linda lou schreef op vrijdag 13 maart 2009, 8:13:


Volgens mij hebben wij burgers rechten, zoals het recht op vrije meningsuiting, het recht op leven en het recht op soevereiniteit.
Volgens mij valt daar ook onder: het recht op onbewerkt voedsel. Maar jaaaaa, dan moeten we dus eigenlijk naar de rechter stappen en deze hele ingewikkelde zaak uitpluizen. Wie o wie...
Het is mij nog steeds niet duidelijk wie zich georganiseerd heeft.
Het is zelfs zo onduidelijk, dat het eerder op een internethoax lijkt. Dat zou nog het beste nieuws zijn..

van lennep schreef op woensdag 11 maart 2009, 19:44:


Helaas geen een met eigen lespaarden hier in de buurt.
Wel een met level 2 hier om de hoek.
Das mooi , dan kan die mij misschien wel les geven op mijn eigen paardje in de toekomst.

Hier gaan we zaterdag kijken ; http://www.equixantos.com/index.htm

Ik heb er zin in , maar vind het ook wel spannend...

Gr Esther

Nathalie Lagasse schreef op vrijdag 13 maart 2009, 7:22:


En als je het verslag verder uit leest, Piet, zie je dat het allemaal heel positief eindigt, dat dit arme veulen toch nog heel knap heeft kunnen leren in haar totaal gestreste toestand.
Ik blijf het jammer vinden dat je zodra het over de man met de cowboyhoed gaat, niet meer na lijkt te denken, alle alarmbellen rinkelen bij je, en alles is fout.
Ik denk dat als Nathalie zich geen zorgen maakt, en met gerust hart terug gaat naar deze instructeur er niet al te veel mis is.

Aaaaahh het eeuwige dilemma van de praktische clickeraar die nooit druk wil gebruiken aan de linkerkant, of de parelli-er die niet wil al slaand wil trainen aan de rechterkant. Wat is het antwoord? Ik denk - alles ertussenin, maar liefst zoveel mogelijk naar links. Het hangt er dus van af .

Als clickeraar begin je zachtjes-zachtjes, in supergecontroleerde omstandigheden, stapje voor stapje, paard heeft altijd de compleet vrije keuze (zo is het immers helemaal in het begin) en alles gaat perfect - en dan kom je ergens anders en BENG - is dàt jouw lieve brave paard? Wat doe je dan?
Mijn paard dat zover heen is dat hij me niet ziet staan? Wat als je niet terug kàn om het langzaam-langzaam op te bouwen?
Dàt is de vraag die nu gesteld wordt, denk ik, en het is een goeie vraag.
En simpel te beantwoorden: de efficientie van je antwoord hangt ervan af van hoe goed je hebt geleerd je paard te lezen en vooral hoe goed je "think-plan-do-EVALUATE" "instant" is geworden, of zoals anderen dat noemen - hoe goed je "gevoel" is.
Think-plan-do-evaluate kan, als je een beetje gewoon bent geworden met paarden te denken, binnen een nanoseconde. Het ziet er niet uit als think-plan-do-evaluate, maar het gebeurt wel. "Natuurlijke" trainers (en ik bedoel mensen met een "natuurlijk" talent) hébben dat gewoon. Ze zien van halve seconde op halve seconde telkens een ander paard, en reageren daar efficiënt op. Als je wat minder ervaring of inzicht hebt dan gaat dat allemaal wat trager en onhandiger, maar daar moet je gewoon doorheen. Je doet maar ervaring op door het te doen (trainen is gewoon werken met twee voeten in de modder, weet je wel). Je hersenen moeten leren rustig blijven, oplossingen afwegen en beslissingen nemen, je lijf moet leren vloeiende efficiënte bewegingen te maken.

Nu voor het praktische antwoord: in dergelijke situaties is *voor mij* de volgorde lichaam-hersenen-lichaam (ik weet niet hoe Piet het oplost, maar ik denk wel dat ik redelijk op één lijn zit met de andere ItClicks-mensen hier, ieder met hun varianten (die we trouwens cultiveren!)).

Als mijn paard niet weet dat ik besta, dan doe ik er alles aan om 'm van me weg te houden, voor m'n eigen veiligheid. Achteruit zetten, op cirkel sturen, met zo weinig mogelijk maar zoveel als nodig. Dat kan véél zijn, en de enige manier is waarschijnlijk druk gebruiken. Als dat lijf maar van je af is, waar je allebei veilig bent.

Ik probeer te bridgen tussendoor, al is het maar voor een oor dat naar je toekomt, of voor het op cirkel gaan bewegen. Als je paard die bridge goed kent (en dit is nu eens iets dat beter werkt met een clicker dan een stem, vrees ik, maar zelf gebruik ik de clicker ook nauwelijks) dan haalt dat geluid je paard snéller terug naar deze wereld.
Misschien hoort m'n paard me eerst niet, maar dat geeft niet. Op een gegeven moment wél - eerst onbewust, en dan bewust, en dat kan je gewoon zien gebeuren. Je kan dus snéller een bewuste kans creëren zodat je paard terugkan, omdat die bridge klassiek geconditioneerd is (en dus ook eigenlijk via het lichaam éérst gaat). Je ziet dan het oor naar je toe draaien bij de bridge, maar de rest van het paard gaat gewoon door met "flippen", om het zo oneerbiedig te noemen.

En dan zie je de overgang: dat de hersenen het lichaam proberen mee te nemen. Ik probeer gewoonlijk via handtarget (overgaan van klassiek naar operant conditioneren); dat is tenslotte de allereerste en dus de allersterkste oefening, die letterlijk betekent "kom bij mij". Dan zie je zo'n paard de hand vaagweg ongeveer aanraken en dat hij de bridge hoort, zonder dat z'n lichaam al stil kan staan, laat staan een beloning aannemen - verder lukt het nog niet. Er zit gewoon teveel adrenaline in z'n lijf op dat moment, en die zakt trager dan het omhoog schiet.
Maar het komt, gegarandeerd. En in mijn ervaring sneller dan als je alleen maar je paard op cirkels blijft sturen of achterwaarts.

Paarden die eenvoudige bridge-oefeningen kennen reageren dan heel opgelucht op het vragen van die oefeningen. Het is iets dat ze kennen van thuis, het is net hetzelfde als thuis. Päarden houden van routine, en dit is hun routine.

Ik denk dat het in situaties zoals die van Nathalie dubbel zo moeilijk is om efficiënt te reageren. Net zoals je bvb grondwerk doet en dan gaat rijles nemen bij een traditionele rij-instructeur. Of zoals ik me maar half zo efficiënt voel als ik me plots moet bezighouden met een overspannen paard dat geen bridge kent. In dergelijke situaties val je zelf ook terug op slechts de helft van wat je in je werktuigenbak hebt, en je staat daarbij dubbel onder druk om het toch "goed" te doen, het is immers zo menselijk om toe te geven aan de verwachtingen die anderen bij je hebben.

Het kan dus zijn dat je je verloren voelt als je niet op een of andere manier hebt geleerd om met druk en panieksituaties om te gaan, en daarom komt het omgaan met druk ook zo vroeg in de ItClicks-reeks (tweede 7 basics-set). Het is wel degelijk een bewuste keuze. Het is nu eenmaal niet allemaal roze wolkjes, daarbuiten.

Inge Teblick schreef op vrijdag 13 maart 2009, 9:53:


Dat was inderdaad mijn vraag, en een prachtig duidelijk antwoord.
Dank je wel.

van lennep schreef op donderdag 12 maart 2009, 18:32:


Tuurlijk! Ik berrichtte alleen maar over wat tot mijn verbazing heel goed (en in mijn ogen paardvriendelijk) bleek te werken. Juist omdat ik er zelf net zo over dacht als jullie.

Ik ging ook terug tot bij Lolita, maar eigenlijk maakte dat niet veel verschil. Tot dan toe was ik voor Huppel een leuke kameraad geweest, een voermachine zelfs, en aan die dingen had ze op dat moment nu net geen behoefte...
Ik be ook voorstander van het gewoon niet zo ver laten komen, maar ik vond het toch een waardevolle les voor mij. Ik voorzie niet altijd alles (zoals nu dus). Het was ook geen kwestie van laten uitrazen, dat mocht ze best, als ze maar uit mijn ruimte bleef... en dat was wat niet lukte.

Isabel van der Made schreef op donderdag 12 maart 2009, 19:00:


Nee, geen blinde paniek, ze kon ook blijven voer wegsmikkelen, maar het roepen van haar moeder was erg afleidend en verontrustend. En ze was te goed benaderbaar, zat bovenop mij meestal, maar je bedoelt ws. dat ik niet echt tot haar doordrong, en dat klopt.

Lolita was meer ongerust dan Huppel. Achteraf beseften we dat Lolita dit in Oostburg (of andere cursuslokatie) eigenlijk vaak heeft. Als ze aankomt wordt ze acuut verliefd, meestal dus op een knappe ruin, ze wordt dan ook hengstig, en als Romeo dan zonder haar weggaat blijft ze er ook naar hinniken. Dat stelt dan natuurlijk voor die ruin geen probleem. En als ik met haar bezig was dan merkte ik wel dat ze in de gaten hield waar haar geliefde was, maar last had ik daar niet van. Maar nu was haar buddy niet zomaar een vakantieliefde maar haar kind/beste vriendin van thuis en daarbovenop had ze mij ook niet eens om zich mee bezig te houden, dus ze bleef regelmatig hinniken.

Inge Teblick schreef op vrijdag 13 maart 2009, 9:53:


Ik schrijf hier niet voor mensen die jij beschrijft. Ik schrijf hier voor mensen die oplossingen zoeken en waarbij ik wil voorkomen dat ze geen andere oplossingen lezen dan eens even stevig met het touw heen en weer zwiepen a la Parelli, of flink snokken aan het halster a la Monty Roberts of er gewoon op los timmeren als zoveel anderen.
En ook natuurtalenten hebben vooraf voldoende kennis nodig van paardengedrag, maar voor de doorsnee mens is het beredeneren van hun handelingen vooraf een geweldige hulp.
Hoewel ik met je eens ben dat dat in paniek situaties nogal lastig te verwezelijken is.

Ik denk dat ik redelijk heb uitgelegd hoe ik het doe in de situatie van Huppel. Ik ben geen it clicks mens (meer) dus voel me volkomen vrij het op te lossen zoals ik doe.
Nu is mijn eigen manier natuurlijk vanwege mijn ervaring anders dan ik het hier beschrijf. Het zal meer in de richting van werken zoals jij het noemt 'met gevoel' gaan, maar wat eigenlijk niet anders is dan ervaring in waar je mee bezig bent is en vandaar uit automatisch reageren.

Maar het hele onderwerp wordt nu getrokken naar flippende paarden
Druk gebruik ik in voor mij gevaarlijke situaties en als het nodig is zo hard als ik kan. Zelfs de druk van een houten hamer om hem de hersens in te slaan als het maar gevaarlijk genoeg wordt. Maar niet in een trainingsituatie met een opgewonden, bangelijk, nerveus paard. Dan ga ik terug naar waar rust was en begin opnieuw zoals ik beschreef. Is die mogelijkheid er niet dan vraag ik rond me en kijk wanneer ze weer gaat reageren zoals je dat beschrijft en begin dan opnieuw. Dat er druk nodig is om haar rond me te houden ontken ik niet, maar is wat anders dan een bewust toegevoegde straf, want dáár ging het over he?
Ik cultiveer elke geweldloze methode, maar zeker geen methodes met een voor mij verkeerd basisprincipe en wil daar me ook niet door beinvloed laten worden.
In de rest van het verhaal kan ik het niet anders dan met je eens zijn.
Simpelweg omdat het klassiek conditioneren een wetmatigheid is.


Piet
die zijn naam er even onder zet omdat je anders de rest van je verhaal kwijt bent.

Piet schreef op donderdag 12 maart 2009, 21:37:


Piehiet... Ja, je hebt gelijk, het is een mogelijke Parelli-oplossing. Maar niet de enige, en niet de eerste. Nuanceren...

Piet schreef op vrijdag 13 maart 2009, 0:09:



Holapola, even rustig en kalm blijven
Er is wel een bridge, een hele duidelijke lichaamstaalbridge van ontspanning en laten vallen van de vraag zodra het paard ook nog maar aan het goede antwoord denkt (reward the slightest try). Beloning is vaak R-, rust en kalmte, maar kan ook voer zijn, of een aai of een kriebel als die gewaardeerd wordt.


Eddy is momenteel niet degen naar wie je filmpjes moet opsturen, dat moet naar Amerika. Eddy verkoopt ook nauwelijks nog spullen, dat was enkel in het begin, nu is dat ook allang via de US/UK webshop. En wie Parelli wil doen moet helemaal niks van goedkeuring van hem, je kan het helemaal alleen in je achtertuin doen met de dvd's en eigen inzicht, en trouwens de dame die recent in Nederland level 3 gehaald heeft heeft dit hoofdzakelijk zo gedaan. En als je een instructeur zoekt en Eddy ligt je niet dan zijn er genoeg andere, Eddy nodigt er regelmatig zelf uit, en er komen er in Belgie/Vlaanderen elders nog. Top-Parelli-instructeur (vier of vijf ster geloof ik) David Lichman komt binnenkort naar Nederland, hij clickert ook, is goed bevriend met een zeehondentrainster, misschien is het voor jou leuk om te komen kijken/discussieren Piet?