Wellicht dat je met een graasmasker ook al een eind komt. In ieder geval zal een deken op veel verlichting geven. Bij ons krijgt de merrie in maart reeds een deken op tot november
en beperkt tot geen gras. Dit werkt heel goed in ons geval. Wij halen de deken enkel af als er langdurig regen voorspelt wordt en ter controle of er niets schuurt.

Alle andere zalfjes, druppels etc hebben wij nooit enig effect van gezien. De da's komen veelal met middelen waarvan je weer niet blij wordt van de bijwerkingen. Het afvallen en sober houden geeft vaak al heel goede resultaten.

Wellicht is het verstandig om eerst een goedkopere deken (divoza) te kopen om te kijken hoe het in de kudde gaat. Wij zijn dit jaar overgestapt op een horseware rambo sweetich hoody omdat deze niet over het hoofd hoeft, betere pasvorm had voor ons paardje, langere hals had bij grazen, met gladde stof gevoerd was en veel sterkere stof heeft. Tot nu toe zijn wij super tevreden.

Hai Remco,

Ik heb vroeger weleens naar foundergard gekeken. Was indertijd enkel in UK en Australie en USA verkrijgbaar. Vriendin vertelde me dat zij uit Duitsland een vergelijkbaar alternatief voor foundergard had op aanraden van haar DA. Ik zal even navragen en meld het je dan wel.

Bedankt lieve mensen,

Net thuis gekomen, paarden vanochtend vroeg gevoerd en gehele dag op stap geweest voor spullen voor de verbouwing (onze tweede grootste hobby) Verjaardag vieren ben ik nooit zo ster in. Wel hele leuke dag gehad en jullie bedankt voor de felicitaties

@ wendy : osteopaat was gisteren hier en vond L'amour al geweldig is opgeknapt laatste
paar maanden en ze verwacht dat hij nog veel beter wordt. Zelf vinden wij hem ook een stuk gespierder en betere coordinatie. Zijn personal trainer Azmir zet hem de gehele dag aan het werk en dat werpt zijn vruchten af.

Ik wens je veel sterkte met het herstellen van de peesklap. Als het goed is heb ik nog ergens een wetenschappelijk rapport liggen over herstel van peesklappen waarin de conclusie is dat hoewel over het algemeen anders gedacht het herstel na 6-8 weken eigenlijk nog minimaal is met gevolg dat zo veel dieren niet goed genezen door het weinige geduld van de eigenaar. Als je interesse hebt kan ik wel eens gaan spitten waar het ligt.

Staat ze in een drukke grote groep op de weide, want in de tijd van herstel zal je heel voorzichtig moeten zijn. Geen boxrust maar wellicht met een rustig maatje apart.
Peesklappen ontstaan vaak of uit een plotselinge grote klap of uit regelmatige overbelasting het bekende draven en galopperen door mul zand. Als ze zoals je zegt altijd enkel op het weiland staat zal het eerste waarschijnlijk eerder de oorzaak zijn.

Het volgende stukje tekst is al wat ouder (2003) maar geeft wel duidelijk aan wat voor een krachten op de spieren en pezen staan.

PAARDENBICEPS STREKT VOORBEEN NAAR VOREN UIT ALS KATAPULT
(Bruno van Wayenburg)
Paarden hebben in hun voorbenen een spier die tijdens de stap opgewonden
wordt als een springveer, om het been op het juiste moment snel naar
voren uit te laten strekken. Bij die krachtexplosie levert de
losschietende spier korte tijd tien keer meer vermogen dan wat hij door
gewoon aanspannen zou kunnen leveren. De spier werkt dus als een
katapult, aldus Britse bewegingsonderzoekers (Nature, 2 jan).
De onderzoekers maten krachten op de paardenhoef en maakten
röntgenopnames van de paarden in draf en galop. Katapult-mechanismen
waren eerder aangetroffen bij poten van sprinkhanen en vlooien, en ook in
de tong van kameleons, maar niet in de poten of benen van grotere dieren,
die door hun grootte moeten `woekeren' met spierkracht om de vereiste
versnellingen op te brengen. Wel waren er simpeler opwindmechanismen voor
spieren bekend, bijvoorbeeld bij kangoeroes. Daarbij wordt de kracht even
snel opgeleden als ontladen. De katapult-achtige krachtontlading zoals
bij het paard vereist een ingewikkelder anatomische constructie.
Het paardenbeen bestaat uit vijf segmenten, verbonden door vier
gewrichten die overeenkomen met de menselijke schouder, de elleboog, het
polsgewricht (de knie van het paard) en één van onze knokkels (de enkel).
Wat bij de mens een vinger is, komt overeen met het onderste segmentje
van het paardenbeen, het onderbeen.
Tijdens de fase van de stap dat het been aan de grond staat, rekt de
biceps, de spier tussen het schoudergewricht en ellebooggewricht, fors
op. Door de veranderende stand van het paardenbeen onder de
voortsnellende paardenromp wordt bewegingsenergie gebruikt voor het
opwinden van de springveer. Vlak voordat het been los komt van de grond,
knakt de enkel om. Het onderbeen klapt uit een naar voren gerichte
positie opeens naar achteren. Die beweging doet de katapult een paar
gewrichten hoger losschieten, en de biceps rukt het paardenbeen naar
voren. Zo staat het op tijd in de goede positie voor de volgende stap.
Om deze krachtontlading te kunnen leveren, wordt de paardenbiceps tijdens
draf bijna twee centimeter opgerekt, maten de onderzoekers. In galop was
de oprekking zelfs ongeveer drie centimeter. De als veer gebruikte spier,
die wordt versterkt door een interne pees, levert op zijn piek een
trekkracht van ruim een ton, in galop bijna twee ton. Die kracht staat
los van de actieve trekkracht van de spier. Spieren van dode paarden
leverden bij oprekken dezelfde trekkracht.
Als de benodigde explosieve kracht door `gewoon' samentrekkend
spierweefsel geleverd zou moeten worden, becijferen de onderzoekers, zou
het paard een biceps van vijftig kilo nodig hebben, ruim honderd keer
zoveel als de natuur heeft bedacht.

Dit even ter lering en vermaak.

Je kan ook halsters met elastiek of klitteband kopen die losschiet als ze vastraken.
Kan je ook zelf maken van een oud halster. Ontstoken ogen zijn ook niet prettig voor het paard.

Frans Veldman schreef op vrijdag 18 juni 2010, 14:17:

Ik weet dat ook hoefbevangenheid bij koeien regelmatig voorkomt maar hoe het precies zat kon ik niet meer achterhalen dus even geknipt en geplakt.

Bevangenheid en de oorzaken daarvan (zie afbeeldingen van letsels van bevangenheid)

Bevangenheid is een ziekte van de lederhuid van de klauw, die vooral rond het afkalven optreedt maar vaak pas later zichtbaar wordt door de veranderingen in de hoornproductie en de vorm van de klauwen. Deze veranderingen zijn: een ingedeukte voorrand, te duidelijke, naar achter toe afzakkende groeiringen, geel- of roodverkleuring (door lichaamsvocht of bloed) van de hoorn van de zool, defecten in de witte lijn en het voorkomen van een zoolzweer (zie afbeeldingen van zoolzweren).

Een aanval van acute bevangenheid duurt maar kort (enkele dagen), maar de vormveranderingen aan de klauwen daarna kunnen langdurige, zelfs levenslange belastingsmoeilijkheden met zich meebrengen. Men spreekt dan van chronische hoefbevangenheid.

Een onjuiste voeding, vooral tijdens de droogstand, werkt bevangenheid in de hand. Een koe moet met een conditiescore van 3 à 3,5 de droogstand ingaan. Deze conditie mag zich dan niet meer wijzigen anders wordt ze te vet op het ogenblik dat ze kalft. Een schraal rantsoen met veel stro is daarom noodzakelijk tijdens de eerste vier van de zes weken droogstand. Koeien die in een te royale conditie kalven, vreten namelijk te weinig na het kalven, ze lijden frequent aan slepende melkziekte en vermageren te snel. Soms ontstaat er ook een lebmaagverplaatsing. Ze houden vaak de nageboorte op en hebben gemakkelijk een uierontsteking. Precies deze situaties werken bevangenheid in de hand.

Een voortdurende overbelasting van de klauwen werkt eveneens bevangenheid in de hand. Vandaar dat bevangenheid en de gevolgen ervan vooral optreden aan de buitenklauwen van de achterpoten, soms aan de binnenklauwen van de voorpoten.

Vaarzen ondervinden dikwijls veel aanpassingsproblemen wanneer ze, vers gekalfd, in de melkveestal terechtkomen. De kudde is immers nieuw. Er is een rangorde te respecteren. De ligboxen zijn onbekend en ze beperken in min of meer erge mate de bewegingen bij het opstaan. Het voederhek is vreemd en de drinkbak is anders dan in de opfokstal. Het rantsoen is gewijzigd en er is ook krachtvoeder aan toegevoegd. Vaarzen vermageren in dergelijke omstandigheden te snel omdat ze te weinig eten. Sommigen kwetsen zich bovendien aan de buitenzijde van de hakken bij het rechtstaan in de ligboxen. Er ontstaat zelfs lymfangitis en de gezwollen poten zijn stijf. De oplossing die de vaars dan verkiest, is langdurig rechtstaan met overbelasting van de buitenklauwen van de achterpoten als gevolg. Samen of afzonderlijk werken beide problemen, namelijk het te snel vermageren en het te lang blijven rechtstaan, bevangenheid in de hand.

Eén van de gevolgen van bevangenheid is een vermeerderde hoornproductie, waardoor de overbelasting door de extra hoogte die daardoor ontstaat, nog meer wordt bevorderd. Deze overbelasting leidt, net zoals bij de stinkpootinfectie, tot een kneuzing van de lederhuid waardoor de lederhuid daar op den duur kapot gaat en de hoornproductie er ophoudt. Er ontstaat bijgevolg een gat in de hoornzool die, zoals bij de stinkpootinfectie, een zoolzweer wordt genoemd. Als gevolg van de pijn in de buitenklauwen van de achterpoten, die daardoor ontstaat, zal de koe, net zoals bij de stinkpootinfectie, een bodemwijde stand aannemen.

De bestrijding van bevangenheid en de gevolgen ervan bestaat uit de dieren voederen volgens de norm, ze 14 dagen vóór het kalven in de melkveestal brengen zodat ze zich aan de groep, de stal en het rantsoen kunnen aanpassen en ze tijdig en vakkundig pedicuren.

Goh, hoe herkenbaar die het laatste deel van de bovenstaande regel........
Hier geen adviezen als ijzers en stalrust en zware medicijnen.

Ik heb vroeger altijd ge-ent tegen influenza en vooral onze dravermerrie is extreem netjes bijgehouden indertijd toen ze bij vorige eigenaren nog voor de drafsport opgefokt en getraint is. Het was tweede kerstdag 2003 en plotseling stond ze met influenza. Nu was het niet zo een onschuldig griepje als Frans zegt maar wel degelijk heel goed ziek. Nu overlijden volwassen paarden er meestal niet van maar goed is het zeker niet voor het lichaam en menig paard houdt er problemen aan de luchtwegen aan over.

Ze had ruim 41 graden koorts en zware groene uitvloeisels. Haar maatje heeft nooit iets gehad en de andere paarden hebben wij uit de buurt gehouden. Hoe ze het heeft opgelopen is een raadsel aangezien ze nooit in contact kwamen met andere paarden. Dichts bij zijnde paarden stonden paar weilanden verderop.

Het was voor mij wel duidelijk dat net als met de mensen griepvaccinaties dat enten voor influenza geen zekerheid geeft. Als er een andere stam langs komt helpt de vacinatie niet.

Mijn hond heeft trouwens in pension ook ooit kennelhoest opgelopen terwijl ze hier netjes voor ge-ent was. Ik heb begrepen dat bij kennelhoest de honden niet beschermd zijn om kennelhoest op te lopen maar wel dat de ziekte veel minder heftig is en geen levensgevaar meer inhoudt. In hoeverre dit ook opgaat voor influenza weet ik echter niet.