"Zo kom je trainen met die kwajongen" Dit waren de woorden van mijn vader, waar shiny in de wei staat. Wat bleek: hij had vanmorgen als een gek door de enorme plassen in de wei lopen dazen. Dwars erdoor in galop en in draf. Spetters overal, snuiven en bokken, hij vond het prachtig.
Terwijl ik hem tijdens een wandeling alleen met geduld door een plas krijg. Meteen de proef op de som genomen, halster aangedaan, leidtouwtje en naar de plas in de wei geleid en nee hoor, hoofd omhoog en aarzelen. Uiteindelijk kwam hij dan wel, maar echt niet voor z'n lol, heel voorzichtig en met opgetrokken benen alsof hij bang was om nat te worden.
Hoe kan dit nu, is het te weinig vertrouwen in de begeleider, ikke dus?
Misschien het gevoel dat hij moet omdat hij vast loopt? Heeft iemand hier een verklaring voor?
Piet