joop schreef op zondag 24 december 2006, 10:45:

Via ACTUALITE, clikken op het franse nwsmannnetje met Camargue, dressage en douceur

Michiel schreef op zondag 24 december 2006, 0:00:


Waarom niet altijd in stap blijven, samen

Heb er hier in de loop der jaren gehad die je zelfs niet in stap KON brengen laat staan HOUDEN. Met bitloos ging het iets beter maar toch nog niet zoals het zijn moest , bij ons op de weide en alleen in het bos geen probleem (trippel trippel) maar van zodra er een ander paard in de buurt kwam zat je op een blinde racemachine . Heb hier ook weinig kunnen aan veranderen behalve dan alleen gaan wandelen, was niet zo dat deze paarden kwaadaardig of vals waren gemaakt maar er was ervoren in het bos aardig wat mee afgesjeesd, telkens je vanuit een klein weggetje op een brede dreef kwam was het een half uur ter plekke galloperen en steigeren om toch maar te kunnen vertrekken . Het gedrag zit er héél snel in en raakt er maar héél moeilijk uit, bovendien moet je met zo'n paarden bijna dagelijk het bos in om hun telkens te herrinneren dat het ook op een rustige manier kan . Wat betreft het eten/grazen onderweg is het héél eenvoudig .Ik bevestig mijn leadrope zo rond mijn zadelknop dat het paard zijn hoofd in elke richting kan bewegen maar niet aan de grond kan met zijn snoet . Tijdens de rit stap ik dan een paar keer af en pas nadat ik de leadrope los maak krijgt het paard toestemming om te eten . Aangezien je het leadrope en touwhalster ook gebruikt bij het grondwerk linkt het paard dit onmiddelij aan niet eten totdat jouw hand de leadrope los maakt . Bij de hardnekige gevallen heb ik zo maximaal eens vijf minuten stilgestaan terwijl het paard zich afvroeg met zijn hoofd naar beneden welke truuk hij moest uitvinden om toch aan het gras te kunnen , de teugels hangen door en er worden geen benen gegeven, het paard krijgt dus geen druk te verwerken (behalve het zelf sleuren met het hoofd indien hij dat doet) tot dusver heb ik hier goede resultaten mee. Ook bij gewone zadels heb je vooraan haakjes om eventueel een leadrope aan vast te maken. Na verloop van tijd beseft het paard dat als hij zijn touwhalster met leadrope aan heeft hij niet KAN grazen . Bij het zijwaards meepikken van takjes en struikgewas gebruik ik schouder binnen/buitenwaards en appuyer om het paard lateraal aan de lekkere takjes laten voorbij te gaan enkel bij héél smalle weggetjes gebruik ik de teugels breed opengehouden om het hoofd van het paard recht te houden indien dit nodig blijkt .

Fijne kerst gewenst aan iedereen.

HannahFroukje schreef op zondag 24 december 2006, 10:27:


Niet meteen weer opgeven hoor HannaFroukje! Ik zag als 3e de communicatiefout ontstaan en het is echt niet te moeite waard om ‘grimmig’ over te worden hoor...

Inderdaad begreep ik ook uit jouw interpretatie van Geertjes ‘zoals Ibuprofen bij mensen...’ dat jij dacht dat ze dir middel voorstelde aan het paard te geven. Maar als je het goed leest begrijp je dat ze het alleen als voorbeeld gaf...

Soms is de wat negatieve benaming ‘lapmiddel’ terecht maar niet bij alle middelen die de oorzaak van de kwaal niet weg nemen. Als die oorzaak namelijk niet weg te nemen IS vind ik dat de middelen die de ellende als gevolg van zo’n kwaal verzachten/wegnemen met meer ‘respect’ genoemd mogen worden! Ik ben zelf namelijk iemand die zo’n middel slikt dus weet waar ik het over heb! Mijn medische probleem is een Paniekstoornis, wat te maken heeft met een ‘foutje’ in de hersenen en het stofje Serotonine. Er wordt al jaren gezocht naar een geneesmiddel maar dat is er tot heden nog niet. Daarom als ik na te veel stress, het vorig jaar overlijden van zowel mijn vader als moeder en nog wat van die ‘fijne’ dingen in het leven, ineens weer wordt getracteerd op het opleven van mijn Paniekstoornis (was al enkele jaren ‘vrij’ met wel een kleine ‘onderhoudsdosis’ van mijn ‘lapmiddel’ dat meer respect verdient ) ben ik er maar wát blij mee dat het er is!!!

Net zo met een dialyse apparaat; eigenlijk óók een ‘lapmiddel’ toch? Tót er zich een geschikt donornier aankondigt al is ook die eigenlijk een ‘lapmiddel’ want de ontvanger moet (als het goed gaat!) zijn/haar hele leven anti-afstoot middelen blijven slikken.

Heb IK nog de mazzel dat mijn middeltje niet verslavend en niet schadelijk voor mijn lever en nieren is!!!

Marjolein Mepschen schreef op zaterdag 23 december 2006, 23:52:


Ja hoor!
Flapjes mag je er altijd wel afsnijden , helemaal als er vuil onder kan gaan zitten.

Gr Esther

Die stick zou mij wat ..... ik vind het geweldig !!!
heel bijzonder .................

Nils Vellinga schreef op zaterdag 23 december 2006, 21:44:


Dank je wel, deze lukte wel, de winkel is niet zover van mij vandaan, (katwijk). Kosten ze per stuk 23 euro of per paar? Groetjes Rini

Die stick zou mij wat ..... ik vind het geweldig !!!
heel bijzonder .................

Huertecilla schreef op zaterdag 23 december 2006, 10:38:


De boeken van de Schusdziarra's, Dom Duarte en Nancy Nicholson ken ik ook en die weet ik ook zeer te waarderen evenals nog vele andere boeken (waaronder Guérinière, Manoel de Andrade, Pluvinel).
De boeken van Solinski zijn echter voor een groot publiek de meest toegankelijke (Schusdziarra is misschien net zo toegankelijk, maar dit boek is helaas niet makkelijk meer te krijgen). Zijn boeken zijn relatief lichte kost en waren voor mij een goed uitgangspunt om me te verdiepen in o.a. de andere genoemde titels (overigens heb ik nog niet al deze boeken helemaal uit, maar daar wordt aan gewerkt).
Voor mij is er met het lezen van Solinski een wereld open gegaan en een onverzadigbare kennishonger ontstaan. En hoe meer boeken ik lees, hoe meer ik wil weten en hoe meer ik besef dat ik nog steeds maar een beginneling ben (des te beter want hoe meer je jezelf ziet als beginneling, hoe meer je openstelt voor kennis en ontwikkeling van vaardigheden).
Met andere woorden: ook ik raad iedereen de boeken van Solinski aan.

Gisteren even een poging gedaan om de beste vriendinnen, Maia en Queenie, uit elkaar te halen, door met Queenie even op de weg te wandelen, langs de omheining van de wei en steeds in het zicht.

Tegen al mijn verwachtingen in was Queenie heel kalm naast mij en was ze met haar volledige aandacht op mij gericht. Vroeger kon dat nooit lukken. Queenie wou alleen nog maar bij haar vriendin zijn, en verkoos haar duidelijk boven mijn gezelschap, waardoor ze steeds opzij sprong en pogingen deed zich om te draaien richting de wei.
Nu was het dus anders Queenie liep heel rustig naast me en het leek wel alsof ik overal met haar heen kon, als ik maar bij haar was

maar dan, maia ... die was zo ontzettend wild dat ze hele tijd heen en weer galoppeerde, hinnikte, steigerde aan de poort (dacht bijna datz e der over zou springen ) enz ... vorige keer (twee weken geleden) was het zelfs zo erg dat ze viel door uit te glijden!

Nu was is mijn plan: ik ga heel vaak, wekelijks, dit doen en pas als maia de rust terugvindt in dit stadium gaan we pas stukje verder (om het hoekje bv, net uit het zicht).

Wat denken jullie hiervan?

Sommige harddenkers zeggen: gewoon weg met Queenie en pas na een uurtje terugkomen, harde pijn, korte pijn, zo leren ze het snelst.

Maar ik voel het anders aan dus

Nog een vraag: stel in dit laatste geval, dat ik maia zo achterlaat (ps er loopt nog een shet bij haar op de wei, dus niet helemaal alleen) hoe lang kan ze het uithouden? Zou ze bv een uur rondgalopperen tot ze der bij neervalt of??

Rox schreef op zondag 24 december 2006, 13:38:

Gewoon bij amazon.co.uk op voorraad. Is een nieuwe en goede vertaling in het Engels.

HC

Elzaliene Proost schreef op zondag 24 december 2006, 12:09:


*****************************
Waarom wordt "lapmiddel" zo negatief opgevat?
Ik bedoel het als een middel waar je weliswaar BAAT bij hebt, maar wat de oorzaak van het probleem niet direct aanpakt.

Om bij het voorbeeld van artritis te blijven. Vaak is het basisprobleem - hier blij ik echt wel bij, want ik zie dat regelmatig bij personen met gewrichtsklachten - slechte slijmvliezen. Hierdoor hebben bacterien, virussen en wat dies meer zij, meer kans. Deze komen gemakkelijker het lichaam binnen als de slijmvliezen slecht ("lek") zijn. Als er dan ook nog een kronkel in het immuunsysteem zit, ontstaat makkelijk auto-immuunproblematiek in reactie op die bacterien/virussen (parasieten). Dat is een probleem. Aan dat auto-immuunfoutje is ook niet altijd wat te doen. Uiteindelijk ontstaat dan een allergische ontstekingsreactie, waarbij schadelijke stoffen zich gaan ophopen in de zwakste (letterlijk) schakels , de gewrichten. Dat is dus het eind-van-de-lijn in mijn ogen.

Als je DAAR begint om te behandelen, met het onderdrukken van de ontstekingsreactie (dit tegen niemand in het bijzonder) dan noem ik dat een "lapmiddel" (wie dat negatief wil opvatten, ga gerust je gang, ik bedoel het dus alleen illustratief, als iets wat de oorzaak van het probleem niet wegneemt). Je bent geweldig blij als het lapmiddel helpt (tuurlijk), maar de oorzaak van het probleem (de fout in het immuunsysteem en de slijmvliesproblematiek), dat neem je er niet mee weg.

Om bij de basis van het probleem te beginnen, zou je eigenlijk met de slijmvliezen en/of het immuunsysteem moeten gaan werken. Dat is de lange weg ... en je zult om de zaak tijdelijk recht te trekken dus wel wat "lapmiddelen" nodig hebben. Ook zou je kunnen werken aan het bestrijden van binnengekomen virussen en bacterien. Voor reumatische artritis wordt b.v. vaak plaquenil voorgeschreven, dit is een anti-malariamiddel, wel opvallend toch dat dit helpt bij reuma!

Begrijp je wat ik bedoel met het verschil tussen aan de oorzaak werken (lange weg, vaak langzaam resultaat) en aan de uiting werken (onderdrukken van de ontstekingsreactie).

Verder vond ik het wel op z'n plaats om toch even te waarschuwen tegen ibuprofen. Het klinkt als een simpel pijnstillertje c.q. ontstekingsremmertje, maar het kan heel erg fout gaan. Mensen kunnen na teveel ontstekingsremmers zeggen "ik krijg er wel verrekt het maagzuur van hoor", maar hoe merk je bij een paard dat hij last van z'n maag krijgt? Kan heel lang duren voor je zoiets door hebt. VAndaar.

Lapmiddelen, weest blij dat ze er zijn. Ben ik zelf ook! Wees blij dat er antibiotica is, of ontstekingsremmers of ontsmettende zalfjes. Maar vergeet nooit je af te vragen waar de oorzaak ligt. En het kan echt geen kwaad daar ook aan te werken.