Monique Meijer schreef op dinsdag 11 oktober 2005, 13:26:

Knip


Hoi Monique, heb vandaag lekker (blootvoets) buiten gereden maar je verhaal bleef door m'n hoofd spelen. Zoiets raak ik kennelijk niet gemakkelijk kwijt.
En ja, ik kan me jouw woede zooooo ontzettend goed voorstellen! Misselijk....
Dit trauma zal ze de rest van haar leven blijven houden.....

Mijn paard is ook zo ontzettend bang voor mannen!
Er is op het transport van de USA naar Nederland iets gebeurd, maar natuurlijk weet niemand WAT. Toen we nog een hoefsmid hadden stond hij al die jaren echt helemaal te shaken. Maar wilde wel alvast braaf een voet op... Zo van: ik weet wat je gaat doen, ik werk mee, maar ik blijf je doodeng vinden!
Dierenarts: precies hetzelfde. Hij zal echt niets doen, maar ik doodsbenauwd.
Sinds dit jaar heb ik alleen om die reden al een vrouwelijke paardentandarts.
En dus... niets aan de hand.
Ik kan zelf heel goed te hoeven doen, hij staat gewoon te slapen.
Als Fred komt, de natuurlijk bekapper, is hij ook bang. Dat ligt absoluut niet aan Fred, die is de rust zelve. Maar z'n neusgaten zijn wasteilen, snorkelen, ronken, snurken... en weer shaken... alles is dan doodeng.
Fred kan hem goed bekijken hoor, ook geen probleem.
Sorry heren... maar Chaser is een vrouwenpaard )

Ja, jij houdt je mond maar dicht, omdat je niet zit te wachten op represaille-maatregelen dus... erg eigenlijk he? Dat je verdorie bang moet zijn dat iemand aan je paard komt?????

Nou, jouw 'kneusje' (net zoals mijn 'kneusje') mag blij zijn dat ze jou heeft...
Samen komen jullie er heus wel!

groetjes,
Wil.