Esther schreef op dinsdag, 16 november 2004, 10:11:


Ik heb het over negatieve situaties, zodanig dat het paardje niets van je wilt weten en zelfs naar je gaat bokken of schoppen :)
Groetjes B

Spirithorses schreef op dinsdag, 16 november 2004, 10:18:


Ja in onze vroegere tak van sport werd hier meer aandacht aan besteedt en toch heb ik verscheidene kennissen in die wereld verloren door verkeerde omgang.
Ik kocht 17 jaar geleden een hengstje en na 2 jaar kreeg ik er een opvoedcursus bij cadeau .... is dat wat ? :)

groetjes Bianca

Bianca_6 schreef op dinsdag, 16 november 2004, 10:43:


... tja, het ongelukken-percentage in de ruiterij is behoorlijk hoog..
hoe lief en aardig je je paardje ook vindt, het is en blijft een dier dat onberekenbaar is, in de meeste gevallen -tig keer sterker is dan wij en ook niet denkt volgens 'onze' normen. Een paard zal niet 'plannen' om een mens een goeie schop te geven ( dat is dus anders dan dat wij mensen doen, wij kunnen er wel een 'agenda' op nahouden) maar het feit dat ze op een bepaald moment wél zo'n besluit nemen, maakt het voor mensen gevaarlijk en kunnen we het dier 'onberekenbaar' noemen.

Om jezelf te beschermen moet je rekening houden met die onberekenbaarheid ( of soms gewone 'lompheid') en duidelijk grenzen stellen. Het zal best zo kunnen zijn dat een paard een lekker krabbeltje op z'n achterste wil hebben, maar de kont naar je toe draaien kan ook betekenen dat hij juist met rust gelaten wil worden. Lees je dat signaal verkeerd dan kan-ie wel 's wat duidelijker worden door jou op je plaats te zetten. Wie niet luisteren wil, moet voelen.. blijf uit de gevarenzone van het paard of ga er tenminste 'verstandig' mee om. En ga er niet van uit dat wat jij denkt, ook hetzelfde is wat je paard denkt.

Groet, M.

Marianne schreef op dinsdag, 16 november 2004, 11:33:


Precies! mensen zoeken altijd naar excuses vanuit hun eigen logica, we hebben hier met een dier te maken. Wij hebben over het algemeen de brains om onszelf in een paard te verplaatsen, in zijn logica en die is gewoonweg te simpel voor woorden...nix emoties of ego alleen maar de drang om te heersen en te overleven...en dat is bij de 1 sterker dan bij de ander...

Groetjes B.

Bianca_6 schreef op dinsdag, 16 november 2004, 10:22:


Ja en ik probeer een scheiding te maken in de negatieve situatie en de positieve situatie, ik geloof namelijk dat het per situatie gewoon verschillend kan zijn. In schijt hebben en minachting geloof ik niet zo. Dat zijn menselijke eigenschappen.
De voorkant van een paard kan dan ook gevaarlijk zijn Daar heeft ie tanden
Nu lopen er geloof ik ook twee draadjes door elkaar hoor, er was iemand die een mep had gekregen van paard, en er was iemand die met paard stond te kroelen.
Op het moment dat er voer in het spel is, dan zegt de kont van paard natuurlijk iets heel anders, dan is ie echt niet bezig met de 2 bener, maar met fretuh! Als je gewoon aan het troetelen bent met paard is dat weer een totaal andere situatie. Vaak is het onze eigen angst natuurlijk ook die een rol speelt. Als je het zelf eng vind, dan zou ik het ook niet doen trouwens, als je denkt oooooo bedoel je dat, dan is er toch wel wederzijds begrip en vertrouwen. Geen minachting dus.

Groetjes Esther

Wat doe je dan in zo'n situatie om het paard te vertellen dat je het
niet accepteert? doe je dan iets met je eigen lichaamstaal of duw
je hem weg of zoiets?

Groetjes,
Ellen

Met bovenstaande heb je gelijk es, die gevoelens die je hierboven noemt heeft het paard niet in die zin. Maar op het moment dat een paard zijn kont naar je toedraait en bokt en je dan ook nog raakt, dan is er toch iets behoorlijk mis. Ik geloof niet dat ie per ongeluk haar geraakt heeft. Zeker niet als ie zich vaker losgetrokken heeft om rond te gaan sjezen. Wil niet zeggen dat het paard iets fout doet, hij geeft alleen iets te kennen en nogal heftig ook.


Ja, maar deze lijkt me toch wel duidelijk, er is iets heel erg mis. Dit paard vraagt niet om op zijn kont gekriebelt te worden!
Voor hetzelfde geld mept ie je dwars door midden. Wij zijn nou eenmaal geen paarden die deze vorm van lichaamstaal aankunnen......

Groetjes Karin

Esther schreef op dinsdag, 16 november 2004, 12:05:

Dat situaties verschillend kunnen zijn, da's duidelijk.. ik ben het niet helemaal met je eens met wat je zegt over 'menselijke' eigenschappen.. ik zou liever zeggen: menselijke WOORDEN, die als je erover dóórdenkt precies hetzelfde kunnen betekenen als een eigenschap die een paard wel heeft: RESPECT voor de leider, of het gebrek daaraan!

Ja, haha, en ook nog een paar voorbenen, waarmee ze vooruit kunnen slaan!


Zeker! Zet een paar paarden bij elkaar met eten en de signalen die ze onderling aan elkaar geven ( blijf bij mijn hapje uit de buurt!!!!) zijn volstrekt duidelijk. Daar ga je niet graag tussen staan als je verstandig bent. Maar 'troetelen' is en ander verhaal. De signalen zijn veel minder voor de hand liggend. Mijn eigen paard is daar heel subtiel in: als ze gekriebeld wil worden op een bepaalde plaats, dan doet ze dat door voorzichtig een stapje naar voor of naar achter om ervoor te zorgen dat die kriebel op de juiste plek komt. Maar ik accepteer niet dat ze zo 'opdringerig' wordt dat ze mij de wet gaat voorschrijven!

Vaak is

"Angst" is op zich niet verkeerd. Het is een signaal om te blijven oppassen, en daardoor niet in de problemen te komen. Angst wordt pas verkeerd als het je doen en laten gaat beïnvloeden, terwijl er geen gerichte reden toe is...

Groet,.......M.

E. Buys schreef


Hangt af van de situatie waarin het paard en ik verkeren.

Ten eerste wil ik dat mijn paarden dusdanig opgevoed zijn dat ik bijvoorbeeld niet omver gelopen word of dat er ongevraagd een kont naar mij wordt toegekeerd....
Ja, dat heeft, zeer ouderwetsig, met respect en dus veiligheid te maken : het zijn zijn 600 kilo tegen de mijne 70....
Dat opvoeden doe ik voordat er een, laten we zeggen, "crisissituatie" ontstaat, dat is in mijn ogen een elementaire omgangsvorm, waarover geen discussie tussen paard en mij mogelijk is !

Net zo min als ik de paarden niet toesta om tijdens werk te gaan grazen, dat hoort ook in dat rijtje thuis. Het is mijn ervaring dat paarden heel goed in staat zijn het onderscheid tussen werken en vrije tijd , en tussen mij en hun groep kunnen maken.
Ook hier spreek ik, misschien geheel tegen principes van anderen in, over mijn leiderschap dat nooit ter discussie mag staan.
Ik wil 'veilig' met 5 voeremmers tussen mijn paarden kunnen rondlopen, en ook met een volle kruiwagen hooi, zonder dat er één het in de kop krijgt om alvast zijn kop in de emmer of kruiwagen te steken !

Ten tweede ben ik van mening dat je een paard niet kunt gaan staan opvoeden tijdens een crisissituatie. Op dat moment reeds dient duidelijk te zijn wie het voor het zeggen heeft. En dat ben ik in dit geval.

Waar je, zoals in het eerste geval, bezig bent met "opvoeden", ga je uiteraard zachtzinniger te werk, no matter welke methode je kiest.
Ik werk echter dus wel met druk, of ik blok met mijn ellebogen, zwiep met het touw of geef een ruk aan het halster als ze toch overal doorheen denken te gaan en willen grazen. Paar keer een goede back-up laten maken werkt echt hoor, en consequent zijn, ja, met druk in dit geval.

Ben je echter toch aanbeland in een crisissituatie, bijvoorbeeld wanneer je daar tussen die club in zou staan met je voeremmertjes (nou zou ik dat nooit zomaar doen als de rollen niet uitgespeeld zijn....) en er maakt er een amok dan zou ik de confrontatie aangaan.

Ik heb de paarden zo opgevoed dat ik ze onder alle omstandigheden kan "wegzenden" en dat doe ik dan ook en ja, dat kan wel eens op een iets minder vriendelijke manier zijn ja.
En ik heb inmiddels van mijn paarden geleerd vliegensvlug achteruit te trappen en ze vaak nog te raken ook.
Daarbij heb ik puntige ellebogen die nogal zwieperig kunnen zijn, tja, daar kan een paard dan wel eens tegenaan lopen.
Bah , wat ben ik toch gemeen he, maar ik ga uit van het principe : "Meet resistance with resistance"......daar doe ik niet moeilijk over.

Voordat ik nu het hele forum over mij heen krijg : Ik doe precies dat wat mijn paarden ook doen. Alleen kan ik niet bijten......en zou ik nooit een zweep gebruiken. (Hoeveel van jullie durven de wei niet in te gaan zonder zweepje, om een paard van zich af te houden?) Nou, dat heb ik niet nodig.

600 kilo op zo'n moment wegduwen helpt echt niet, tenzij ze wijken voor druk . En meestal doen ze dat niet in zo'n situatie.
Het gaat om de basis. Daarmee kun je voorkomen dat je in een zulke situatie belandt.

Overigens : Ik respecteer hun rangorde. Bij mij is het zo dat de leider het eerst haar voer krijgt en vervolgens de rest in volgorde van onderlinge belangrijkheid. Zo heb ik nooit problemen. En ik ga niet staan frunnikken terwijl ze eten. Eten is eten, heel basaal.

Cherokee wil nog wel eens op de anderen jagen (zij is de baas in de groep) , maar echt waar "één woord van J a c k of mij, en plop : Oortjes naar voren.......". Groet, Pien

Marianne schreef op maandag, 15 november 2004, 23:51:


Vrij irritante opmerking.
Je weet dacht ik wel dat ik niet pas sinds gisteren bezig ben met paarden.

Heb je nu al uitgevonden wat dat spul op paardenwortels is?

Isabel