schrijven. Je vertelt liever over de dingen die goed dan verkeerd gaan.
Maar omdat ik het geweldig vind dat er op dit forum soms ook mensen het
achterste van hun tong laten zien (waar ik altijd van leer) wil ik, in
de hoop dat iemand er iets aan heeft, niet achterblijven
op verslapping of ontbreken van mijn concentratie.
schuur en eentje aangrenzend aan de wei, waar Shiny zijn maatjes lopen.
Ze zijn afgezet met schrikdraad.
een schofttuig om. Elke keer heb ik de singel een gaatje strakker
getrokken, zonder noemenswaardig protest van hem. Zo ook de laatste
oefen/speel uitvoering. Hij zit nu bijna zo strak als hij hoort te
zitten. Op zich een heel mooi resultaat in mijn ogen. We deden de
normale oefeningen, alles ging goed, met hier en daar een kleine
verbetering, waarvoor hij natuurlijk geweldig beloond wordt. Toen ging
mijn mobiel af, die ik in de schuur had laten liggen ivm de regen. Ik
maakte het leidtouw los, dacht " wacht even op me maat" en stapte
over het schrikdraad. Shiny liep naar het draad/hek naar de wei ,
maar zag dat dit nog gewoon dicht was en toen in draf langs de
korte kant van de bak. Dit was de eerste draf met het tuig om en
dan zonder dat ik erbij was! Volledige paniek!!
op zn rug. Op het laatste moment slidingstops voor het schrikdraad,
waar hij dan ook weer een opdonder van kreeg, omdat hij het toch
raakte. Ik dacht echt dat hij na elke ronde er absoluut door zou
scheuren. Er kwam geen eind aan. Achteraf denk ik dat ik toen veel
beter snel de draad weg had kunnen halen zodat hij had kunnen
uitrazen op de wei, maar ik ben toen in het midden gaan staan (was een
heel kort telefoongesprekje, dat begrijp je, ik voelde me al stom
genoeg) en heb gedaan alsof het me niet interesseerde maar gewoon hem
zachtjes toegesproken. Hij werd toch wat rustiger tussen de bokken
door en uiteindelijk bleef hij staan. Ik kon echter niet bij hem
komen, want dan was het weer "pats", weg! Uiteindelijk dicht langs
hem gelopen en ja! hij kwam achter me aan, toen lukte het om zijn
leidtouw weer om te !
veer was, in de buurt van zijn tuig kon ik helemaal niet komen. zo
gauw ik er een hand naar uitstak, nam het gesnuif weer toe. Ik heb
toen zn hoofd in de graseetstand gezet met mijn hand achter z'n oren
en zo zijn we een lange tijd blijven staan. Ik voelde hem rustiger
worden, z'n ademhaling werd weer normaal en hij ontspande. Toen ben ik
met het leidtouw in mijn hand kriskras door de bak gaan lopen, heb
bewust het tuig nog laten zitten, andere spelletjes gedaan en na een
kwartier hem zonder probleem afgetuigd, wat te snoepen gegeven en naar de
wei geleid.
gezet heb en of ik dat tuig weer omkrijg. Of is het misschien beter
hier een weekje mee te wachten? Of gewoon doorgaan alsof er niks gebeurd
is?

Ik denk dat je het heel goed hebt afgerond, Piet!
De volgende keer gewoon weer verder gaan, denk ik. Probeer dan niet al te
veel aan dit voorval te denken, want wellicht dat je dat plaatje dan aan je
paard doorgeeft.
Laat je ons weten hoe het de volgende keer is gegaan?
grtjs en succes, Peet

Huertecilla schreef op zondag, 11 juli 2004, 19:49:


Nee dus. In Nederland is de Engelse - of wedstrijd-dressuur de norm, niet de klassieke dressuur.
Het laag/diep/rond van Anky bv., wat in Nederland behoorlijk populair is, is in de klassieke wereld op zijn minst omstreden.
Wat klassiek van Engels onderscheidt, is (o.a.) meer nadruk op verzameling, op de zit, er worden geen mechanische hulpmiddelen gebruikt om bijv. de gewenste hoofd-halshouding te bereiken, voor correcte training van een paard wordt de tijd genomen - het paard hoeft niet op een bepaalde leeftijd wedstrijdklaar te zijn.

Hoge School dressuur is, zeg maar, de slagroom op de (dressuur)taart. Steinbrecht bijvoorbeeld behandelt ook de hogeschool sprongen in zijn boek, die horen er gewoon bij.

Over het algemeen is het zo dat een jong paard / beginnende ruiter met trens rijdt, in de hogere niveaus wordt met stang en trens gereden.

Esther schreef op zondag, 11 juli 2004, 20:17:


Tsja, ik merk in de practijk dat sinds ik zo min mogenlijk aan het bit zit (eerst reeks zit en gewichtshulpen en dan teugelsignaal, los, teugelsignaal, los enz.), bij verschillende paarden, het rijden gewoon veel fijner gaat en ze beter te controleren zijn. Ook vreemde paarden, die ik voor het eerst rijd. Dat bit roept vooral verzet op merk ik en daar gaan ze zich van spannen. En dat levert geen na gefenlijkheid op of fijn rijden.
Alleen is Stella nu heel goed op een doorhangend teugeltje te rijden (bijna altijd, soms moet ik nog contact maken) maar loopt ze nu verschrikkenlijk op de voorhand . Pfffff, lastig hoor dat paardrijden...
groetjes Ebby