Inge Teblick schreef op maandag, 6 september 2004, 7:22:
> Hmm. Skinner definieerde zélf de vier termen. Verder terug in
ja, maar trok "gemakshalve" p+ en p- samen tot p, want "je hebt er toch weinig aan".
> ARF vind je ergens hoe Bob Baily vertelt dat de Brelands
> discussieerden met Skinner over waarom hij precies het woord
> "punishment" had gekozen, omdat het woord in de spreektaal zo
> Juist NIET
?! Want SKINNER zelf gebruikte de woorden "+/-
> punishment" voor het eerst in OC, terwijl jij me zei dat P+ geen
> onderdeel van OC was, als ik me goed herinner?? Enfin, ik kan me
> vergissen.
In
Nr:11256 :
"
Inge:
> of bedoel je dat P+ geen OC is, of
Egon:
heb net een voorbeeld naar Jo toe bedacht waarin p+ wel "operant" is. Vaak echter is p+ zoals mensen "straffen" niet operant maar klassiek, of zou operant naar een andere mens toe kunnen zijn maar werkt klassiek naar hun pony. Kwestie van perceptie van subject dus.
"
Skinner trok p+ en p- samen tot p in zijn tabel. Je vergist je dus, want wat ik zei is dat p onderdeel van OC kán zijn, maar volgens de bedoeling en tabel van Skinner niet gebruikt wordt. Ik heb het tot voor gisteren met Skinner's tabel in mijn hoofd gedaan. Ik kende de andere niet, wordt nu pas door jou diepgaander geïntroduceerd in de klikkeraarswereld, mijn meest belezen kant is eerder die van de biologie dan die van psychologie.
Waarmee bewezen is dat ik vormen van p niet herkende. Die vormen zijn echter nmm niet zelf werkzaam, maar dienen om een situatie vatbaar voor r- te creeëren. Dat p+ en p- in de andere tabel systematisch zijn gerangschikt acht ik niet onjuist - ze zijn onontkoombaar, dus, als ik bij Skinner's bevindingen blijf, is het juist de kunst p te minimaliseren.
> druk (vier fases), in 1966 al was er een onderzoek dat bewees
> dat je dat beter NIET kon doen - gewoon in een keer hupsakee "as
> much as neccessary" (twee fases volstaan dus, wat er tussenzit
> is contraproductief).
Ik schort mijn oordeel over PNH op tot ik de hele endusers cursus naar mijn idee grondig doorgenomen heb.
Sja, in een keer hupsakee... Nagasaki, Hiroshima, tot Irak ('Shock and awe')... leidt net zo tot geleerde hulpeloosheid... en sluimerende haat, die binnen 1 generatie (en daar hebben we het over bij
persoonlijke kontakten) niet opgelost kan worden.
BTW: ik weet dat mijn hupsakee-voorbeelden intraspecifiek zijn, maar wel beeldend toch?
Ik denk dat Skinner gelijk had met dat je p, in welke vormgeving ook, zoveel mogelijk moet vermijden, als je geen geleerde hulpeloosheid en/of aanverwante verschijnselen wenst. Maar...
Geachte meelezertjes: laten we nu eens schaamteloos eerlijk zijn!
Eist "paardrijden" geleerde hulpeloosheid of niet? (Indien ja, dan is de slimste weg de mate en vorm van p te optimaliseren!)
Zo ja,
waarom?
Zo nee,
waarom?
Groeten, Egon
------------
