Ik loop met 1 paard (ijslander) op een bosweg naar beneden. Andere paard (Haflinger) loopt erachteraan en gaat een veld op, zelfde richting maar met draad tussen en talud. 300m loopt ze mee, dan kan ze niet meer verder. Ik loop nog een eindje door en wacht dan even voor ik "de hoek" omga. Na veel gegaloppeer en gehinnik neemt ze de weg terug en komt zo op het juiste pad terecht dat naar ons leidt. En zo zie ik vaker dingen gebeuren, eerst lijkt het alsof ze de kluts kwijt zijn maar daarna weten ze wél de oplossing te vinden.
Myriam

Myriam schreef op vrijdag 29 juli 2016, 21:42:


Of neemt die haf van jou stappen van minstens 30 meter?
Maar het komt wel overeen met wat ik beweer, dus voel me niet meer zo alleen

Vandaag nog, ga ik door 3 dichte deuren (keuken, bijkeuken, stallen, deel) naar de vriezers met voorraden voor een brood. Da's wel de kortste maar duidelijk geen pony-vriendelijke route. Maar Els loopt helemaal om de boerderij heen (route slaapkamer, living, terras, buitenom) en via een totaal andere ingang naar de deel (want ze weet, heeft wrsch. gehoord dat ik bij al het lekkers aan het scharrelen ben, waar ze overigens niet zelf bij kan omdat alles veilig in tonnen met schroefdeksels en vriezers zit dan kunnen de muizen en de rest van mijn natuurreservaat er ook niet aan - maar je weet maar nooit of er ergens iets af valt). Dat doet ze overigens nooit wanneer ik, ook op de deel, in de werkplaats ben die daar pal naast is.
En ze krijgt er niet eens lekkers voor! Want het brood moet eerst nog ontdooien in de tsjernobyloven en afgebakken worden in de echte oven, dus ze had net zo goed in de keuken kunnen wachten... domme pony toch zenne? Dus allebei weer terug naar de keuken via onze verschillende routes. Maar wel uiteindelijk gezellie samen ontbijtje in ons weitje met warm vers knapperig brood en daar was alles om te doen.
Uiteraard speelt mee dat Els hier uitstekend de weg weet, maar het blijft onafhankelijk en ingewikkeld omlopen, plus geheugen welke weg wel open is.

Maar wat valt te verwachten? Evolutionair bedoel ik. In de begrazingen, allemaal veel groter, weten ze toch ook precies de weg en welke wissel waarheen leidt? Waar het lekkerste weitje en waar het water, etc. is? Allemaal geheugen en verwachtingspatronen. Verwachtingen die ook onderbroken kunnen worden omdat iets in het terrein verandert en waar ze dus net zo goed een ad hoc oplossing voor moeten bedenken.
Een paar jaar geleden heb ik hier een heel verhaal geschreven over hoe de koniks, alleen 's zondagmidddags, in het Midwolderbos helemaal naar de andere kant van de begrazing kuieren om daar mensen te kijken; ze werden er niet gevoerd. Zoiets verzin je toch niet! Ze weten precies wat ze doen en waar dat is.

Myriam schreef op vrijdag 29 juli 2016, 21:42:


Hier idem! Ik kon het niet beter omschrijvern.

Mijn arabs, dravers en ijs kunnen omlopen mits het een opstelling is die al enige tijd als zodanig bestaat. Door herhaling weten ze dat ze het pad moeten volgen en dat dan de oplossing volgt. Echter als je een nieuwe opstelling maakt is het error en beginnen ze gewoon te lopen en zien dan wel waar ze uitkomen (water, liksteen, voer, baasje). Het weiland hier aan de overkant verandert dagelijks van vorm door de mobiele paddock paradise en dat is best ingewikkeld voor ze.

Het verstand van paarden, helaas Egon, is niet heel erg groot, schapen zijn ongeveer of zo niet zelfs slimmer dan paarden. In het wild is het eten meestal voor hun neus te vinden bij alle grazers en houden ze zich ook aan vaste 'rondjes' waarbij de verschillende voorzieningen worden aangedaan. Bij het vangen van mustangs maakt men daar nu ook gebruik van heb ik me laten vertellen. Zet een hok op een van hun 'spoorrails' en ze lopen er zo in. Voorheen werden ze in de hekken gedreven wat minder goed werkte, want ze rennen direct terug naar hun spoorrails.

Hier in het weiland zie je het ook, ook bij de schapen en geiten en koeien, hoe breed de track ook is, ze lopen in ganzenpas achter elkaar aan in hetzelfde gootje en zo slijten olifantenpaadjes uit. Paarden houden van vaste routine. In Castricum rijden we vaak hetzelfde rondje van 10 km, toen reed ik het een keer een tegengestelde richting en hadden ze eigenlijk geen flauw idee.

Het intellect van paarden wordt vaak nogal ruim overschat. Getuige de nieuwste hype van coaching met paarden, waarbij paarden de mens een spiegel voorhouden en met poepen aangeven dat de patiënt z'n emoties loslaat. Een paard denkt niet na, laat staan dat ie zich interesseert op een diep niveau voor mensen. Het leven bestaat toch voornamelijk uit eten,schijten en dom kijken.

Een roofdier 'studeert' en 'bedenkt' hoe hij zijn prooi gaat vangen. Graasdieren hebben maar één oplossing bij bedreiging; vluchten! Of het nou een kartonnen doos, een tijger, of een plastic zak is, NIET NADENKEN, VLUCHTEN! En dan vooral gewoon domweg zo hard mogelijk rennen zonder enig systeem.

Je kunt een paard wel wat leren, maar de mogelijkheden zijn wel beperkt. Je kunt ze leren dat een kartonnen doos en een plastic zak niet paardetende dingen zijn, je kunt ze leren springen en rondjes draaien in een zandbak en wat kunstjes zoals bij vrijheidsdressuur maar dan houdt het wel op. En diepe gedachtes hebben ze al helemaal niet. Vandaar dat je ze heerlijk bezig kunt houden met een veranderende paddock paradise, maar ze zijn ook gelukkig met een vaste PP waarin alles vastligt.

En dat heeft niets te maken met minachting voor mijn paarden, maar eerder een reeël beeld van hun mogelijkheden. Ik ben wel degelijk erg gek op mijn paarden.