femke gersteling schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 13:57:


Nou, ik moet zeggen dat het stadium van niks doen inmiddels wel achter me ligt. Ik ben 2 weken geleden begonnen met Diesel te rijden (opnieuw in te rijden want hij had 10 jaar alleen voor de kar gelopen en was 8 jaar geleden voor het laatst bereden) en het is gigantisch snel gegaan want vandaag hebben we onze eerste buitenrit gemaakt, Diesel te midden van zijn merries, goed voor zijn zelfvertrouwen, en het was alsof we dat elke week deden.
In het begin klitte hij sterk aan de merries, maar gaandeweg werd hij losser en ontspannender. Gelukkig is hij in een superconditie van het lopen voor de kar dus ik heb me zelfs aan een galop gewaagd en het voelde heerlijk.

Zonder ijzers, zonder bit en zonder oogkleppen.

Tijdens de galop over de stoppelvelden heeft ie de hele tijd luid lopen hinniken. Ik heb hem voluit durven laten gaan en ik had hem zo weer terug. Volgens mij heeft dat paard in zijn leven niet zo los en hard mogen galloperen, ik voelde hoe goed dit hem - en ook mij doet.
Totaal verkeersmak, ook zonder die oogkleppen, zonder bit.
Ik heb het gewoon gedaan omdat weer dat moment er voor was.
Hij was zo zacht, zo ontspannen na afloop, en heel erg dicht bij me. Een heel bijzondere ervaring voor een zo gatraumatiseerd paard.

Groet, Pien
www.spirithorses.be

trea hoex schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 11:49:


Super! Ik had het al eens gezien, maar wist niet meer waar en van wie het was.
En ik maar denken dat ik met m'n level 2 al een eind op weg was.....

trea hoex schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 22:42:


via mij, die me moest verdiepen, voor ik wist waar ik het over had Was denk ik een maand of 3 geleden op dit forum.
Maar hier dus geen spelletje spelen met meppen naar de cs he
Respect naar de horsefeelings dus.

Esther

Spirithorses schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 22:40:

**********************
Moooooiii

HannahFroukje schreef :

Ja - en weet je wat zo maf was?
Ik heb al die tijd met een volledig losgeschoten singel gereden, dus ook die galops.... Mijn dochter maakte me erop attent toen ik thuis kwam.
En ik had niks gemerkt, behalve dat ik wat meer mijn best moest doen mijn balans te bewaren, maar ik dacht dat dat was omdat hij misschien nog niet zo in balans gallopeerde na al 10 jaar draven voor de kar.
De singel flapperde onder Diesels buik.
'k Vin toch wel dat ik een beetje geluk gehad heb vandaag....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

femke gersteling schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 13:57:


Ik vind dit een heel mooi voorbeeld van hoe je door heel weinig te verwachten iets heel moois kunt opbouwen.
Heeft in mijn ogen met loslaten te maken.
Het loslaten van verwachtingen en van oude patronen.

Diesel hebben wij gekocht om als lespaard te dienen, maar eenmaal thuis bleek dat hij daarvoor nog een hele weg te gaan heeft en dat heeft meer te maken met zijn eigen innerlijke rust dan met rij-techniek.
Hij moet zijn proces gaan en als mens kan ik alleen maar voorwaarden creeren maar hij is degene die het zelf moet doen, naja, zoiets kost nou eenmaal tijd.
Daarom ook bepaalt het paard wanneer het er klaar voor is iets met je te willen. Maar als mens moet je dat wel kunnen zien en dat is niet altijd met je ogen, meestal niet eens zelfs.

Ineens 'mocht' ik opstappen, en gisteren gingen we 'ineens' naar buiten.
Had ik me helemaal niet voorgenomen. We hadden wel al gewandeld, maar ik had nog niet op zijn rug buiten gezeten. Ik had met de rest van de groep afgesproken dat we héél rustig aan zouden doen, maar toen de rest in een voorzichtige galop ging en dat voor mij heel stabiel aanvoelde heb ik hem de ruimte en mijn vertrouwen gegeven en het dan ook maar losgelaten. Dat had ik een week geleden niet durven dromen, we waren net toe aan onze eerste draf in de bak.
En hij maar kijken in de verte, zonder die kleppen op.... soms moest hij er echt even voor stil gaan staan hoor.

Wat ik me wel voorgenomen had was dat als hij mij eenmaal op zijn rug kon verdragen dat we gelijk naar buiten zouden gaan, kilometers maken, rechtuit, ruimte, om zijn hoofd vrij te maken.
Ik denk het hoofd vrijmaken, dat dat een zeer wezenlijk iets is, in combinatie met loslaten. En dan maar zien hoe dingen lopen.

Ach, daarom ook zie ik niks in het in een bepaalde termijn trainen van paarden, want dan moet je weer over die grens vanwege de factor tijd en heeft het paard uiteindelijk niks in te brengen.

Groet, Pien
www.spirithorses.be

ik denk bij dit alles dat de mensen te weinig geduld hebben. ze hebben vandaag een paard gekocht en morgen moet hij rijden alsof hij z'n hele leven daar is geweest.
nee het heeft tijd nodig. onze ruin hebben we al dik 2 jaar en pas een paar weken geleden is er een duidelijke kentering in zijn gedrag gekomen. hij heeft zijn levenslust terug gekregen. als ik hem die tijd niet gegunt had weet ik niet hoe hij nu zou zijn, maar zeker niet zo levenslustig als dat hij nu is.
dit wilt niet zeggen dat we niets met hem gedaan hebben maar we hebben de ponie het tempo aan laten geven en de ruimte gegeven om weer zichzelf te vinden. en gezien de resultaten die zich uiten in ontspannen uit rijden gaan, hebben we het niet slecht gedaan.

Jacqueline

Spirithorses schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 22:40:


wow gaaf joh. echt fijn te horen dat zo'n paardje een toekomst krijgt waar hij zichzelg mag zijn.

petje af

liefs,

jacqueline postmes schreef op donderdag, 18 augustus 2005, 9:39:


ik wou dat iedereen zo met hun paarden waren.
Het zou een hoop paarden en mensen leed schelen.

liefs,

Spirithorses schreef op woensdag, 17 augustus 2005, 22:40:


Klinkt heel fijn. Ik ben blij voor jullie.

Groetjes, Marleen

Spirithorses schreef op donderdag, 18 augustus 2005, 7:35:


Ik moet helaas toegeven dat ik op dit moment een beetje erg stil sta met Vick. Heel vreemd, juist omdat ik haar nu voor het eerst in al die tijd dat ze van mij is echt voor de deur heb staan en helemaal alleen voor haar zorg. Het lijkt wel of ik een beetje bang ben om met haar verder te gaan. Het zou zo fijn zijn om samen met iemand die de zelfde ideeen heeft als ik met Vick bezig te zijn. Ik merk dat ik toch iemand nodig heb met wie ik samen kan praten en van wie ik feedback krijg. Je woont niet toevallig in de buurt van Arnhem he?
Woont er eigenlijk iemand die NH gericht is in de buurt van Arnhem?
Groetjes Fem

femke gersteling schreef op donderdag, 18 augustus 2005, 23:02:


****************************
Ja, ik. (Apeldoorn)
Maar ik spoor niet altijd helemaal als het om NH gaat hoor

femke gersteling schreef op donderdag, 18 augustus 2005, 23:02:


dat ken ik. ik heb meer dan een jaar in me eentje aan parelli gedaan en echt opschieten deed het niet. Ik was veelste bang iets fout te doen, maat het laaste half jaar doe ik het samen met marleen en gaat het onwijs goed. Zij zegt dingen waarvan ik denk wow daar had ik nooit aan gedacht en ik help haar weer met dingen die zij net niet zag.
Het scheelt inderdaad enorm veel.

liefs,

heleen.

femke gersteling schreef op donderdag, 18 augustus 2005, 23:02:


Heb jij even mazzel :)
www.depaardenmaat.com