Spirithorses schreef op vrijdag 17 november 2006, 19:47:


Onze drie paardjes zitten elk anders in elkaar. Alleen Sela 18 maanden, krijgt onbeperkt hooi + 2 keer een schep spelt. Ze staat elke dag wanneer de paarden in de paddock staan, enkele uren apart omdat ze veel trager eet en Indy en Apache anders haar eten afpakken.

Indy en Apache kregen in het begin volgens het paard natuurlijk principe ook onbeperkt hooi. Resultaat: twee rolmopsen. Gevolg: dieet, minder hooi in wel tien porties verdeeld en een handje spelt bij het clickeren en bij het bekappen een paar appels. Indy is nu mooi slank maar niet mager. Apache is nog altijd een rolmops, dat is gewoon een heel spaarzaam paard (niet alleen met zijn metabolisme maar ook met zijn bewegen).

Ik blijf het wel moeilijk vinden om minder eten te geven want de paarden kunnen bij ons binnenkijken en staan ons te hypnotiseren wanneer wij aan tafel zitten.

Groeten,
Marianne

marianne laenen schreef op vrijdag 17 november 2006, 23:49:


Wat ik ook nog even wil vertellen is dat hier de magerste, Sela, de dikste vacht heeft.
Sela is een kruising arabier/quarter en lijkt nu op een teddy beer, haar haren staan ook recht overeind, ook op haar hoofd en dat ziet er heel grappig uit.
Apache, de dikste, heeft het kortste haar en dat ligt allemaal plat.

Zou hij met zijn speklaag minder haar nodig hebben?

Marianne

marianne laenen schreef op vrijdag 17 november 2006, 23:49:


ja en de smeekende hinnikjes, zogauw er een deur opengaat! vooral als ze met de oortjes iets hangend een hoef uit de blubber trekken, dan wordt er wel een aanslag op je gevoel gepleegd!
Ina

epona schreef op vrijdag 17 november 2006, 23:59:


Nou ik vind dat maar gek... Ja er wordt een aanslag op je gevoel gepleegd maar onze paarden zijn gewend aan lekkere krabbels! Ze hoeven helemaal geen eten, ze krijgen gewoon hooi en gras en verder zijn mensen zo leuk omdat die precíes weten waar je als paard graag gekrabbeld wilt worden.

Waarom is het zo logisch om ze altijd te eten te geven?? Er ZIJN vinden ze ook tóf, het is maar net wat ze gewend zijn...

Ilona Kooistra schreef op zaterdag 18 november 2006, 0:06:


Of wat ze zelf graag hebben. Apache is helemaal geen knuffelbeer, die heeft al die aanrakingen niet zo graag. Hij is ook heel gereserveerd met andere paarden.
Als je een koudbloed op je wei had staan vond je het misschien ook niet zo vreemd.
Net zoals mensen zijn alle paarden verschillend.

Marianne

Ilona Kooistra schreef op zaterdag 18 november 2006, 0:06:


Het is inderdaad maar net wat je je paard aanleert.
Paarden zijn enorme gewoontedieren hoor.

Er zijn hier paarden die geen bijvoer krijgen terwijl de rest wel gevoerd wordt, die krijgen dan wat hooi, of soms ook niets en er is er geen bij die zielig kijkt. Waarom denken toch zovelen dat je paard pas blij met je is wanneer je met eten aankomt? Een lekkere massage, krabbel, effe bij hem staan is net zo prettig.
Die hinnikjes, dat zielige kijken of hangende oren is dat wat jij als mens ziet, wat je wíl zien, da's jouw menselijke gevoel. Als je consequent je paard 3 dagen niks van al dat lekkers geeft is ie er zo aan gewend.
Ik zou er grote moeite mee hebben puur als 'eetverstrekker' gezien te worden door mijn paarden.

Groet, Pien

marianne laenen schreef op vrijdag 17 november 2006, 23:49:




Haha.... ik zie ook zo'n Catcher soms naar binnen koekeloeren!
Snap precies wat je bedoeld! En hij krijgt plenty hooi, ik vind hem nog steeds aan de ietwat schrale kant.... Chaser daarentegen, wil ik niet eens in het weiland zetten richting mijn keuken! Ow nee.... kan ik niet tegen! Da's ook zo'n traag, niks energie- verspillende rolmops!

Zooooooooo zieeeeelug!!
Wil

Natuurlijk kom je er wel!!

Ilona Kooistra schreef op zaterdag 18 november 2006, 0:06:


Huhuh Iloon, zin in een happie eten in onze keuken? Dan zal ik Chaser voor jouw neus zetten... ) Weleens een paard de Spaanse Pas zien doen voor een stroomdraadje?? En ik voer echt niet tussendoor hoor! De beruchte biologische klok?

Natuurlijk kom je er wel!!

marianne laenen schreef op zaterdag 18 november 2006, 0:14:


Hahaha Marianne!
Wat is je verhaal herkenbaar. En ja ik heb koudbloeden en ja, ze staan 2 meter van het keukenraam. Nu het vroeger donker wordt en binnen alles verlicht is voel ik me soms of in een etalage zit, vol met uitgestalde eetwaar voor mijn neus, en arme "hongerige" paardjes die buiten aan de etalageraam staan te kijken te watertanden

Als ik naar buiten kom is het eerste wat ze doen, mijn handen onderzoeken of er niks lekkers in zit. Een knuffel is oke hoor, maar niet ALLEEN maar! Als ik niks heb, worden alle aangeleerde clickertruukjes uit de kast getrokken om te laten zien dat ze er best wat voor over hebben om hun lekkers te verdienen. Aandoenlijk gewoon..

En ja.. ik heb hier ook altijd gewichtsproblemen. Helaas. Probeer de "tussendoortjes" zo gezond mogelijk te houden (schijfjes wortel, of ienieminie biksjes). Het gaat er maar om dat ze IETS krijgen. Dan is het goed. Al zijn het 2 biksjes, maakt niet uit.
Maar ik voel me wel het slaafje ja.
Heb ik al een stel kinderen die me graag rondcommanderen, de paarden kunnen er ook wat van!

Zucht... het ligt aan mezelf, ik weet het.

Trea

trea hoex schreef op zaterdag 18 november 2006, 10:40:


Hier gaat het net zo Trea plus een kat die onophoudelijk miauwt tot ze haar eten heeft terwijl de hond voor mijn voeten loopt en als ik mijn neus buitensteek dan komen de kippen in vierde versnelling aangelopen. En ik heb ze zo geconditioneerd....

Marianne

marianne laenen schreef op zaterdag 18 november 2006, 14:00:


Over conditionering gesproken...
soms is het reuze handig! Zo hoef ik nooit mijn wekker te zetten. Mijn slaapkamerraam ligt boven het keukenraam en iedere ochtend tussen 8.00 en 8.15 loopt mijn "wekker" af met een murmelend huhuhuh. Als er na 10 minuten geen actie is vernomen gaat de snooze in werking, nu harder HUHUHUHU. Dan ben ik wakker hoor!
DE honden zijn hierop ook weer geconditioneerd en komen vast naar buiten, wetende dat er weldra actie en leven in de tent gaat komen

Trea

trea hoex schreef op zondag 19 november 2006, 9:39:


Mijn wekker is soms in de war, gek genoeg altijd op zondagochtend. Vanmorgen was het raak om 5 uur...........
Door de week gaat het prima en wordt er rond 6 uur geprutteld onder het slaapkamerraam. Als ik na een kwartier niet reageer dat ik wakker ben, volgt een scherp Hiiiiiiiiiiiiiiiiiii en zit ik gegarandeerd recht op in bed. De snooze stand kent Indy helaas niet.
Monique