Piet schreef op zondag, 11 juli 2004, 7:43:

Hoi, john lyons is ook een bekende nh trainer in amerika ( en zijn zoon heeft de challenge gewonnen ) en hij doet juist zo min mogelijk met touwhalster maar juist wel met bit. Hij is weer van mening dat een bit veel beter de richting aan kan geven dan een halster. En nog meer dingen hoor waarom hij liever een bit prefereert maar dat heb ik zo niet bij de hand.
Dus tja, als je zoekt vind je van alles wel voor- en nadelen en voor- en tegenstanders. Dan kies ik altijd maar gewoon hetgeen mij het meest aanspreekt en waar mijn paard het beste op reageert.
Maar bv in het boek Das gymnasium des Pferdes meldt men dat bv een kaptoom weer échte aanleuning kan bereiken. Juist omdat een paard dan niks kan 'verbloemen' en de ruiter een verkeerd gevoel geeft.

cornelie

Huertecilla schreef op zondag, 11 juli 2004, 14:02:


Is simpel.
Schuimen heeft te maken met het loslaten van het hals/nek gewricht.
Vandaar dat een paard geen bit nodig heeft om te schuimen.
Ontspannen kauwen op het bit is overigens een gevolg van dit loslaten.

Helene schreef op maandag, 12 juli 2004, 10:29:


Leg dat eens uit: heb nog nooit een paard in de wildbaan of in de wei zien schuimen.... Ook niet onder het zadel zonder bit trouwens.

cornelie schreef op maandag, 12 juli 2004, 10:26:

Het probleem met bitten (en veel andere hulpmiddelen) is onjuist gebruik.
Ik ben, zoals eerder geschreven, helemaal niet tegen bitgebruik. Echter; pas als je ook zonder bit goed met je paard kan rijden is een bit op zijn plaats om de hulpen te verfijnen. Met een touwhalster zijn de hulpen inderdaad beperkt in hun subtiliteit en een bit voegt een wereld aan extra communicatie toe. De ruiter moet die vaardigheid echter wel hebben en helaas zijn ruiters met die vaardigheid niet de modale groep.... Ik ben ook nog niet aan een bit toe voor verfijning van de hulpen. Betwijfel zelfs of ik die behoefte ooit zal ontwikkelen.
Ik ken maar weinig ruiters die meer complexe dingen van hun paard vragen dan ze met alle andere hulpen en een touwhalster/bitlessbridle kunnen vragen. Het daadwerkelijk gróte voordeel van een bit is een punt waar de grote meerderheid nooit aan toekomt.
Net als met (bijna) alle andere hulpmíddelen: je kan ze pas goéd gebruiken als je ze voor het rijden en basiscommunicatie met je paard niet nódig hebt.

Huertecilla schreef op zondag, 11 juli 2004, 15:54:


Onderbouw het me maar, por favor. Wat weegt zwaarder dan het aanbrengen van kaakfracturen die zelfs 1000-en jaren na dato door archeologen nog thuis te brengen zijn?

Ik ben er mee gestopt op het moment dat ik me dat realiseerde. Een bit is er altijd, brengt altijd schade toe, zelfs als je er niet aan trekt. Er is ook wel degelijk onderzoek naar gedaan, o.a. Utrecht (ook röntgenfoto's met werking bitten e.d.) maar daar heb ik de resultaten nooit van naar voren zien schuiven. In tegenstelling tot alle paardrijguru's die uiteindelijk ook zomaar wat beweren (en pakken wat er binnen hun perceptie en "methode" past) probeert die meneer Cook zijn halstermodel tenminste fatsoenlijk te documenteren. Chapeau!

Groeten, Egon

e m kraak schreef op maandag, 12 juli 2004, 11:48:


Dat is erg zwart-wit Egon en zo wordt de soep nu eenmaal niet gegeten.
Ik denk dat je een basislijn moet trekken: - als je een bit nódig hebt om te rijden, dan heb je scholing nodig, geen bit.
Als je onder alle omstandigheden een werkelijk onafhankelijke zit hebt en een paard dat wíl luisteren, dan kun je met een bit veel meer en fijnere hulpen geven dan zonder. Dat is knap hoog niveau van paardrijden ja.
Een goed passend en goed gebruikt bit in de daarvoor voldoende ervaren en opgeleide hand richt een minimum van schade aan; minder dan we de ruugewervels en beengewrchten belasten door op het paard te gaan zitten.

Verder is het bij een ingespannen paard helaas zelden mogelijk om níet met een bit te rijden. ja, zelfs afgezet tegen een gebroken paardenkaak zie ik het nut van een bit bij een paard dat in het verkeer ingezet wordt.
Net zo cru als jij het neerzet: liever een beschadigde kaak dan een platgewalst kind.
Bij het mennen is de teugel naast de stem en de zweep de enige hulp die tot je beschikking staat. Een kip-en-ei situatie hierbij is dat de lichtste en werklustigste paarden meestal ook de gevoeligste en schrikachtigste zijn.
Onder het zadel heb je in voorkomende gevallen een breed skala aan hulpen en truccen tot je beschikking om een paard er zonder dwang toe te bewegen jouw koers te volgen en potentieel gevaarlijke situaties te omzijlen.
Voor de kar je soms niet veel anders dan zeggen; het moét! Ook al ben jij goed bezig met jouw paard, dan nóg heb je te maken met andere verkeersdeelnemers die onvoorstelbaar stom kunnen zijn en met een kar kan je niet bijvoorbeeld even snel in een berm stappen of een rondje op de plek draaien.
Je zou kunnen stellen dat het inspannen te riskant is om je paard aan te doen. Ik denk dat het wél kan en dat je het bit ook vriendelijk kan gebruiken terwijl het, met alle beperkingen, toch een belangrijk hulpmiddel is bij het inspannen.
Ik heb een, volgens mij dan, leuk en interessant hoofdstukje voor mijn 'Grote Paardenboek' hierover geschreven: ik denk dat men millennia bitloos heeft gereden en pas bij het inspannen met een bit is gaan werken. Via het 'natte-apen-effect' is men het bit ook onder het zadel gaan en blijven gebruiken. Is nog redelijk logisch te onderbouwen ook op basis van de geschiedenis.

Huertecilla schreef op maandag, 12 juli 2004, 11:27:


Ook al heb jij dat nog nooit zelf gezien: het lijkt me dat de ijslander waar Josien het over heeft er een voorbeeld van is.

Het blijkt dat als het paard goed verzameld loopt en een ontspannen kaak heeft, de speekselklieren gestimuleerd worden. Dit speeksel wordt vervolgens zichtbaar als een schuimlaagje.

Is weer ns een andere verklaring dan Pavlov.