eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 12:04:

Klopt. enkele weken geleden heb ik een vriendin meegenomen die jaren geleden dressuur op redelijk niveau gereden had bij de LRV .
Zij kende veldre niet, had haar nog nooit gezien, maar is gewoon opgestapt en beginnen rijden. Het plaatje klopte.
Deze dame had ook nog nooit bitloos gereden, maar het lukte allemaal. Zij had er geen 5 minuten voor nodig om Veldre nageeflijk en ontspannen te laten lopen.

In de kudde valt het me toch op dat Veldre vaak alleen staat, dat ze geen behoefte heeft aan andere paarden om haar heen. Dan jaagt ze desnoods zelfs Fantast uit haar buurt. Dat was mij opgevallen in mijn kampeerweekje.
Ik verwacht (nog) geen volledige kanteling. Daar ben ik inmiddels wel achter. Maar na bijna een jaar kan ik mij niet voorstellen dat er nog steeds eerst strijd moet geleverd worden voordat ik simpelweg goeiedag kan zeggen...
Trouwens, héél soms krijg ik nu ook Veldre's voorhoofd aangeboden. Héél soms zoekt Veldre zélf toenadering. Dat zijn, zoals Anita het al schreef, de mooie momenten. Toen ik vorige zaterdag vertrok van de Poedertoren ben ik nog even in de wei gestapt. Veldre kwam zelfs enkele passen mijn richting uit. Ze hield Fantast op een afstand toen ik haar nog even goeiedag ging zeggen. Dán is er plots wél contact. Héérlijk ! Maar die momenten zijn zó schaars.
Ik ben vooral benieuwd hoe ze zal reageren wanneer ze me terugziet.

En wat zo'n pelgrimstocht betreft, misschien doen we samen nog wel eens zo'n onderneming. Jij de lange trip, en ik loop voor kortere tijd mee, om dan alleen met Veldre terug te keren.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 12:34:


Hoi Herman,als ik jouw verhalen zo lees over Veldre heb ik het idee dat je ongemerkt haar het gevoel geeft dat je teveel wilt.
Je wilt heel graag beste maatjes zijn maar het werkt averechts.
Als ik jouw was zou ik haar gaan negeren,door het land lopen en met de andere paarden bezig zijn.
Niet naar haar kijken en telkens in bochtjes naar haar toe,van haar af,langs haar heen lopen maar niet naar haar toe.
Je moet haar attent maken van jouw aanwezigheid en ze moet uit nieuwschierigheid uit zichzelf willen komen.
Ze moet het idee krijgen van ,he jongens en meiden,dat is mijn baas.!!
Dat zal heel wat tijd kosten.
Ik schreef laats over paard dat erg agressief was en niet te pakken was en hoe men dat oploste,ik heb er video van.
Paard wordt in ruimte losgelaten en men negeert hem en loopt alle kanten op met hoekige bochten,in het begin kijkt het paard totaal niet totdat het ineens aandachtig lijkt te worden op de persoon.
Totdat het paard vanzelf naar hem toegaat en dan is het klaar.

Veldre heeft in haar korte leventje teveel mensen gehad waar ze vertrouwen in had en ze telkens kwijtgeraakt en omdat ze dicht bij de natuur staat is ze heeeel attent en beschermt zich voor opnieuw vertrouwen in weer een mens.
Laat haar gewoon tijdje expres met rust als ze in land staat en daar misschien dag en nacht.
Kom gewon met lekkers aanlopen en degene die komen krijgen lekkers en de rest niet.
Misschien heeft ze op den duur iets van he,hij komt niet voor mij om mij te halen en is het een andere benadering.

Kun je haar wel gewoon pakken of loopt ze voor je weg?.

Conny

Esther schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 12:06:

Onlangs vertelde iemand dat het paardentransport vanuit oostelijk Europa nogal rampzalig is.
De paarden zouden gedurende de hele rit - die toch wel 12 tot 24 uur kan duren - niets te eten of te drinken krijgen. Het risico dat sommige paarden het transport niet overleven is namelijk goedkoper dan te moeten stoppen om deze dieren uit te laden en van voedsel en drank te voorzien.
Het was mij niet duidelijk of dit geldt voor alle transporten, dan wel alleen maar transport voor "slacht"paarden.
Feit blijft natuurlijk dat een transport van Letland naar Nederland (in de buurt van Venlo) niet zo'n sinecure is.
En inderdaad, van aclimatisatie heeft Veldre niet gegund.
veldre had geld gekost, dus moest ze meteen ook renderen. Vandaar die 3-dagen tijd voor het zadelmak maken.

Veldre heeft inderdaad een vriendinnetje in de wei: Fantast.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 13:31:


Misschien heeft Veldre zich geblesseerd tijdens deze val achterover?.
Een vriendin van mij is ooit met haar paard achterover gevallen,ook moeilijk dier,ontplofte ineens als ze ergens wat zag wat ze ineens eng kon vijnden.
Het paard heeft geestelijke en lichamelijke schade opgelopen.
Het probleem was eigenlijk dat ze zelf beetje bang was geworden van haar paard en ze wist dat hij ineens kon schrikken en zag de enge dingen al voordat het paard het gezien had.
Ze hadden geen wederzijds vertrouwen meer en ze hield het paard op de rem als het stil ging staan voor iets engs.
Daardoor kon het paard alleen de lucht nog maar in en vielen ze achterover.
Als er iemand op het paard reedt dat zelfverzekerd was gebeurde deze dingen niet,ook niet met buitenritten.
Het gevolg was dat ze bijna niet meer durfde te rijden en het paard een bom werd en zij op zijn rug ook.
Wachten wie het eerst ontplofte .
Dit is natuurlijk voorbeeld van iemand anders maar misschien herken je er iets in waar je wat aan hebt.

Conny

Christel Provaas schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 12:16:

Ikzelf heb met clickeren geen ervaring. Maar aangezien Veldre zich nogal apatisch opstelt, lijkt clickeren niet echt te werken bij haar.
Wat jou suggestie van een diergesprek betreft, daar sta ik zéker wel open voor.
Als je me daar verder advies in zou kunnen verstrekken, héél graag. Als het goed is vind je mijn mailadres bij mijn naam.
Bedankt.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 14:16:


Heb je al eens goede magnetiseur naar je paard laten kijken.
Wie weet wat er in haar bolletje omgaat wat ze daar allemaal heeft opgeslagen.
Een paard die hier in de buurt staat mankeerde vanalles maar er was in het bloed niets te vinden maar gedroeg zich vreemd.
Magnetiseur heeft het paard behandeld en er kwam heel wat frustratie los.
Bleek dat de eigenaar ongemerkt zijn frustraties bij het paard overbracht en het paard kon het niet kwijt
Conny

Karin Haneveer schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 12:21:

Ik denk dat het bij Veldre hoofdzakelijk "iets van haar" is.
Veldre is zéér op zichzelf. Dit lijkt me niet moeilijk gezien haar afkomst én 4 jaar steppeleven.
Veldre is daardoor ook gehard, fysiek én mentaal - die indruk geeft ze althans.
Door haar "foute" opvoeding heeft ze ook nog eens geleerd dat ze de mens niet nodig heeft. Dat laat ze ook voortdurend duidelijk merken.
Het is exact zoals Eddy het beschrijft: "Laten we zeggen dat Veldre de mensen in haar buurt duld maar daarmee is alles ook gezegd."
Het zit in haar karakter, het zit in haar hele "zijn".
Vandaar dat ik niet wet of het iets met autisme te maken heeft, of dat Veldre gewoon maar een ruwe "bolster - blanke pit" is (waar ik alleen nog maar de stekels van de bolster gevoeld heb).
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Christel Provaas schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 12:49:


Ik denk beide. Dat er zowel lichamelijk als emotioneel iets aan de hand is met Veldre.
Ik herken ook wel aspecten van Veldre bij mijn eigen merrie, hoe zij was toen ik haar kocht. Inmiddels zijn wij 6 jaar verder en ze is een heel ander paard.

Ik ben het dan ook niet eens dat het "al" een jaar duurt. Het is "slechts" een jaar op een heel leven. Paarden met een verleden hebben vaak veel tijd nodig om zich open te stellen voor hun mens en volledig in hun rust en balans te komen.

Herman, ik wil je in ieder geval het advies geven om een paragnost/heldervoelende in te schakelen, èn een osteopaat, fysiotherapeut of holistische dierenarts.

Peet schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 15:57:


Lees het boek "Animals in Translation"
van Temple Grandin en je zal heel veel van je paard begrijpen.
Hoeft niet hoor maar het is wel een hele goeie raad.

Koen

Hoi Herman,

Jammer dat je weekje kamperen bij Veldre zo weinig heeft opgeleverd. Aan de andere kant heb je Veldre nu wel uitgebreid kunnen observeren en dat is ook wat waard.

Autisme is een zeer complexe stoornis met heel veel gezichten. Daarbij kan een verkeerde start in de jeugd ook op autisme gelijkende gedragskenmerken geven. Denk daarbij aan kinderen die in hun jeugd zijn opgesloten door hun ouders of die om een andere reden geen normaal menselijk contact hebben kunnen maken, je ziet wel eens van die films of documentaires op tv waar dat soort afschuwelijke zaken in voorkomen.
Veldre heeft tot vier jaar waarschijnlijk een normale paardenjeugd gehad, ik neem aan dat ze met haar moeder in een kudde heeft gelopen en niet helemaal alleen. Daarna is ze daar weggerukt (ik moet er niet aan denken hoe ze gevangen is, ze was immers een vrijwel wild paard, of had ze ondanks haar vrijheid wel menselijk contact?), ze is op transport gezet, in een vreemde wereld terechtgekomen, beleerd… en ge(mis)bruikt.
Daarna kwam iemand die haar wel met respect behandelde en haar paard liet zijn, maar ze zal toch haar kudde verschrikkelijk gemist hebben.
Nu heeft ze weer een kudde en trek jij haar, voor haar gevoel te pas en te onpas, uit die kudde vandaan. Ik kan mij heel goed voorstellen dat zij daar heel veel moeite mee heeft.
Daarbij komt dat jij dingen die zij misschien helemaal niet zo kwaad bedoeld als bedreigend ziet. Neem het kopstoten geven. Ik begrijp dat dat niet plezierig is, maar bedoeld Veldre dat wel zo kwaad? Ik heb ook een fjord gehad die het leuk vond je een enorme por in je maag te verkopen met zijn hoofd. Dat was beslist geen boosheid van hem, hij deed dat bij andere paarden ook. Bij ons deed dat zeer, bij een ander paard niet.
Mij valt wel eens op dat fjorden (koudbloeden) behoorlijk lomp naar elkaar kunnen zijn. Doen ze datzelfde naar een ander (warmbloediger) paard, wordt dat niet geaccepteerd. Veldre heeft, gezien haar afkomst, misschien toch ook meer koudbloed-gedrag dan je zo op het oog van haar zou verwachten. En door haar formaat is dat niet handig, zeker niet naar mensen toe, maar heeft ze dat wel anders geleerd?

Verder hebben John en ik tijdens onze twee weken PT veel naar jou en Veldre zitten kijken (dat weet je). En ik denk dat zij, heel subtiel, vaak wel even contact zoekt. Vaak zo kort dat het nauwelijks opvalt. Probeer daar meer op te letten, zodat haar contact zoeken ook beloond wordt. (En denk erom, blijf zelf rustig en geconcentreerd op haar zolang ze bij je is!)
En wat we toen ook al zeiden, zet haar niet alleen, zeker niet tijdens het bekappen, maar zet er een ander vertrouwd paardje (Fantast?) bij. En ga niet te lang door, doe van mijn part iedere keer maar één voet, of twee voeten half (als je begrijpt wat ik bedoel). En als het niet lukt, probeer het de dag erna, of de keer dat je erna bij haar bent, weer.

Veldre en jij hebben nog een lange weg te gaan, maar als ik haar vergelijk met het paard dat ik zag in november is ze onwijs vooruitgegaan. Blijf vooral zelf het positieve zien!

En je weet het nog van de spieren, hé. (Zoals ik het zie, dan.) Aan de warme kant zijn de spieren korter (dat was rechts, meen ik). Daarom buigt ze naar links moeilijk in, dan moet ze immers aan die korte spieren trekken. Rechter galop kan dan moeilijk zijn, omdat ze het rechter voorbeen verder naar voren moet zetten dan het linker. Én dat heeft niets met buigen in de hals te maken! Ze kan misschien haar hals best wel buigen, maar niet haar hele lichaam.

Els.

Peet schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 9:40:

linda lou schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 16:42:

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 15:27:


Maar ik lees dit niet als autisme, niet als een "afwijking", een aangeboren beperking , dat was wat ik eigenlijk bedoelde met iets "van haar".

Veldre gaat trouwens steeds meer overeenkomsten hebben met mijn merrie, ook opgegroeid in "het wild", 7 jaar lang, 2 veulens gehad en toen ineens op de boot naar Ned gezet en in mensenhanden terecht gekomen.
Uiteindelijk als gevaarlijk bestempeld en ze is hier terecht gekomen omdat ze naar de slacht zou gaan.
Ik herken zoveel van je verhaal, van het dulden tot het de andere kant opkijken na een beloning, van het vaak alleen in de wei staan tot aan plots niet meer accepteren en zoveel meer.

En zij is hier nu 3 jaar en nog altijd is het soms moeilijk kontakt met haar te krijgen. Uiteindelijk ligt dat ook deels aan mij, want wat je wil, krijg je niet......ik hoef maar te denken "gelukkig, daar komt ze" en WEG is weer of te denken "he, er is kontakt" en zij verbreekt het weer
Een geweldig boeddhistische leerschool dat wel, en de momenten die goed zijn, zijn ook ECHT goed, maar ik denk ook regelmatig: wat doen "we" die "wilde" paarden toch aan om ze uit hun kudde, uit hun leven te rukken en er dan ook nog iets van willen...

Karin

linda lou schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 16:45:


Misschien wilde je schrijven dat ze goud heeft?
Ellen Graepel had gelijk: "Es ist alles reiner Politik."
Als er dan iemand de beste was, dan was het de russische schimmel Baladur, een orlov draver van puntje puntje Korlova, zoiets. Hij eindigde op 6. Het was de enige die zijn achterbenen extra gebruikte en daarmee liet zien waar de dressuur oorspronkelijk voor bedoeld is.