Frans Veldman schreef op zondag 12 november 2006, 12:54:


Nee hoor. Buck vindt al 10 jaar de bredere trailer prettiger. Hij staat er 2x per week in. Niet bepaald onervaren dus!
En met de geleende trailer bedoel ik niet in welke het paard het liefst instapt, maar in welke hij 'en route' het best blijft stilstaan.


Ik wist het toen ik het schreef. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen.

Ik rijd behalve in mijn japanse l#llebak ook in een Ginetta uit 1987. Je rijdt altijd met een extra oor, geef de motor de tijd, controleert continu metertjes en vloeistoffen. Het is nu eenmaal oud ook al is het zorgvuldig gerestaureerd dus het behoeft extra aandacht.
Mijn eerste trailer was 20 jaar oud, we hebben de banden vervangen, er een nieuwe bodem ingelegd, de klep verbeterd en de wanden vernieuwd; het bleef lekken omdat het ijzer waarmee de kap vastzat, was gaan roesten. Condens- en regenwater liep omlaag en bleef staan op de bodem, die weliswaar gemenied en afgekit, dit toch niet fijn vond.
Zulke oude vehikels vereisen gewoon meer zorg en aandacht dan je van de gemiddelde chauffeur mag verwachten. Die wil gewoon dat het ding het doet!


Het gaat mij om het gemak NA het laden. Paard staat erin, klep moet dicht voordat je het paard vastzet. Dus klauteren en omlopen igv een smalle kar of met een begeleidende hand op de rug langs het paard naar achteren lopen igv brede kar.


Heb ik gedaan, in beide. De veelsoortige herrie in de oude trailer was niet te harden vergeleken bij het geruis in de nieuwe. Ondanks de uitgebalanceerde nieuwe banden zorgde de ouderwetse non-vering voor sportieve maar voor paarden niet zo aangename schokbreking. Tel daarbij op het rammelende raampje (in die roestige sponning), het piepende originele stugge onderstel en dan ga je naar iets meer comfort verlangen.

Maar ook hier zullen er uitzonderingen bestaan in de vorm van trillingsvrije, aangenaam verende, geruisloze, veilige, historische paardentrailers!

marianne laenen schreef op zondag 12 november 2006, 21:56:


De tijd is voorbij dat ik allerlei ruiters mee op sleeptouw nam omdat ik wekelijks een buitenrit maak en mijn paarden zo mak zijn (rara, hoe zijn ze dat geworden?!) en omdat je een ander paard ook eens een verzetje gunt.
Het is namelijk zelden leuk. Het geschreeuw is niet van de lucht, controle ver te zoeken, onderlinge ruzies tussen ruiters en paarden, opgefokte paarden die op het strand totaal los gaan, of, erger nog: één bange ruiter die zich erop verkeken heeft en de groep urenlang laat stappen, niets zo vermoeiend als dat, maar je past je nu eenmaal aan aan de zwakste ruiter... ik ben er klaar mee.
Mijn ervaring is: hoe groter de groep, des te groter de opwinding. Alleen, met zijn tweeën of drieën vind ik het prettigst. Dan kun je de opwinding ZELF doseren. Niets mooier dan in de ochtendstilte over de slingerende duinpaadjes draven met alleen het tactmatige geluid van de hoeven en de adem! Zie ik daar een vos...?!

Eva Saegerman schreef op dinsdag 14 november 2006, 10:11:


Ik ben het niet met je eens. Het enige wat NIET onnozel aan het blad BIT is, is de kwaliteit van de foto's. Verder is het een Penny voor volwassenen, volgens een uitgekiend marketingconcept: mooie foto's, een zelfingenomen toontje en oppervlakkige, weinig gedocumenteerde artikelen. Hapklare brokken die snel verkopen.

Het artikel over NB is de monoloog van één smid, Raymond Spiering. Is deze mening representatief voor een hele branche? Niets om depri over te worden hoor!

Piet schreef op dinsdag 14 november 2006, 11:18:


Ik las het bij een vriendin, want ik heb zelf geen abonnement.

Huertecilla schreef op dinsdag 14 november 2006, 15:02:


Bij deze, Eddy, de gecorrigeerde versie, alleen spellingsfouten eruit gehaald, niets inhoudelijks. Dan word je wellicht eerder serieus genomen. Knip en plak. Niet vervelend bedoeld, alleen hulpvaardig.

Naar aanleiding van uw artikel in uw huidig nummer ivm hoefijzers/beslag /smeden enz. zou ik als volgt willen reageren:

Het is mijn sterke overtuiging dat hoefproblemen bij een paard zelden of nooit aangeboren zijn, maar dat deze door de levensomstandigheden en de manier waarop een mens "dwingt" het paard te leven worden bevorderd en in de hand gewerkt. "Het paardnatuurlijk" gegeven of "de natuurlijke manier van paarden houden" geeft over het algemeen een véél beter resultaat en zorgt dat de hoef de natuurlijke sterkte vanaf de geboorte kan behouden.
Ik zelf rijd en beleer reeds vanaf mijn 10e en ben nu 42. Heb nog nooit een paard op ijzers laten staan en laat de paarden die het nodig hebben op een "natuurlijke manier bekappen" door een smid die hiervan zijn specialisatie heeft gemaakt. Mijn eigen paarden komen uit Spanje en hebben nog nooit een smid van dichtbij gezien, eenvoudigweg omdat het niet nodig was. De keiharde rotsbodem in het Spaanse gebergte heeft er voor gezorgd dat de hoeven zeer gezond zijn en erg slijtvast, wat dan weer tot gevolg heeft dat er heel wat km's voor nodig zijn om een natuurlijke slijtage te verkrijgen. Zou ik deze paarden nu 24/24 in een stal opsluiten en één- à tweemaal per week in een zandbak laten rondhuppelen, dan zou ik vragen om problemen en zou "een goede" smid onontbeerlijk zijn.
Mijn paarden worden gebruikt tijdens wandelingen door gevarieerd gebied waaronder ook gewone betonwegen. 50km per dag is geen uitzondering en er zijn nog nooit enige problemen geweest met te korte hoeven of hielen. Echter de eigenaars die de overgang maken naar ijzervrij rijden, hebben in het begin wel te maken met overgevoeligheid van de hoefzolen en vooral de straal. Maar indien het paard de tijd wordt gegeven om zich te herstellen en de voetzool te laten uitharden, blijven er zelden problemen bestaan.
In mijn kleine ruiterschool zijn er door de jaren heen ongeveer 220 eigenaren de revue gepasseerd. Sommigen vanuit de traditionele paardenhouderij, sommigen vanuit het paardnatuurlijk gegeven. ALLEN zonder uitzondering rijden zonder hoefijzers en zijn hier zeer tevreden over.
Ik sta u graag te woord over dit onderwerp indien er interesse vanuit de redaktie zou bestaan. Ik vind het bijzonder spijtig dat zo'n eenzijdig standpunt in uw blad verscheen, vooral omdat er toch wel enige onwaarheden in zitten.

Met vriendelijke groet,
EDDY.

Jet van Gulik schreef op dinsdag 14 november 2006, 15:16:


Ik kan me goed vinden in je verhaal, Els, hoewel ik het ook begrijp als iemand er anders over denkt. Er is tegenwoordig een groot aanbod aan paarden, dus een ruil is snel gemaakt, bovendien is het maatschappelijk geaccepteerder dan een hond wegdoen bijvoorbeeld. Wat ik overigens wel een legitieme reden tot scheiden vind, is wanneer je bang wordt van je paard, omdat beide partijen er alleen maar slechter van worden.

Ik heb met 11jarige Cadiz -hij is hier nu 5 jaar- enorme problemen doorgemaakt. Wij begrepen elkaar helemaal niet, hij was alleen maar boos op alles en iedereen. Hij beet in mijn schoenen, sloeg met een voorbeen op de grond, liep alleen maar achteruit, beet naar me met poetsen, gilde zelfs naar me als ik erop zat... kortom, een regelrechte ramp. Ik zat er regelmatig jankend op, op mijn Andalusische sprookjesschimmel... Verkopen was niet eens een optie, want hij liet zich niet rijden, dus leuk voorrijden was onmogelijk. De ene na de andere instructeur passeerde zonder succes. Ik probeerde de zweep, de liefde, het geduld en het negeren... niets hielp!
Maar ik was ooit gevallen op dat arrogante ongenaakbare hoofd en ik geloofde in hem, ook al wendde hij zich continu af van mij. Komt bij dat hij in zijn woede-uitbarstingen nooit gevaarlijk werd, dus ik wist dat zijn woede zich niet zozeer tegen mij richtte, maar dat de beerput in hemzelf zat.

Dit paard heeft mij gedwongen te studeren. Gedwongen te leren rijden met een stille zit en stille hand. Gedwongen mij te verdiepen in zijn verleden, zijn psyche, het oord waar hij vandaan kwam. Gedwongen te minimaliseren, in ALLES. Gedwongen eens goed in mijzelf te kijken...! Welk dier krijgt dat voor elkaar?!

Inmiddels, ik schat een jaar nu, zijn we een stel. Hij geeft nog steeds heel duidelijk zijn grenzen aan, en ik ook de mijne. En dat werkt perfect. Hij floreert bij een duidelijk kader. En eerlijk gezegd, ik ook. We hebben elkaar gevonden en ik had de weg daarnaartoe voor geen goud willen missen.
Wie zei ook weer dat paarden een spiegel zijn?

Wil schreef op woensdag 15 november 2006, 14:08:


Goed Wil! Wat ben je boos en weet je je emoties toch goed te beteugelen. Chapeau!
Eén ding vraag ik me af: of de hoefwand dun wordt door het feit dat er nagels in geslagen worden, zoals jij schrijft. Ik dacht dat de reden van dun worden is dat de wand inferieure groei heeft door het ontbreken van grondcontact en dus slijtage.
Niet?

Sieta schreef op woensdag 15 november 2006, 21:44:


Heb je Antoine de Bodt al eens overwogen? Je vindt genoeg ervaringen over hem op dit forum via de zoekfunctie!

Sieta schreef op donderdag 16 november 2006, 8:45:


Heel goed, ik denk dat je daar de oplossing moet zoeken. Dat scheef neerzetten krijgt hij vaak in enkele minuten verholpen. Waar komt hij 6 december?

Jack is een ruin he? Ik citeer, voor de grap:
3) Het dier wordt een zielige afspiegeling van wat hij had moeten zijn

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 16 november 2006, 19:02:


PIET! Wat is jouw functie in dit sinterklaasgeheel?

Piet schreef op donderdag 16 november 2006, 19:41:


Restjespiet?!

Muguet schreef op woensdag 22 november 2006, 21:12:


Zo, terug van een weekje Andalusië met een hoog paardengehalte, nu lekker alles bijlezen!
By the way, iemand nog de Volkskrant gelezen, eindelijk stond het koolstof-verhaal van Jan van der Kroon erin! Dat kacheltje mag ook wel weer eens opgerakeld worden!

De energiebehoefte verschilt enorm per paard, heb ik gemerkt. Buck, die in de Pyreneeën gevangen is en die ik verdenk van quarter- met ponybloed, blijkt genoeg te hebben aan een dagelijkse mineralenkoek van Pavo met een himalayasteen en hooi. Hij kreeg voorheen een schep haver en een schep muesli, maar is na het afbouwen NIET afgevallen, is exact even energiek en is een stuk soepeler in zijn lijf geworden, zijn spierstofwisseling is geoptimaliseerd. Ik denk dat de suikers en de snelle koolhydraten uit de muesli en haver zijn spieren verzuurden.

Cadiz, die als 6-jarige uit Andalusië kwam, heeft nog steeds moeite met de omschakeling en zakt meteen in wanneer het krachtvoer verminderd wordt, de verharing inzet of het koud wordt. Futloos, dof en mager, hij "tiert" dan niet. Hij heeft een andere constitutie en ik wijt dat aan het feit dat hij uit een totaal ander klimaat/land afkomstig is. Ik kan hem terugbrengen of bijvoeren/warmen en kies voor het laatste.

Ans Jondral schreef op donderdag 23 november 2006, 23:27:


Enne buikpijn door nat gras, plotselinge kou oid? Dan kan de da zo vaststellen hoor.

marianne laenen schreef op zondag 26 november 2006, 19:09:

Ik zou er geen ander paard bij in zetten als je nog in het oefenstadium zit. Ik ken meerdere paarden die er alleen nog maar in willen als er al een ander paard instaat, zo creëer je onbedoeld je volgende probleem. Fijn dat het zo goed gaat!