Marijke schreef op maandag, 2 augustus 2004, 16:43:


Ben het volkomen met je eens dat je met interpretatie moet proberen van de perceptie van hond of paard uit te gaan, maar is dit serieus getest? Er wordt immers ook zo immens veel onzin over paarden verteld, terwijl enigzins serieus onderzoeken van wat daar nu al dan niet aan juist is pas in de jaren 90 een beetje op gang gekomen is... en het meeste daarvan nóg steeds niet tot de "paardenwereld" doordringt!
Het bij voorbaat ontkennen van diverse emoties en geestelijke processen bij andere diersoorten komt de ethiek ook wel erg goed uit, wil je de mishandelingen en concentratiekampen politiek correct houden.


Sja, paarden ook toch?
Maar als ook ik mijn ponies weer eens bij de etenswaardige voorraden betrap omdat ze deuren en van alles en nog wat zelf kunnen openmaken (typisch zo'n nadeel van je ponnies' intelligentie aanspreken, reken er op dat ze van alles zelf gaan bedenken) dan hebben ze naar mijn interpretatie een houding als "jammer maar helaas, was nog ff weggebleven" en hobbelen ze terug naar waar ze horen zonder dat ik daar boos om hoef te worden. Ze weten dus wel degelijk dat ze het eigenlijk niet mogen. Maar ik zie geen spijt. Geen "schuld".


Nogal stellig... en ik weet het niet. Ik heb, in tegenstelling tot mijn ponies, wel meegemaakt dat stoute hond al in zijn schuld kroop voordat de baas in zicht was, noch boos (want baas wist nog niet van de ravage hahaha ). Dan zijn er weer verschillende mogelijkheden uiteraard - zo zou hond kunnen anticiperen op voorgaande situaties waarin baas thuiskomt en boos wordt omdat hond vaak stout is. Maar wat is de verklaring dan als die hond zelden stout is?

Egon

Egon.

Isabel van der Made schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:27:

Nou kom ik weer aan met mijn shet ... ik weet niet of ze schuldgevoel kent, maar ze komt een eind. Ze heeft ooit bewust keihard in mijn teen gebeten (ik had slippers aan). Ze liep al grazend lief op me toe en ineens bijt ze en rent ook net zo hard weer weg nog voordat ik kon reageren. Dus beetje pesten kan ze wel. Want hoe wil je dit anders noemen. Ondeugendheid?

Ik heb ook ooit groot verdriet gehad toen ze weer eens ziek was en de tranen over mijn wangen rolden toen ik bang was dat het wel eens steeds erger kon worden. Ze kwam op me toe hobbelen (lopen kon ze toen niet) en ze begon mijn gezicht (tranen) te likken. Ja is ook zout, maar toch, ik zag het als een troost, zo van het komt wel weer goed (gelukkig kwam het ook weer goed).

En als ze eens iets doet dat ze niet mag (dat is nogal eens) en ik word echt heel boos (stemverheffen) dan blijft ze even afwachtend staan en als ik dan niet reageer, dan komt ze het proberen goed te maken. Inderdaad ook met likken, althans dat gaat ze heel voorzichtig proberen of ik dat ga goedkeuren op dat moment. Zo is ze ook wel weer. Dus ze weet dan dat ze wat fout heeft gedaan en dat het aan haar is om het goed te maken.

Maar ja, wij mensen geven er misschien ook wel snel een menselijke term aan.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:53:


Misschien dacht ze wel, dat je een worteltje aan je voet had hangen! :)
En toen ze erin beet, bleek het mensenvlees te zijn, dus dat was even schrikken. Pesten, ik vind dat een moeilijke bij paarden, ik zie ze elkaar nou niet echt moedwillig pijn doen zonder daar een goede reden voor te hebben.

Dat ze empatisch zijn, dat wil ik wel graag geloven. Paarden zijn naar mijn mening erg gevoelig voor stemmingen, en in mijn ervaring in staat om je op te beuren. (Of ze dit met opzet doen, kunnen we het allemaal heerlijk over oneens zijn.)
En dan denk ik, dat ze niet perse hoeft te weten dat ze schuldig is, maar dat ze vindt dat het niet goed is als jullie geen vriendjes zijn, en vriendjes maken kunnen ze als de beste.

En dat is het probleem, Ingrid, wij redeneren ook maar vanuit ons beperkte verstand, en kunnen alleen maar observeren, en daaruit proberen conclusies te trekken. Dat paarden 'intelligenter' zijn dat we tot nu toe hebben willen geloven, blijkt wel uit het geringe onderzoek dat er nu gedaan is. Ik vind het daarom leuk, om ervaringen van andere mensen hierover te horen.
grt.
Isabel

Isabel van der Made schreef op maandag, 2 augustus 2004, 16:52:


grappig verhaaltje, of het schuld is of niet, een hond kan WEL oorzaak en gevolg onderscheiden. Voorbeeld, geleidehond, de hond mag NIET op het bed, maar moet op zijn dekentje, wat doet de hond, pakt het dekentje, legt dekentje op bed, en gaat op het bed OP zijn dekentje )))

groeten Esther

Ik heb bij honden toch zeker wel het idee dat ze een idee hebben van "hoe het hoort" en dat ze daar op kunnen anticiperen.

Mijn eigen schatteke - zacht wit bolletje met oh zo'n zacht zieltje - geeft daar af en toe toch wel blijk van. Ze heeft zich aangeleerd dat als iets niet helemaal duidelijk is, dat ze dan liever eerst even kijkt (naar de baas) van "mag dat eigenlijk?" en als je zegt "ja joh, tis ok", dan huppelt ze blij verder. Natuurlijk is dat ook aangeleerd gedrag, maar soms zou je toch zeggen dat ze wel een besef hebben van wat fout en goed is, iets wat daar toch "bovenuit" gaat. Maar ik denk wel dat het bij het ene ras veel sterker ontwikkeld is dan bij het andere.

Paarden hebben toch ook wel een besef van "zo hoort het en niet anders". Verstoort iemand dat, dan klopt er iets niet. Verstoren ze dat zelf, dan voelen ze dat toch OOK . Dat zou je schuldgevoel kunnen noemen, je kunt het ook anders noemen, maar tis toch wel een gevoel van "er is iets niet goed".

My 2 cts.

Fr

e m kraak schreef op maandag, 2 augustus 2004, 18:46:

Nick Altena schreef op maandag, 2 augustus 2004, 15:30:


Een hele tijd geleden ben ik heel hard van mn paard gevallen hij is toen ook boven op me gaan staan. Hij heeft toen heel hard staan hinneken en likken over de plek waar hij had gestaan, andere paarden werden resoluut weg gestuurd.
Ik kon niet opstaan want ik had een paar gekneuzde ribben en een hersenschudding en iemand anders is met hem gaan lopen (we hadden heel fanatiek gereden dus hij was bezweet) Hij heeft de hele tijd naar mij geken en gehinnikt (een zacht brom hinnikje).
Een paar weken later wist hij het nog (de eerste keer dat ik hem weer zag) want hij heeft de hele tijd zachtjes met zn neus tegen mn ribben gestaan en de hele tijd opgelet wat ik deed.

nogmaals of het echt schuldgevoel zo als wij dat kennen was weet ik niet maar voor mij was het duidelijk een sorry

helena

helena schreef op donderdag, 5 augustus 2004, 13:21:


Oef, klinkt niet echt lekker zo een belevenis.

Ik heb een doerak, zwart, jong en uitdagend.
Ze weet dondersgoed wat ik denk, wat ik wil en dat ze een kat en muisspelletje speelt.
Schuldgevoel...........ze zullen best doorhebben dat iets niet klopt, wat gebeurt of wat ze doen, maar de samenspraak daarin, he?......niet makkelijk.