Coralie schreef op Thu, 28 Oct 2004 18:21:09:


Hoe gaat ze die helling af?
Glijdt ze, met het grind/gruis rollend onder zich?
Is het scherp of ronde stenen?
Hoe lang deed ze over die helling?
Hoeveel uur/min. duurde die rit.
Hoelang is ze zonder ijzers?
Kon ze zelf haar weg vinden en haar tempo bepalen?
Hoe vaak heeft ze haar hoefballen stuk gehad?

Lekker he, als die vragen?

Wij hebben ook niet bepaald de makkelijkste hellingen.
En niet elk paard neemt het even soepel.
Sommigen zoeken heel voorzichtig hun weg en liggen we zowat plat op hun rug (limbo gevoel).
Soms stappen we zelfs af om de paarden te ontlasten.
Andere laten zich met hun achterbenen slepen, door de modder en losse stenen een soort glijden en lopen allen met hun voorbenen.

Het laatste stuk is altijd gladde weg....grind/zand.
Dan ga je ook zien hoeveel energie het van de paarden gevergd heeft.
Sommige lopen dan in de wegkant/gras, anderen lopen heel voorzichtig en weer anderen donderen overal doorheen en overheen en vinden alles leuk.

Open wonden hebben ze zelden.
Maar je ziet dat de straal en de hoefzool behoorlijk afslijt....op een natuurlijke manier en dat is alleen maar goed.
Soms moeten we wat bijraspen, omdat sommige paard scheef afslijten.

Onze paarden lopen nu een jaar zonder ijzers.

Een snee kunnen we allemaal oplopen.
Maar het moet niet te vaak worden.

Nog even over het onderwerp.

Elke dag oefenen de paarden....natuurlijk instinkt(?) om te kijken of iedereen nog kan vluchten bij gevaar.
Dan wordt er onrust gezaaid en iedereen moet galloperen, trappen, bokken en op de vlucht/aan de hol.

Na een paar minuten....kan ook langer keert de rust weer.

Een paard alleen, in de natuur, is een makkelijke prooi.
Dat weet het paard, hij is kwetsbaar.
De schemer is bij uitstek het jacht uurtje voor veel roofdieren.
Dus als een paard dan meer op wacht is, is dat niet zo vreemd.