Lena
Limburg
België
Jarig op 27-3
Hoi beste mensen,
Effe mezelf voorstellen: Ik ben Nexor, een 17 à 18 jarige ruin en sta tegenwoordig 24/24 in een wei met mijn beste vriendin, Pavana.
Mijn baasjes hadden het lumineuze idee opgevat om met ons een stevige wandeling (naar hun en onze normen dan toch) te maken. Vorig jaar kochten ze het "ruiter- en menroutenetwerk Limburgse Kempen" maar aangezien zowel ik als Pavke van het begin van de zomer tot zowat oktober op de sukkel waren (beide kreupel) is het er toen niet van gekomen. Maar uitstel is geen afstel hé?
De baasjes hadden een route uitgestippeld van (volgens de kaart 27,4 km), de nummers 23, 24, 25 (dat fout op de kaart staat), 26, 51 en 21.
Rond 11.15u stonden we in de trailer. Er hing zelfs een hooinet in! Niet dat ik daar van at, ik eet liever vers gras en ik had al uitgebreid gegraasd.
Na een half uurtje trailer mochten we eruit. 't Was ergens op een rustige zandparking in een zijstraatje van de baan van Leopoldsburg - Kattenbos. Ik keek mijn ogen uit en moest toch eens even briesen, want hier was ik nog nooit geweest. En 't was er zo stil... Dat vertrouw ik zowieso niet. Maar al bij al was er nergens niks engs te bespeuren. 't Bazinneke dacht daar blijkbaar anders over. Ze zat rustig iets te eten tot ze ineens opsprong en begon rond te dansen en zichzelf te slaan. Tja, dacht ik, er zal wel een daas zitten, ze landen dan toch niet altijd op mij. Maar nee... ze was blijkbaar gaan zitten in de buurt van een stal rode bosmieren.
We vertrokken. 't Begon al goed: op regelmatige afstanden van die akelige oranje paaltjes. Een alert paard (Pav is op dat gebied veel minder vlug geïnteresseerd) vraagt zich natuurlijk af wat die daar zo in midden van een bospad staan te doen. Niks dus, en na het 3de paaltje vond ik er dan ook niks meer aan. Na een heel eind stappen mochten we van de baasjes (eindelijk want ik had er wel zin in) overschakelen op een rustige draf. Tot we aan een grote baan kwamen (Leopoldsburg-Lommel). Daar staken we over en passeerden zowat het militair kerkhof. Ik hoorde de baasjes zeggen dat ze dat ooit eens bezocht hadden en dat ze daar erg van onder de indruk waren. Tja, moesten mensen paarden zijn, 't zou nooit oorlog worden, laat staan dat we elkaar opzettelijk gaan vermoorden.
We wandelden verder over de toeristische fietspaden, afgewisseld met zandige paden ernaast. Helaas wilde de baasjes niet veel galopperen. Dat heb je nu eenmaal als je niet weet wat na de volgende bocht komt. En ik had er nog altijd zo'n zin in!
Soms waren er wel vervelende paden met steenpuin. Dat gaat me nog steeds niet goed af, maar wat wil je: ze hebben mijn hoefijzers er vorige herfst onderuit gedaan. 'k Vind het wel fideel van mijn bazinneke dat ze afstapt als er zo een stukje is. En als beloning volg ik haar dan heel netjes. Dat verdient ze dan wel, vind ik.
Op een bepaald moment moesten we linksaf, maar mijn bazinneke wilde absoluut eens over die 'staatheuvel', iets wat zij brug noemde. Die liep over de N74, een autoweg. Noch Pav noch ik waren ooit over zo'n brug gewandeld en we wilden dat ook wel eens doen. Er leek zelfs mij helemaal niks aan. 't Was een brede brug en er was geen verkeer te bespeuren. Dus wij bergop.
Maar vreemd was dat toch daarboven. Ineens kwamen er allemaal auto's en vrachtwagens onder mij uitgereden. Waar die vandaan kwamen, den duvel weet het!? En dat wa nog niks: een beetje verder kwamen ze volle bak op ons aangereden. Ik wilde "full speed" weg, maar dat mocht ik niet van 't bazinneke. En Pavke, die voor mij liep, begon ook al opzij te stappen, weg van die auto's, en vooral van die grote rode vrachwagen met oplegger die met donderend geraas kwam aanstormen. Maar toen zelfs die ons niet omreed, maar mirakuleus onder ons verdween werd ik al wat minder nerveus hoewel ik de zaak nog niet helemaal vertrouwde en in een stevig tempo doorstapte.
Toppunt was dat we, eens aan de overkant, gewoon weer rechtsomkeer maakten. Terug erover. Als het de baasjes dachten dat we weer zo ongerust zouden worden, dan kwamen ze bedrogen uit. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik toch nog niet 100% op mijn gemak was.
Het hoogtepunt van de wandeling startte toen we naast een spoorweg op een fantastische, brede zandpad aankwamen. Het zand was perfect: niet te vast, niet te mul. Ideaal voor mijn paardenbenen. En ja hoor: toen mochten we. Pavke voor de verandering op kop. In eerste instantie een rustige galop. Dik tegen mijn goesting, en ik probeerde Pav wat vooruit te duwen met mijn neus. Maar dat mocht niet. Nu, eens dat mijn bazinneke zich op mij onstpande (ze is nogal snel ongerust dat het haar niet gaat lukken, zeker op onbekend terrein), riep ze naar de baas dat hij te traag ging. Ik was het daar helemaal mee eens, en Pav ook. Maar ik begrijp mijn baas wel, hij wil het ook prettig houden voor 't bazinneke.
Jongens, was me dat een galop zeg! Er kwam geen einde aan en baas stoorde me niet met teugels of benen. Allé ja, ge begrijpt wat ik bedoel hé: ik mocht mijn gang gaan. Maar aan alle mooie zomers komt een eind.
Het volgende stukje vond ik toch wel heel akelig. We kwamen uit op de (N715). De baasjes moesten even kijken waar we naartoe moesten (spoorweg over of niet!) toen er plots een heel fel gerinkel weerklonk. Er begonnen ook 2 keer 2 rode lampen aan en uit te gaan. Ik moet zeggen: ik verschoot me een ongeluk. Tot overmaat van ramp begonnen er ook nog eens 2 rood-witte balken naar beneden te zakken. Ik twijfelde niet meer: rechtsomkeer en ju, weg van hier, straat of geen straat. Mijn baasje hield mij in maar ze kon de pot op. Ik WILDE hier weg! Ik vond het wel raar dat mijn baasje toch redelijk rustig bleef en dat PAV niet mee wilde met mij. Ik stopte dan toch maar. Maar ik zag het niet zitten om terug die akelige richting uit te gaan. 't Bazinneke stapte af en ging mij voor. Dat was redelijk oké, als zij op kop wil gaan dan zal ik wel volgen. Maar met momenten was me zelfs dat te veel. Gelukkig mocht ik dan effe wachten tot mijn ergste zenuwen wat bedaard waren vooraleer we weer enkele meters vooruit gingen. Uiteindelijk stond ik weer naast Pav. Die was ook niet op haar gemak, maar gedroeg zich toch wel stoer. Dan hoorde ik een donderend geraas en iets kwam voorbijgestormd tussen die slagbomen. 't Leek op een vrachwagen, maar langer en sneller, en ik weet dat dat niks is om je zorgen over te maken.
En toen begonnen die slagbomen weer te bewegen. Ik ben dan maar achter Pav gaan staan. Uiteindelijk bewogen ze niet meer, gingen de rode lichten uit en was dat ellendig gerinkel gedaan.
Maar toen moest ik van de baas over die spoorweg. Mij niet gezien! De andere baas (die nog steeds op Pavke zat) ging dan maar met Pav op kop, maar dat zag zij ook niet zitten. En intussen raasden de auto's (ja 't is een drukke baan) voorbij. Mijn baasje ging dan voorop en stapte op het zwart (rubber of zo iets). Ik heb dan al mijn moed bijeengeraapt en ben er vlug overheen gedraafd. 't Bazinneke kon zelfs even niet volgen :) .
t' Was tof dat na het oversteken terug zo'n toffe galoppad kwam en dat ik terug mijn gang mocht gaan. Intussen begon ik toch al wel wat moe te worden hoor. En de baasjes ook, geloof ik. We hebben gepicknickt. En wij kregen zo'n lekkere pavo-koek.
In Kattenbos moesten we weer die spoorweg over. Ik twijfelde even, maar stapte er dan resoluut over. Net op tijd. Nog geen 30 seconden later begon die vervelende bel weer te gaan. Maar nu gingen we er van weg. Ik zag nog de trein in de verte...
Het laatste stukje was ik toch wel moe, maar we deden het toen rustig aan.
We kwamen nog kinderen tegen die beleefd vroegen of ze ons eens mochten aaien. En of ik ziek was, want toen wandelde het bazinneke naast me. Zag ik er zo uit?!! NEE! Die kinderen hadden duidelijk nog geen paard van dichtbij gezien.
Ik was toch wel blij met het hooi in de trailer. We waren toch wel meer dan 4u weggeweest en ik kreeg honger. Eens terug op de wei gingen we eerst eens uitgebreid rollen en toen ging ik op een drafje richting verse grasstrook. De baasjes waren verbaasd dat ik nog wilde draven. En gerustgesteld dat alles met ons oké is.
Gegroet, Nexor
------------
