Cindy Helms schreef op woensdag 10 februari 2010, 20:44:


Euh, ik vrees dat er op die hele pony geen spiertje op zit.

Waaraan zie je dat dan precies, die ataxie?
En wat ik mij ook afvraag. Zou er een verband kunnen zijn tussen dracht/bevalling en de manier waarop die pony loopt?

Dat van die maximale bewegingshoek. Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen als een paard een ongelukje voor heeft of nogal gek heeft gedaan ofzo. Maar hoe werkt dat dan bijvoorbeeld bij een slecht passend zadel?

Cindy Helms schreef op woensdag 10 februari 2010, 21:05:


Van alleen artrose kan ze zo niet gaan lopen?

Cindy Helms schreef op woensdag 10 februari 2010, 19:29:


Als je ze niet straft, beloon je ze dan?

Ans Jondral schreef op woensdag 10 februari 2010, 22:24:


volgens mij niet. Maar ik heb haar niet onderzocht dus kan ik dat niet met zekerheid zeggen.

Piet schreef op woensdag 10 februari 2010, 23:13:


uiteraard, ik beloon mijn paarden heel veel. Met stem, een aai, een lach of een snoepje. Ze moeten op zulke momenten echt wel weten dat het goed was en dat ik geen wrok koester omdat zij anders deden dan ik in gedachten had. Op die momenten uiteraard.

Erg vergelijkbaar met de manier waarop Indy liep, volgens mijn lekenkennis ataxie. Met therapie is het bij Indy zover verbeterd dat ze mee kon wandelen en op hele goede dagen een klein stapritje. Probleem bij Indy was dat ik haar NIET stil kon zetten ivm haar schouderblessure. De spieren maakten dat haar schouder kon functioneren. Ik probeerde haar zoveel mogelijk aan de praat te houden en ook te rijden indien mogelijk en veilig, dit op advies van verschillende therapeuten. Het was kiezen tussen twee kwaden.
Monique

Monique Meijer schreef op donderdag 11 februari 2010, 9:27:


Ja, moeilijk soms om te weten wat het beste is. Ben je er nu nog achter gekomen wat dat veroorzaakt had bij Indy?

Ik doe eigenlijk niks met die pony. Dat zou ook niet gaan, denk ik.
In de zomer moet ze alleen wel een aantal keren van weide wisselen en daarvoor moet telkens een eindje wandelen. Ik ben eerst nog behoorlijk aan het twijfelen geweest of ik dat wel mocht vragen van haar. (Ik had al scenario's in mijn hoofd van een pony die halverwege tegen de grond ging en niet meer verder kon.) Maar uiteindelijk heb ik dat toch maar gewaagd. En de laatste paar keren voor de winter ging dat wel redelijk goed. In't begin was het op't randje. Enkele straten voor de bestemming begon ze dan tegen mij aan te leunen om zichzelf rechtop te houden en leek ze haar evenwicht te verliezen. Toen heb ik toch wel enkele keren gedacht dat ze neer zou gaan.
Maar gek genoeg is die pony zelf dus bloedfanatiek. Die vind die verplaatsingen geweldig.

Recht staan is nogal wisselend. Enkele weken geleden kon ze echt niet recht. Ze probeerde het enkele keren maar zakte telkens weer in elkaar. Ik heb nog staan trekken en duwen om haar overeind te krijgen maar veel haalt dat niet uit natuurlijk. Toen wist ik het toch ook ff niet meer. Maar plots stond ze dan toch. 2 dagen later huppelde ze weer vrolijk rond en sprong terug vlot recht. Daar valt dus niet echt een lijn op te trekken.