Hoi allemaal

Ik ben nieuw hier en ik ben ook nog niet zo bekend met NH.
Ik ben onlangs in contact gekomen met NH en heb me gelijk ingeschreven voor een dagclinic.

Ik heb een BWP-paard, Umira. Een pracht van een beestje. Maar met veel problemen. Ik heb haar 3 maanden geleden gekocht met de mededeling dat ze niet opgeleerd was (nooit gekapt, gepoetst, gereden, ...). Ze is 6 jaar, schuchter maar enorm eerlijk. We dachten haar zelf zadelmak te maken en zo, maar dat ging allemaal niet van een leien dakje, integendeel!
Ik had nog contact met de vorige eigenaar via email en beetje bij beetje kwam uit dat er een zadel (van een Brabander) had opgelegen en dat ze meerdere malen gelongeerd was geweest. Ons vermoeden werd bevestigd.
Het ergste van al: haar linkerzijde was een ramp. Ze associeert alles met pijn. Ze is doodsbang voor een zweep. Vermoedelijk heeft ze vaak slaag gekregen met een zweep.
Vandaar dus mijn interesse in NH. Ik hoop op die manier meer te bereiken. En eigenlijk ben ik daar wel van overtuigd.

Ik wilde toch ook nog even reageren op het bericht van Brenda. Mijn merrie is verknoeid door iemand met jarenlange ervaring. Dus is ervaring daarom zo goed ...
Ik heb nog niet veel ervaring, ik rij ook nog maar 1,5 jaar. Maar ik geloof erin en ik ben ervan overtuigd dat je op een zachte maar toch kordate manier en gevoel meer bereikt dan jarenlange ervaring!

Vele groetjes

Heidi

---Hallo Heidi,
Welkom! Ben blij dat je ook geinteresseerd bent in NH. Ikzelf ben hier al een aantal jaren mee bezig en leer nog steeds
Toen ik Tamara kreeg (dat was vorig jaar) was zij ook zo ontzettend schuchter en wantrouwend, vooral tegenover mannen (soms nog steeds). Ik denk dat ze haar ook niet echt zachtjes hebben aangepakt. Ben toen in januari begonnen met PNH, voorheen heb ik met de Klaus Ferdinand Hempling-methode gewerkt, maar dit had geen succes bij Tamara. Toen dus Parelli en dit werkte super! + natuurlijk een beetje van jezelf
Tamara kon in het begin niet goed voetjes geven, deed trappen, bokken en vooral steigeren en was ontzettend nerveus. Nu, bijna een jaar later, is dit allemaal verdwenen. Ze steigert alleen maar als ik iets niet helemaal goed aangeef en ze het niet snapt óf omdat ze bang is. Maar ze steigert niet meer op een hele verdedigende of aanvallende manier... :)

Zie bericht Mijn Umira 2, hierna voor vervolg (hij verstuurt het niet in 1 keer

Een paard kan niet zeggen wat ie er van vindt. En volgens mij zijn mensen
die sex hebben met dieren, walgelijke, vieze mensen.

Toch vind ik hier wel wat in zitten. En tegelijk ook weer niet. Het
gaat niet om de gelijkstelling, het gaat om een mogelijke vergelijking
met opdracht tot nadenken. (toch? )

Bij IEDERE menselijke gedachte over wat een paard wel of niet prettig
vindt, zit het menselijk gevoel in de weg.

En ik weet dat antropomorfisme streng verboden is, maar ik heb toch
ondertussen ontdekt dat ook wij zoogdieren zijn en er een heleboel
overeenkomende basisprincipes en emoties zijn.

Een paar simpele voorbeelden: zo kun je een hond duidelijk beledigen
door hem uit te lachen en kunnen mijn katten enorme lol beleven aan het
laten schrikken van iemand anders (mens incluis). Als je goed kijkt kun
je zelfs aan overeenkomende gezichtsuitdrukkingen overeenkomende
emoties bij mens en dier ontdekken (boos, beledigd, bang).

Dat doet mij vermoeden dat ook een merrie de, over het algemeen
buitengewoon diepgaande negatieve, emotie die veroorzaakt wordt door
een verkrachting wel eens zou kunnen ervaren (vandaar dat ik de
gedwongen dekking ook zo verwerpelijk vind). Waarbij de uitwerking van
zo'n verkrachting dan niet zozeer bepaald wordt door formaat als wel
door wat erachter zit (dwang, overheersing).

(Het hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn. Wie weet vindt een
hengstige merrie het helemaal geweldig, al zou ik als man....
snif....yek!)

Waarom dan tegelijk ook weer niet? Een mentaal gehandicapt mens met
zware emotionele storingen kan MOGELIJK echt geen onderscheid maken en
die emoties dus ook niet voelen.
(Waarmee je het paard met deze vergelijking dan weer tekort doet.)

Verder vraag ik me af in welke context de stelling van Richard Dawkins
erbij gehaald is.
Het is niet meer of minder dan een constatering van de situatie zoals
hij door mensen op basis van religie op dit moment in praktijk gebracht
wordt. Ik dacht dat nou net juist hier....
Marjolijn

marjolijn schreef op Thu, 23 Sep 2004 12:29:09:


Waarom? Kun je toch gewoon uitproberen en reactie vaststellen? Of alleen al waarnemen uit de diverse dagelijks geaccepteerde vormen van "verkrachting" in vergelijk tot wat andere dieren wel prettig vinden.


Vind ik ook verwerpelijk. Te meer zo daar dit aan alle semantische definities van werkelijke verkrachting voldoet.


Verkrachting is verkrachting blijft verkrachting. In welke vorm dan ook. Maar
bestialiteit gelijk stellen aan verkrachting gaat me te ver. Wanneer een hengst niet opgewonden is, gebeurt er niks... en wanneer een merrie ergens voor haar beleving steekhoudende bezwaren tegen heeft, zit er niets anders op haar verdomd secuur vast te binden, ook als die "verkrachting" voor haar eigen bestwil is.

knipje...

Staat er pal onder. "Verkrachting" is schering en inslag waar het om de dagelijkse omgangsvormen tussen mensen en andere dieren gaat. Je kunt tussen verschillende diersoorten denk ik niet eens over "verkrachting" of "moord" spreken zonder finaal in begripsverwarring te komen. Daarom hanteer ik in deze post de " " waar ik het woord verkrachting spreekwoordelijk gebruikt heb in tegenstelling tot waar ik letterlijk verkrachting bedoel.


Niet op basis van religie, maar op basis van speciescentristisch denken - sommige religie is er ook slechts een uitvloeisel van. (niet de mens in gelijkenis van god, maar omgekeerd).
Exact omdat juist hier... wordt ik er zo moe van dat alle notoire antropomorfe links - kinderen, invaliden - er tóch weer bijgesleept worden. Ik voer deze discussie niet voor het eerst. Op iets als Bokt begin ik er niet eens aan!

Net als Frans probeer ik van de beleving van het paard uit te gaan. Daarbij het ik behoorlijk veel ervaring in pony-pleasing (ben niet alleen maar "kamergeleerde" hoor!), en meen aardig goed te weten wanneer een merrie cq. hengst het fijn vinden wat ik voor ze doe (echt, anders werkt het niet en is het behoorlijk risicovol je met de intiemere delen van sterke grote dieren te bemoeien - vandaar dat de DA liever achter een stevig hek staat) en "snif... yek!" gaat niet op; tenminste nog nooit een merrie (!) meegemaakt die onder haar staart naar een Zuid-Franse vismarkt ruikt (hé Frans, maak es een icoontje voor "flehm" ).

Ik zie gewoon geen enkel steekhoudend argument bestialiteit op zichzelf staand te verbieden. De effecten van een dergelijk verbod kunnen slechts averechtse uitwerking krijgen. Ilona vat het in Nr:11891 al in perfekt begrijpbaar Nederlands samen: "Als de penis van het echte mannetjesdier groter is en het dier niet is vastgebonden of op andere wijze wordt gedwongen dan denk ik dat er geen probleem is maar dat we er een probleem van maken." Voor vrouwen ligt het misschien omgekeerd, maar heb ook al dames onder hengst gezien op i-net dus laten we het er maar op houden dat de natuur uiterst rekbaar ontwerpt.

Groeten, Egon

e m kraak schreef op donderdag, 23 september 2004, 14:04:


Egon.

Inhoudelijk gezien, lees ik jouw reacties met heel veel plezier. Mijn paintmerrie flehmt heel vaak naar mij.......oeps!! of hmmmmmmm

Martien.

Martien van Schubert schreef op donderdag, 23 september 2004, 18:25:

Hihi, ik zal maar niet gaan vertellen wat Isabella doet als ze mij ziet .

Overigens nog even in deze context of paarden het leuk vinden of niet. Ze denken er volgens mij echt anders over dan wij. Ik wil het volgende grappige voorbeeld even melden.

Ik wilde Isabella eens een kus op haar zachte ponyneus geven omdat ik haar lief vond op dat moment. Ik zat op mijn hurken en die neus was ook zo dichtbij. Maar eh, zij dacht daar even anders over.

Op het moment dat ik haar een kus op de neus wil drukken, bijt ze mij keihard in mijn neus ............

Oei, communicatie-foutje dus tussen mens en dier.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 23 september 2004, 18:52:

Ingrid den Ouden schreef op donderdag, 23 september 2004, 18:52:


Een kus op de neus houden paarden sowieso niet zo van geloof ik. Ik zit heel vaak met Sante Fee gewoon op mijn hurken te kijken naar het landschap om ons heen. En zij kijkt mee, met haar hoofd naast mijn oor. Heerlijk samen zijn :). Vervolgens gaan we vaak snuiven maar als ik haar dan een kus op haar neus wil geven draait ze weg. Ja, als ik zou willen forceren zou dat wel gaan maar vooral bij haar wil ik dat niet. Sowieso niet natuurlijk. Stella ook, aaien mag (nou ja, dat is meestal kriebelen en er alngs srijken, een neus is neit zo groot) maar een kus geven ho maar. Dus ik laat het maar, zo belangrijk vind ik het niet.
groetjes Ebby

ebby schreef op donderdag, 23 september 2004, 20:42:


Ebby je weet toch dat wanneer je neus aan neus staat, dat je paard je niet kan zien.blinde vlek.

Ik zoen mijn paard op de neus en dan blijf ik een paar minuten zo staan. alleen met de neuzen tegen elkaar. Vervolgens begint ze mijn hele gezicht af te lebberen. Of ze een eendagsbaard lekker vind.ik heb geen idee.

Martien van Schubert schreef op donderdag, 23 september 2004, 21:57:

Echt waar?? Nu je het zo zecht klinkt het aardig logisch maar had er gewoonweg niet bij stil gestaan :). Ik weet het wel maar ergens in mijn achterhoofd...

ebby schreef op vrijdag, 24 september 2004, 10:14:


Kan gebeuren, ja toch ! Hoe is het met je neus trouwens.

Martien.

Martien van Schubert schreef op vrijdag, 24 september 2004, 13:37:


Uhh, INgrid werd in haar neus gebeten, ik niet . Maar foutje kan gebeuren natuurlijk.
Ebby