laaaang geleden was Queenie een bitchige merrie
Drie jaar geleden om exact te zijn. Te lang verhaal om te vertellen hoe ze was, maar geloof me, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Drie jaar later staan we waar we nu staan, gelooft niemand die haar drie jaar geleden zag, dat zij dat zelfde paard is.
Aan mijn trainerskwaliteiten heb ik nooit getwijfeld anders waren we niet zo ver gekomen als nu.
Vorige week nog liep ze naast me, zonder touwtje, volgde ze me als een hond, als ik rij dan reageert ze op de lichtste hulpen, ik durf overal heen met haar, tis een zoetje geworden.
Gras is groen, de zon schijnt, de hemel is blauw, maar geen teletubbies, wel een knetterend onweer gisteren.
het was zo mooi weer en jolien en ik wilde een toerke doen; maia was et ondertussen gewend alleen achter te blijven , dus ok, gaan met die banaan.
Ze loopt nog steeds hengstig, maar ach, ik vertrouw haar wel, ze kan aardig bitch zijn dan maar ik kan haar wel aan.
Overmoed ...
Mijn queenietje van drie jaar geleden was terug. Na 500m en schrikken van alles begon ze te zwalpen, leek ze afgesloten van de wereld, kreeg ik haar aandacht met veel moeite terug, enz. Ze staakte elke 5 stappen en wilde rechtsomkeer maken. Nee hoor meid, we gaan door, volg nou maar ... Het werd haar kennelijk te veel. Ze stond stil en het enige wat ze nog deed was vooruit springen als een konijn, geen stap, maar echt de achterbenen er onder en 5 meter vooruit springen. Ik had een lang leidtouw bij en liet haar de ruimte, terwijl ik zogenaams nietsvermoedend en doodnormaal gewoon verderstapte. Het zou wel stoppen. Maar voor haar ws het niet genoeg. Ze voegde er nog vanalles bij en het begon met steigeren, flink recht de lucht in, opzij springen, achteruit jumpen, enz. Wat deed ik? Volgens Jolien die het allemaal zag gebeuren was ik niet normaal kalm, bleef ik mezelf, vroeg haar steeds terug bij me, beloonde als ze dat deed, en verdedigde voor de rest alleen men eigen veilige ruimte. Zij durde niet meer te kijken, ze dacht dat Queenie bovenop me zou springen, of men buik in gevaar was, of ditte of datte. Ze was zo over haar toeren, ik kon haar niet meer bij me houden. Ik was totaal uitgeput van het gevecht. Ja dat was het, een gevecht. Door men zwangerschap ben ik nu wel direct kortademig en kan ik die dingen niet lang aanhouden natuurlijk. ik had schrik dat ik het zou moeten opgeven en ik het touw zou moeten loslaten maar dat kon en mocht niet gebeuren natuurlijk. Al springend en wijkend keerde ik rechtsomker, terug richting wei. Dit was een te gevaarlijk spel. Het heeft me een paar seconden geduurd dit besluit te nemen. Ik wist dat wat ik dan deed, tegen alle trainingsprincipes was, en ik serieus als trainer en leider zou falen hier aan toe te geven. Maar ik moest een keuze maken. Mijn baarmoeder trok samen en het voelde niet goed. OK, dan maar liever falen als trainer en leider dan als moeder en de komende weken alles weer herstellen. Terug aan de wei gekomen trilde ik helemaal van uitputting. Zette Queenie bij maiaterug op de wei en dar ging haar gevecht gewoon verder. Ze schopte naar beer, naar maia, iedereen moest uit haar buurt, ze crosste de wei rond, bokken, etc Ik heb nog staan nakijken en ze was echt zo ontzettend bitcherig tegen maia en beer dat ik me afvroeg wat er haar gisteren zo had gemaakt. Was ze zo hengstig dat ze alle schone manieren vergeten was? Het begon keihard te regenen en we zijn naar huis getrokken, napratend over wat er was gebeurd, hoe ik gereageerd had, welke keuze ik had genomen, hoe ik dit morgen zou trainen, enz. Meteen een bad genomen om mijn baarmoeder te ontspannen en ik voelde na enkele min men zoon trappelen en genieten van het badje. Pff ik was opgelucht.
Ik denk dat ik de komende dagen maar in de wei blijf, grondwerk doen en dan pas weer naar buiten.
Verder voel ik me niet gefaald als trainer, behalve het toegeven aan haar kurenen terugkeren naar huis dan
. Ik heb het gevoel dat het buiten alle trainerskwaliteiten ligt, dat er iets anders speelde. Ik wou dat ze het me kon vertellen, want ze had er duidelijk zelf ook last van (en de andere paarden
)
En hoe dom het is om deze ervaring hier te delen?
Welke kritiek ik nu ook krijg, alleen ik weet hoe het gegaan is, en jolien, en ik voel me nu nog steeds goed bij de beslissing die ik genomen heb, anders had ik ze niet genomen als ik twijfelde
------------
