| Door Ilona Kooistra, 4-4-2007. | 3077 keer bekeken. |
Foto's en verslag van het inrijden van onze Arabier Khani, hengst, en op het moment dat we er voor het eerst zelf op gaan zitten vijf jaar oud.
| We hebben Khani gekocht toen hij twee jaar oud was. Sinds die tijd hebben we uiteraard van alles met hem gedaan. Hier volgt een beschrijving van ons "inrijdproces". Het is een proces dat al is gestart vanaf het moment dat we hem thuis kregen, er zitten jaren indirect werk in. Geen doelgericht, prestatiegericht werk maar gewoon zo af en toe wat leuke oefeningetjes die het "echte" inrijden later gemakkelijker maken. Als je zelf een jong paard hebt, is dit naar onze mening echt de allerfijnste manier van inrijden. Geen stress, geen overhaaste dingen, geen grote stappen. Gewoon héél geleidelijk steeds een stapje meer, zodat je er later gewoon op kunt klimmen zonder dat het paard dit ervaart als een Big Thing. Waarom zou je in vredesnaam je paard laten inrijden door iemand die hem niet kent, geen eeuwen de tijd heeft om hem te leren kennen maar alles snel binnen een bepaalde termijn moet hebben gedaan? Waarom is het "laten inrijden door een professional" zo normaal...? Waarschijnlijk omdat we met zijn allen denken dat een paard eng is om in te rijden, dat het gaat bokken en steigeren en rennen. Of dat je het paard 'verpest' als je het verkeerd doet. Als je goed nadenkt over wat je doet, veel hebt gelezen over hoe paarden leren, veel tijd uittrekt om bij je paard te zijn, dan is dit absolute onzin en is de kans juist veel groter dat je een verpest paard terug krijgt als je hem laat inrijden dan wanneer je het gewoon in alle rust zelf doet. Bokken, steigeren en ongecontroleerd rennen gebeurt alleen als je te snel gaat, stappen overslaat en niet de tijd neemt die nodig is. Oké, hier dan een globale beschrijving van de manier zoals wij Khani hebben "ingereden", en aan het inrijden zijn (op het moment dat ik dit schrijf heb ik alleen nog maar op hem gezeten en met hem gestapt). We begonnen natuurlijk met simpel grondwerk; friendly game, wijken voor druk en suggestie, circling game enz. Parelli gebaseerd. Hij heeft hiermee een fijne basis gekregen en is attent en lief in de omgang, komt graag naar je toe op lichte suggestie, is beleefd en meewerkend en bijt of trapt nooit meer (jaja, ook al is ie hengst). Na de allereerste en nodige basis zijn we spelenderwijs steeds iets verder gegaan; dekje op als hij stil staat, zadel erbij, en weer af zonder verder iets te vragen. De keer erna het zadel iets langer op, ook tijdens het grondwerk. De keer daarna het zadel op tijdens een van onze vele fiets en/of wandeltochten buiten over de weg en later door het dorp. Al met al is hij zo heel gewoon geworden met het zadel en accepteert het als een normaal ding dat niets engs inhoudt. We zijn al begonnen met het zadel toen hij twee jaar oud was, en hebben dit gewoon af en toe soms met een paar maanden ertussen weer herhaald. Er op zitten en rijden hebben we echter nog een hele tijd uitgesteld omdat een paardenrug zo kwetsbaar is en de wervels nog zacht en niet volgroeid zijn. Gelukkig wisten we dit, en hebben we de rug van Khani niet door onwetendheid al op drie jarige leeftijd al slechter gemaakt door er vanaf die tijd al op te rijden. Ik heb wel al vanaf twee/driejarige leeftijd zo af en toe over zijn rug heen gehangen, eerst zonder gewicht en later met wat meer gewicht. Terwijl ik er overheen gebogen stond (op een stoel) zwaaide ik mijn armen aan de andere kant, aaide hem aan de andere kant enzovoorts zodat hij eraan wende dat hij daar ook iets kon zien en voelen, net zoals wanneer je op een paard gaat rijden. Ook heb ik naast hem, op de zadelplaats op en neer gesprongen zodat hij daar niet meer bang voor was (handig als je later op wilt stijgen zonder dat je paard daarvan schrikt). Ondertussen hebben we ook een keer voor de grap een grote knuffel op hem gebonden: Bugs Bunny. Met deze bunny op zijn rug hebben we wat grondwerk gedaan, en heeft hij zelfs gedraafd. Bugs zijn armen en benen zwaaiden op een neer, maar Khani was voldoende gedesensibiliseerd dat hij daar niet warm of koud van werd (de kans dat hij schrikt door een ruiter die per ongeluk met een arm zwaait is dus ook niet zo groot). Tijdens de wandeltochten heb ik hem wat stemcommando's geleerd. Stap, draf, galop en Ho. Heel basic, maar heel handig voor als ik er later op zal klimmen. Dan komen teugelhulpen namelijk toch anders door dan wanneer je er naast staat, dus is het handig dat hij al vertrouwd is met die stemhulpen. Het wijken voor druk is verder uitgebouwd in de one rein stop; als ik mijn hand over de teugel laat glijden beweegt hij zijn hoofd in de richting van mijn hand, tegen zijn bovenlijf. Hiermee is de "noodrem" geïnstalleerd. Behalve de dingen die ik hierboven beschrijf hebben we nog veel andere dingen gedaan: samen gezwommen, het huis in gegaan, lange wandel en fietstochten gemaakt met allemaal (spannende) oefeningen onderweg, en grondwerk gedaan zonder halster of touw. Allemaal dingen om tijd met elkaar door te brengen en spelenderwijs meer vertrouwd met elkaar te raken. Alles wat ik hierboven beschrijf, beslaat een periode van drie jaar. Het kan heus allemaal wel sneller zonder dat dit belastend is voor het paard, maar Khani was toch nog zo jong dus zagen we geen enkele reden om het sneller te doen dan we deden. Het verhaal hierboven gaat verder onder de foto's hieronder, en daarna komt het veraal hierna van 23 april. Update 23 april 2007:We hebben 8 april voor het eerst buiten gereden met Harisha en Khani. Dat ging heel goed, alsof Khani nooit wat anders had gedaan. Die eerste keer hebben we alleen gestapt. Inmiddels hebben we hierna alweer een paar keer in het bos gereden. De tweede keer hebben we een stukje gedraafd (hij vond het normaal en geen punt). De derde keer hebben we ook een stukje in galop gedaan en hij bleef ook in deze gang heel controleerbaar en beheerst. (wat zittie lekker!!!) Maar dit was wel het punt waarop ik zoiets had van: we moeten weer even in de bak oefenen want zijn besturing voelt te zwaar aan, hij reageert niet op de lichtste hulpen, er moet een "stuurbekrachtiging" op komen, en de one-rein-stop moet worden bevestigd, het is nog geen echt automatisme. Ik heb driemaal heel kort geoefend in de bak, one-rein-stops en achteruit lopen. Direct belonen als hij het goed deed, en hem leren dat hij op subtielere hulpen reageert. Dat lukte goed, en we vinden dat hij weer klaar is om naar buiten te gaan. Teveel in de bak oefenen wordt snel saai. Het wordt de vierde keer buiten, en we nemen Jack, onze draverruin en Harisha mee. Khani en Jack kunnen beslist niet samen in de weide, want Khani duldt Jack niet en jaagt hem de wei door. Ze staan elk in hun eigen groep, met een draadje tussenbeide. Het is dus wel een uitdaging om samen te gaan rijden. Ik leer Khani al sinds we hem hebben dat als IK met hem bezig ben, hij met MIJ bezig is en niet met andere paarden. Hij mag best een beetje kijken maar zijn aandacht moet bij mij blijven. Hij weet dat, en we merken dat het handig is want ook tijdens het rijden met Jack is Khani eigenlijk heel lief. Hij kan voorop lopen, maar ook in het midden of achteraan, het maakt niet veel uit. Ik merk deze keer dat het kleine beetje gericht oefenen in de bak op het lichter maken van de hulpen zijn vruchten heeft afgeworpen, Khani voelt een stuk lichter aan, hij reageert veel sneller. Na een tijdje kunnen Frans en ik gewoon zij aan zij rijden met Jack en Khani. Vandaag 23 april gaan we met Jack en Khani rijden met een buurmeisje en haar stippeltjesruin Indy. Dat is weer een hele stap verder, want het is voor het eerst dat Khani in de buurt van een onbekend paard is. Hij is dat echt helemaal niet gewend en dat is wel te merken. Hij heeft moeite zijn aandacht op mij te houden, en wil het liefste naar Indy toe. Ik wil niet dat ze gaan snuffelen, want het is mijn bedoeling dat hij leert dat hij zijn eigen kudde heeft en dat hij daarmee kan doen wat hij wil, maar dat paarden die we buiten tegenkomen geen interessante wezens zijn en dat hij zijn aandacht gewoon bij mij houdt. Deze keer gaat het t minst goed van alle voorgaande keren. Khani is weliswaar constant onder controle, hij blijft goed luisteren ondanks zijn gebogen hals maar ik merk dat hij moeite heeft en van binnen zenuwachtig wordt. Dat is ook te merken aan zijn mestgedrag: de keren hiervoor mestte hij maximaal één keer per rit, nu heeft hij het zeker zes keer gedaan en het werd ook waterig en dat is altijd zo als hij zenuwachtig is. Ik voel dat hij last van zijn zenuwen heeft, maar als je hem niet kent zou je dat niet echt zeggen aan zijn gedrag. Uiteindelijk na driekwart van de rit gaat ineens -de knop om- en voelt hij weer goed, helemaal bij me en op zijn gemak aan. Het duurde even, maar het is er! Khani is weer een hele ervaring rijker, en ik ben weer trots op hem zoals hij alles oppikt en doet. Ondanks zijn ongetwijfelde zenuwachtige gevoel wat hij in het begin en midden van deze rit had, wist hij zich als jonge door hormonen geregeerde hengst toch maar behoorlijk beheerst te gedragen, en koos hij ervoor te luisteren en mee te werken en bij me te blijven zonder dat hier geweld aan te pas kwam. Dit verhaal is wellicht wel saai omdat het eigenlijk allemaal zo vanzelf gaat, we zijn tot nu toe eigenlijk geen moeilijke punten tegengekomen. Als we dat tegenkomen werken we er ook direct (indirect) aan zodat het nooit echte punten worden en zo LIJKT het alsof alles vanzelf gaat..... |
|
Khani ligt |
Erop zitten |
Bugs Bunny op zijn rug |
Ernaast staan |
Over hem heen hangen |
|
Belonen |
Weer hangen |
Gaan zitten |
Mij best allemaal |
Krabbel |
|
Gewichtsverplaatsing |
Slapen |
Alleen erop |
Stappen, helemaal alleen |
Nog even grondwerk |
|
|
Voor het eerst in de trailer voor een buitenr |
Buiten rijden!! |
Diner |
Wijn'tje'! |
|
Mee op trektocht |
Het wordt al donker |
Paddock voor de paarden |
Tentje voor de mensen |
Herfst 2009 |
|
Mooie kleuren |
Klaar voor vandaag |
Losse reacties: