Machteld Jansen schreef op zondag 29 juni 2008, 11:49:
>> Het paard had een zeldzame vorm van metabolic disease. Gras
>> werd vergif voor haar. Onverzadigde vetten die ook in gras
>> zitten werden 'ranzig' zeg maar, daardoor kreeg ze vetnecrose
> spiernecrose)
> Lijken die verkalkte plekken een beetje op een soort schimmel?
> Dus eigenlijk is het bij oudere paarden zo zeldzaam dat het
> niet ontdekt wordt?
Nee ze werd juist enorm dik omdat het mis ging bij de vetstofwisseling, een beetje dikker de winter in vond ik niet zo erg, maar in een maand tijd werd ze extreem dik. Leverwaarden etc waren niet goed omdat ze te weinig at en dronk. De verkalkte plekken zaten onderhuids, met name bij de uier en de liezen. Het waren harde lange steenharde platen. Dit had ze al toen ze kwam. Toen ze weer ziek werd breidde zich dat in no-time uit over de hele buiknaad en ook de nekband etc.
Bij oudere paarden is het zeldzaam omdat ze meestal de eerste keer als ze ziek worden dood gaan. Dit paard was broodmager toen ze kwam en kon amper op haar benen staan dus we waren wat blij dat ze wat aankwam en opknapte. Ze mocht hier voor de veulens zorgen omdat rijden echt niet eerlijk was omdat ze zwalkte. Bekappen was altijd ellende omdat we moesten zorgen dat ze niet omviel e lieten haar dan tegen een muur leunen. Ze heeft wel de tijd van haar leven gehad, ze nam haar oppastaak voor de veulens heel serieus en bloeide er echt van op en kreeg weer interesse in de omgeving etc. Ze heeft ruim een jaar voor de kleintjes gezorgd tot het mis ging. Toen werd ze ook depressief, ze stond daar maar apatisch en werd steeds zieker, niets hielp meer. We hadden wel door kunnen gaan, maar ze zou niet meer voor de veulens mogen zorgen omdat die wel gras mochten. Voor haar was dat niet meer paardwaardig. De pijn was ook niet paardwaardig en zeker die depressie was de reden om er een eind aan te maken ze wilde niet meer. Ze is met haar hoofd op mijn schoot ingeslapen en ze leek echt wel bedankt te zeggen.
------------
