eddy DRUPPEL schreef op maandag 3 augustus 2009, 20:05:


Ja ik snap precies wat je bedoelt en daarom staat ze voor een goede baas toch te koop. FF alles naast elkaar gezet is het doel rijden en door de bossen klossen gesjellig.......hihi..op een paard zijn rug. En ik wil het plezier om ander dingen te doen natuurlijk ook maar wel een ander start toch als deze. Dus als ik iemand vind met de juiste instelling en een fijne wei met paardenvriendjes dan laat ik haar gaan. Voorlopig staat ze prima dus geen haast gelukkig. Maarre mocht iemand wat weten.......graag.

jennet schreef op zondag 2 augustus 2009, 13:41:


Potverrrrrr haal jezelf niet zo naar beneden!!!
Dààr reageert jouw merrie op!! Volgens mij kom jij veel te wiebelig op haar over en dan wordt zij ook wiebelig. Haal diep adem, doe eerst de dingen die je wel ziet zitten en neem een stapel les. Je bent géén sukkel, paardrijden is gewoon erg complex.
Als je haar verkoopt krijg je spijt. Echt!

jennet schreef op donderdag 6 augustus 2009, 10:52:


Zoals ik al zei , er zijn vele mensen gewoon bekocht geweest , die zoeken dan andere horizonten op ,zijn daar ook tevreden mee (voor een tijdje ) verliezen ondertussen hun rijtechnische kennis (door gewoon gesjellig te ...wandelen en niet meer te rijden ) het ene paard blijft of gaat ergens anders naar toe MAAR de paardewens met name, het leuk buitenrijden , blijft dus gaan ze naar een of andere organisatie waar ze op huurpaarden kunnen rijden .DIE zijn dan toch wel ZOOOOOOOO braaf waarop de 2e aankoop volgt met meestal hetzelfde resultaat , tis is a horse "merry go round" en zo zal het altijd blijven gaan .Ik vind het grondwerk met een paard prima ,gaan komt wandelen met the big white schitterend (denk niet dat er mensen zovéél met paarden gaan wandelen als ik trouwens ) het rijden op zich is een stuk vrijheid die je moeilijk kan omschrijven .Vooral dan in een omgeving zoals hier .Te paard de natuur (die er nog rest ) verkennen .Een vos met jongen verrassen ,een reegeit met een nog nat kalf uit de struiken zien komen .De eekhoorns boven je hoofd horen kibbelen .Allemaal dingen die je als mens (wandelaar) zijnde mist ! En dan een stapje hoger en een fijne galop. "Easy" gewoon km's malen en genieten van de wind over je gezicht, het spierenwerk onder je . Je ziet de "gesjellige" wandelaars met verukking kijken als er zo iemand voorbij komt . Je mag het draaien of keren hoe je wil :DAT is het doel van elke paardemens . De eerste keer dat brit met Soraya voluit de berg opging zal ze bv niet snel vergeten en sindsdien is er wéér iets verandert in hun relatie , er is wéér iets bijgekomen en DAT is voor mij de essenti e .Er moet telkens iets bijkomen .WAT dat is ? Speelt tussen paard en mens

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 6 augustus 2009, 11:21:


Dat zal ik idd ni vergeten nee Die bergjes zijn zalig! Had mij een tijd geleden gezegd dat ik dat zou doen in volle galop zou ik eens hebben gelachen. Ik zou dat wel zien zitten want zoiets vind ik plezant, maar op Soraya? Ahum! En elk heuveltje daarna dacht ik, yeah! Maar ook Soraya dacht dat (ze begon dat bos heel goe te kennen ) Ondertussen is mijn vertrouwen in haar weer gegroeid maar haar vertrouwen in mij ook, daar ben ik zeker van. Waarom? Omdat ze meer paard mag zijn terwijl ik erop zit, ik vertrouw haar nu goed genoeg om haar volledig te laten gaan en dat merk ik goed genoeg in haar gedrag.

En Jennet, wij komen ook van ver zenne. Ze was met momenten een bokkend monster dat niets liever wou dat dat je eraf ging als ze haar zinnen er had opgezet. Ook ik was weer met grondwerk begonnen uit angst, dat geef ik eerlijk toe. Maar je mag grondwerk doen tot je een ons weegt, dit zal niets bijdragen in rijtechnische problemen (en lichamelijke bij Soraya). In mijn geval dan toch want zoals Soraya een lammetje was naast mij, werd ze een duivel onder mij
Op zo'n moment moet je je afvragen wat je juist wilt met een paard en wees heel eerlijk tegen jezelf. Wil je dan nog niet rijden, ok, geen probleem. Maar is er toch een stemmetje in je hoofd dat zegt dat je de wereld op een paard wilt leren kennen, ga ervoor! Ik ben gevallen, heb veel stress gehad, sliep er soms ni goe van omdat ik wist dat ik de dag erna ging rijden, begon letterlijk te bibberen als ik voelde dat ze zich opspande, ... Maar ik wou rijden, het liefst buiten en ik doe dat graag alleen, lekker genieten samen met mijn paard. De allergrootste struikelblok die ik moest overwinnen was ikzelf want kon ik het wel? Zou ik ooit genoeg vertrouwen hebben? Waren mijn capaciteiten wel goed genoeg om hierdoor heen te gaan? Ik ben een grote twijfelaar en mega kritisch naar mezelf, ik denk dat jij ook wel zo'n kantje hebt Maar eigenlijk hè, als je iets wilt, moet je ervoor gaan en gooi die twijfel overboord (ni simpel, kweet het).
Niet enkel het resultaat geeft uiteindelijk voldoening, ook jullie band met elkaar! Na zoveel samen te hebben doorgemaakt en samen te hebben geklungeld (meestal dan de mens maar de paarden lachen volgens mij dan in hun vuistje) is er een connectie. Ik zou zelfs geen paard meer willen dat alles kan, je mist zoveel als jullie er samen niet naartoe zijn gegaan.
Voor de zoveelste keer dat je dit hoort: doe haar ni weg en investeer veel tijd in haar, je zal een gouden paardje hebben na een tijd!

jennet schreef op donderdag 6 augustus 2009, 10:52:


Mijn doel was ook altijd relaxed bosklossen. Toen kwam er een geflipte arabier op mijn pad waarop je met momenten rustig kunt bosklossen, maar naja hij is gewoon een beetje raar in zijn hoofd. Dus ook veeeel gewandeld, nog steeds wel trouwens en een paard waar ik mijn uiteindelijke doel niet mee zou bereiken. Oke, dan maar doel naar de toekomst verschuiven naar ooit een ander paard. Toen kwam er een wilde fjord op mijn pad... Een beestje van 2,5 uit een natuurgebied. Je voelt em al, de komende jaaaaaaren zeker geen paard om rustig mee te bosklossen.
Maar ach, ik leer nog steeds van ze allebei heel veel en zij van mij hoop ik. Er zijn 1001 andere dingen te doen en dus heb ik mijn doelen maar weer wat vooruit geschoven naar.... ooit, of nooit.