femke gersteling schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 13:57:
> Hoi Pien, leuk voorbeeld dat je juist door niets doen zijn
> aandacht krijgt.
> Ik heb mijn draver merrie nu 4 jaar geleden gekregen van de
> verleden, maar wat ik nu samen met haar bereikt heb, had ik
> nooit kunnen bereiken als ik haar op wat voor manier dan ook
> gedwongen had.
> Groetjes Femke
Nou, ik moet zeggen dat het stadium van niks doen inmiddels wel achter me ligt. Ik ben 2 weken geleden begonnen met Diesel te rijden (opnieuw in te rijden want hij had 10 jaar alleen voor de kar gelopen en was 8 jaar geleden voor het laatst bereden) en het is gigantisch snel gegaan want vandaag hebben we onze eerste buitenrit gemaakt, Diesel te midden van zijn merries, goed voor zijn zelfvertrouwen, en het was alsof we dat elke week deden.
In het begin klitte hij sterk aan de merries, maar gaandeweg werd hij losser en ontspannender. Gelukkig is hij in een superconditie van het lopen voor de kar dus ik heb me zelfs aan een galop gewaagd en het voelde heerlijk.
Zonder ijzers, zonder bit en
zonder oogkleppen.
Tijdens de galop over de stoppelvelden heeft ie de hele tijd luid lopen hinniken. Ik heb hem voluit durven laten gaan en ik had hem zo weer terug. Volgens mij heeft dat paard in zijn leven niet zo los en hard mogen galloperen, ik voelde hoe goed dit hem - en ook mij doet.
Totaal verkeersmak, ook zonder die oogkleppen, zonder bit.
Ik heb het gewoon gedaan omdat weer dat moment er voor was.
Hij was zo zacht, zo ontspannen na afloop, en heel erg dicht bij me. Een heel bijzondere ervaring voor een zo gatraumatiseerd paard.
Groet, Pien
www.spirithorses.be
Warboel
