perdida schreef op vrijdag, 30 september 2005, 9:16:


Ik denk dat de negatieve/sceptische houding van veel smeden allereerst wordt ingegeven door een gebrek aan inzicht hoe dat nou verder moet met hun portemonnee, er is weinig voor nodig om negatief te zijn als iets je geld gaat kosten. Dat dit helemaal niet waar hoeft te zijn, is een ander verhaal.
Ik denk dat het ook een gebrek aan kennis op dit bepaalde gebied is.
Vergeet niet dat die mensen geleerd is dat een paard niet zonder ijzers kan! Zelfs dierenartsen leerden problemen van paardenvoeten op te lossen met ijzers eronder. Misschien nog wel.
Het is toch wel vreemd, dat een hoefsmid juist zegt bv. bij een brokkelige hoefwand dat de voetern zo slecht zijn dat er ijzers onder moeten, terwijl dat juist een van de redenen is om ze er af te laten.
Piet
ah' tuurlijk Natuurlijk!

Marlies schreef op vrijdag, 30 september 2005, 8:17:


hoi marlies

hier ben ik het niet helemaal met je eens! mijn 1e veulen ooit gefokt heb ik nooit gedomineerd alleen maar vriendelijk veel aaien moeder en kind vertrouwden mij volledig het veulen sliep bij mij op schoot lekker samen rennen in de wei. tot dan niets mis mee ik heb het dan ook nooit grenzen gesteld (het was een hengstje).
Hij sprong toen hij ongeveer een jaar was vanuit het niets mijn partner steigerend op zijn rug. Houdini kon een puntje aan hem zuigen hij glipte overal tussendoor stroom of geen stroom. toen hebben we hem laten castreren en werd hij rustiger. hij bleef bij zijn moeder en ons en werd nog steeds met liefde en zonder grenzen benaderd. toen hij drie was werd het tijd om hem te beleren. Het was niet meer mogelijk om zonder gevaar voor eigen leven in het weiland te lopen Blikkerende tanden oren plat in zijn nek en heel hard rennen. Alleen met voer was hij te lokken en was het mogelijk om iets te doen. Mijn zus wilde graag hem meenemen naar een hempfling cursus daar kon diegene die de cursus gaf niets met hem hij tarte elke regel, reageerde niet op lichaamstaal , zij kon alleen maar zich afvragen dat dit paard vreselijk mishandeld of vreselijk verwend moest zijn (nu vind ik dat beide het geval is). De enige die wat met hem kon was mijn partner, want die accepteerde zijn gedrag niet alleen het normale gedrag werd door hem beloond. Het dier ging door het vuur voor hem.
Ik denk dat ieder jong dier op zoek is naar wat wel en niet mag in de groep of je nou mens heet of gnoe of wolf of paard. Het is gevaarlijk om niet te luisteren want dan wordt je opgegeten of krijg je geen eten of overkomt je wat anders gevaarlijks of je wordt een gevaar voor de groep. Als er geen grenzen geboden worden dan creeer je ongeleide projectielen waar zelfs het dier zelf onder te lijden heeft. Het paard heeft nooit geaccepteerd dat ik een grens gaf het respecteerde mij niet het gedoogde mij . Voor mij heeft dit duidelijk gemaakt dat ik, hoewel met gevoel en liefde, de taak heb om mij consequent te gedragen als het gaat om de vraag of mijn veulens zich boven zich mij mogen plaatsen. In hun kudde zoeken ze zelf maar uit hoe ze het regelen maar als ik mij als mens in hun midden begeef wordt er niet naar mij gemept gebeten of opzij gezet ze kunnen gekrabbel krijgen als ze komen en van daar uit gaan we verder maar alleen als ze zich respectvol naar mij kunnen gedragen. zeker als ze gaan puberen noem ik het maar wordt er geen millimeter een concessie gedaan. Heel vaak gaan ze het gewoon niet aan omdat ze weten dat het geen zin heeft af en toe doen ze is een klein stapje opzij en dan voel je wel dat dat een stapje is dat gezet wordt om te testen en dat zet ik ze zachtjes weer om , en dan is het ok test mislukt. Ik hoef nooit te slaan,wil ik ook niet, ik zorg er alleen maar voor dat het heel leuk is bij mij als je als paard ook leuk doet tegen mij. Het ergste wat er op de wereld is voor een paard is genegeerd worden terwijl ze vreselijk nieuwsgierig zijn naar wat er om hun heen gebeurd, daar maak ik gebruik van.

groetjes
Ina

Gregoor Lendfers schreef op donderdag, 29 september 2005, 23:43:


Ik had in mijn vorige wei ook een tamme kastanje staan. De paarden aten de kastanjes op. Dat was wel grappig want ze probeerden steeds die bolsters open te krijgen. Wat meestal niet lukte en dan aten ze ze maar op met bolster en al.
En ze gingen tegen de bomen schuren zodat de kastanjes zouden vallen (deden ze ook met de appel-en perenbomen)
Toen ik Tempête kocht is haar vorige eigenaar naar mijn wei komen kijken en die heeft mij toen wel voor die kastanjes gewaarschuwd. Hij zei dat ze het heel lekker vonden maar dat ze er niet veel van mochten eten. (I.v.m gisting)
Hij had namelijk ook herten (die bij de paarden liepen) en die kregen elke dag een handje kastanjes. (waren ze dol op) Maar er waren eens een paar hertjes uitgebroken en bij de kist kastanjes geraakt. Heel veel hadden ze er niet van gegeten maar toch meer dan een handje. En al die hertjes zijn toen ziek geworden en gestorven.
Als ik op de wei was heb ik dus altijd de kastanjes die van de boom waren gevallen van de wei gehaald. Zodat ze er wel van konden eten maar niet teveel.

groetjes
Ans

ebby schreef op donderdag, 29 september 2005, 16:18:

...knip....

Die vind ik érg sterk die vergelijking Ebby. Waarom zou je jouw gereedschapskist beperken door er slechts één stuk gereedschap in te leggen?!

Vanmorgen toevallig met mijn hengst een treffend voorbeeld. De merries vinden targetten gewoon leuk en haast een beloning op zich. Hij vind het stóm en vindt het bést als de merreis alle snoep opeten, híj gaat wat anders doen.
Hij wil graag met me samenwerken, houdt de meiden dan weg, krijgt graag een knuf en ook graag een snoepbeloning zéker als dat in het zicht van de meiden is. Als ik echter maar één keer 'toca', iets aanraken vraag kijkt hij me aan, loopt weg en wil het eerste half uur níets van spelletjes doen weten.
Hij reageert vollédig anders op het bridgen. Hij leert uiteraard volgens dezelfde principes maar wat hij als beloning of straf ziet en de waardes daaraan zijn van een andere planeet als van de merries.
Knorretje, het muildier, zit wéér anders in elkaar. Die heeft blijkbaar nieuwsgierigheid/geestelijke uitdaging als belangrijke drijfveer en toont nauwelijks de behoefte aan geborgenheid. Wijken voor de geringste druk zit er niet in; dat is gelijk verzet en staken van alle werkzaamheden. Dat is niet leuk, dus doet ze niet aan mee en gaat wat anders doen. De geringste overredingskracht werkt ook écht niet bij haar; tis helemaal Parelli's 'zoveel als nodig' bij haar verzet daartegen en dat wint ze dus altijd. Dat weet zij, dat weet ik, dus op die voet gaan we niet staan.

Je hoeft hier maar de wei in te lopen en je ziet aan de manier van interactie op jouw aanwezigheid dat je voor de merries, Capricho en Knorretje drie totáál verschillende methodes dient te gebruiken.
En dat is dan nog maar de 'muur' om de verschillende paarden. De muur per paard heb ik het dan nog niet eens over.

huygens ivo schreef op vrijdag, 30 september 2005, 8:34:


Ivo,
Nou heb ik je een mail gestuurd en zie even later bij de toetsuitslagen nakijken dat je morgen bij mij op cursus komt, ik vond het ook al zo'n bekende naam.

Piet schreef :


Nee, dat is ook niet de reden dat ik aan het einde beloon met een snoeppie.
Het geven van een snoepje creëeert niet meer dan een leuke gewoonte, een positief afsluiten, hoe je het noemen wilt.
Dat heeft niks te maken met een beloning voor het gevraagde werk want dat is de 3 secondenregel, dus dat weten we.

Kijk, BD heeft het zo geregeld dat zij altijd van mij na het werk een snoepje krijgt. Ik zet haar in de paddock, knoop het halster los en op dat moment draait zij haar hoofd naar mij omdat ze weet dat ze een lekkertje krijgt.
Is al jaren zo, ze vraagt tussendoor ook niks aan me - krijgt ze ook eigenlijk zelden, maar die gewoonte bij het halster uitdoen, tja.... dat is iets tussen haar en mij. Ze doet het ook niet bij Jack of anderen, maar als ik het een keertje niet doe dan is ze zwaar beledigd en dat zal ik weten ook. Onderdeel van het spel tussen haar en mij.
Heeft niks met onze 3 secondenregel te maken (die ik overigens net als jij altijd toepas).
Gewoon slijmen van mijn kant....

Geroete,
Pien
www.spirithorses.be

Spirithorses schreef op vrijdag, 30 september 2005, 11:37:


op het gevaar af dat je nu "zeur" voor mijn naam zet, toch nog ff dit:

Je hoeft toch niet meteen haar achterbenen aan te raken ? Begin met een plekje waarvan je weet dat ze het lekker vindt, den bouw dat langzaam uit, desnoods met een snoepje/brokje erbij, wat maakt jou dat uit ? Als ze maar niet gaat lopen klieren (en dat is wel een beetje het gevaar bij haar nu hoor) om dat brokje te krijgen

Het ging om het advies wat je gaf, wat heel wat anders is als een snoepie voor de sfeer he.

Geroete terug
Piet