Na lang twijfelen heb ik besloten het verhaal van Indy op te schrijven. Ik loop hier al een tijdje mee rond. Ik heb het al die jaren opgekropt en op een gegeven moment moet je het kwijt....
Ik zag haar toen ze twee dagen oud was - een magere bruine quarterhorse merrie met enorme rustige bruine ogen. Ze stond verwonderd tussen staart en achterbenen van haar moeder naar ons groepje mensen te kijken. Ze kwam plotseling op mij af en begon mij te besnuffelen. Ik mocht haar overal aanraken, het klikte, wat een vertrouwen - ik had mijn paard gevonden. Ze zou het eerste half jaar bij de fokker blijven staan en dan worden afgespeend en naar het paardenpension van een goede vriend van mij gaan. Toen koopcontract en betaling rond was, begon echter het gedonder. De fokker had de auto die hij van het geld gekocht had in een van zijn dronken buien tegen een boom gezet en vond dat hij meer geld moest hebben. Ik had misbruik gemaakt van zijn situatie en het veulen te goedkoop gekregen. Ze wilden ook bestemmen hoe mijn veulen moest heten en vielen mij constant lastig. Ze wilden het veulen terug en bedreigden mij. Bovendien was de fokker altijd dronken en lag vaak laveloos in het weiland. Zijn vrouw ontving klanten aan huis, die ook mij lastig vielen. Ik durfde er dan ook niet meer alleen heen. Ik kreeg steun van een advocaat van het stamboek, die mij verzekerde dat alles rechtelijk in orde was, en dat ik op hun steun kon rekenen.
De fokker moest geld hebben en besloot de moeder naar een hengst te brengen - mijn veulen was twee maand oud en moest noodgedwongen mee. Smerige stallen, agressieve honden, overal troep, wat en puinhoop bij die mensen. De moeder wilde echter niet hengstig worden en liet zich niet dekken. Mijn goede vriend kreeg het voor elkaar de fokker te overtuigen merrie en veulen naar kennissen te brengen die te veel gras hadden, de fokker had te weinig. Wat een opluchting! Mijn veulen kon met twee andere merries met veulens opgroeien! Dit duurde echter niet lang! De fokker vond mij lastig en wilde beslist zijn merrie laten dekken. Omdat ik niet wilde dat mijn veulen steeds maar weer mee moest, is ze met drie maand afgespeend, samen met de andere veulens. Mijn veulen is er gelukkig zonder veel kleerscheuren doorgekomen, de andere twee veulens hadden het er erg moeilijk mee. Toen het gras op was moesten ze worden bijgevoerd, echter die mensen vonden het niet nodig. Ze gaven liever hun eigen paarden het voer dat ik betaalde. Daarop begon ik maar zelf elke dag te voeren. Eindelijk kon ze naar mijn goede vriend toe, waar ze een echt paardeleven zou krijgen. In het begin geen enkel probleem. Toen kreeg hij geldproblemen en huwelijksproblemen en mijn paard moest het ontgelden. Ik moest steeds meer betalen, mijn paard stond in een modderige paddock met een laag stront die ik er niet uit mocht halen. Ze kreeg geen voer, alleen schimmelig hooi. Ik hoor het hem nog zeggen: ik zei "weidegang", de mogelijkheid in het weiland te lopen, en die mogelijkheid heb ik nu niet. De fokker had ondertussen contacten met een koper voor mijn veulen, maar ik wilde niet verkopen. Mijn "goede" vriend kon mij ook niet overtuigen, daarom bekapte hij haar bewust verkeerd, waarbij haar benen helemaal verdraaid stonden. Ook de dierenarts wilde een graantje meepikken en bevestigde dat ze nu eenmaal een "kneusje" was. Mijn "vriend" vond het zielig voor mij, ik zou haar nooit kunnen berijden en wilde haar wel van mij overnemen of eventueel ruilen. Ik kon het niet geloven, gezonde benen en hoeven die zo slecht geworden waren? Ik heb mij toen in bekappen verdiept en kwam erachter dat het gewoon expres gebeurd was. Toen liep het helemaal uit de hand, hij brulde hysterisch tegen mij en dreigde mijn veulen op straat te jagen en probeerde vervolgens zijn vrouw met zijn trekker dood te rijden. Hij had mijn veulen vaak geslagen en getrapt, gewoon om zijn woede af te reageren. Hij vond haar gewoon een rotknol. En ik mij maar afvragen waarom ze zo schichtig voor mannen was. De volgende dag ging ze naar een andere pensionstalling die ik met meel moeite voor haar gevonden had en we hebben haar, bewapend met een ijzeren staaf, weggehaald. Hij stond er stokstijf bij te kijken en zei niets.... Onderweg raakte ze in de trailer in paniek en raakte vast onder de ijzeren staaf waaraan ze vastgebonden stond. De halve trailer uitelkaar gehaald, veulen bevrijdt, trailer weer inelkaar gezet, ik er maar bij in en naar de nieuwe stalling toe.
De eerste maanden bij deze boer waren geweldig. Mijn veulen kwam helemaal bij, echter de afwijking aan benen en hoeven konden verschillende hoefsmeden niet herstellen. Ze was bovendien erg bang voor hoefsmeden en had vaak hoefzweren. De meeste hoefsmeden namen niet de tijd en sloegen erop. Ik heb heel wat hoefsmeden versleten. Een hoefsmid maakte het zo bont, hij sloeg haar gelijk met een tang tussen de oren en schopte in haar buik. Mijn paard veranderde in een kwaadaardig monster dat hem steigerend achteruit tegen een muur drukte en naar hem klauwde. Ik heb nog nooit een paard met zulke ogen gezien, pure moordlust. Ik ben er tussen gaan staan en kon haar tot bedaren brengen. De hoefsmid wilde naar de politie, na een gerichte dreun van mijn kant wilde hij dat niet meer en vertrok scheldend van het erf. Deze hoefsmid was helaas een goede vriend van de boer en die had vanaf dat moment een hekel aan mij. Hij zat mij overal dwars: te veel voeren, te weinig voeren, mijn paard op stal laten terwijl de rest in het land liep of anders om e.d. Ook schaamde hij zich voor mijn paard omdat ze zo vaak mank was ivm hoefzweren. De nieuwe hoefsmid kon zijn goedkeuring niet dragen, maar deze deed wel moeite om mijn paard rustig te krijgen. Toen kwam een nieuw paard: een lastige twee jarige ruin, onhandelbaar, zijn eigenaar was bang voor hem, maar hij liep zo mooi volgens haar..... Dit beest trapte mijn paard constant, trok haar manen en staart uit totdat ze kaal was en dekte haar constant. Een draadje ertussen mocht niet van de boer, hij keek liever kwijlend toe..... Anders moest ze maar dag en nacht op stal. Op een gegeven moment is mijn paard kreupel geschopt - ze was toen drie. Schouder uit de kom, drie wervels verschoven en half verlamd. Ze moest hier onmiddellijk weg, maar ze kon niet lopen.....
Godzijdank vonden we een tijdelijk plekje voor haar bij kennissen van mijn vriend. We hebben haar 's morgens vroeg verdoofd, met veel moeite in de trailer geschoven en regelrecht weggestolen. Pas 's avond belde de boer mij op dat mijn paard weg was. Naar het geld wat ik teveel betaald had kon ik fluiten. Mij best, ik had mijn paard.
Het ging erg slecht met haar. Ze kon niet meer. Ik belde mijn nieuwe dierenarts om haar te laten inslapen, maar hij wilde daar nog niet aan. Samen met hem en een fysiotherapeut is ze twee maanden behandeld - toen kon ze weer lopen. Ondertussen werkten mijn vriend en ik als een gek om het weiland te omheinen wat we gekocht hadden. Ons huis was nog niet klaar, maar het weiland was eerst het belangrijkste. Toen we haar naar huis haalden kon je merken dat ze zich thuis voelde. Ze inspecteerde alles en ging grazen. Mijn hoefsmid is nog een paar keer geweest, maar hij kon geen begrip voor haar schouder opbrengen, die hij niet meer naar buiten kon brengen. Hij werd steeds ruwer, totdat ze zich alleen nog met verdoving en praam liet bekappen. Hij liet mij tenslotte zitten met een onbekapte hoef en een hoogteverschil van 1 cm. De oude dorpssmid kon aardig wat met mijn paard worden, maar ze was vreselijk bang voor mannen. Toen heb ik een cursus traditioneel bekappen gevolgd en deed het zelf - echter de hoefzweren bleven. Pas met de cursus natuurlijk bekappen verbeterden haar hoeven zienderogen. Sinds vier jaar staat ze bij ons thuis, lekker rustig in een weiland, neuscontact met de pony's van onze achterburen. Van haar schouder merk je weinig, alleen als ze moe is trekt ze een beetje.
Ik ben nog steeds bang voor mijn "goede" vriend, volgens hem heb ik zijn leven geruineerd, maar hij laat mij nu tenminste wel met rust. De fokker heeft een tijdje geleden gekozen uit dit leven te stappen, dus voor hem hoef ik niet meer bang te zijn.
Monique
Warboel
