Martina schreef op donderdag 9 juli 2009, 8:44:


Jaaa... Een mens krijgt er gelijk weer hoop van.
Gentle heeft zich dus nu ook weer op een ruwvoerdieet gezet: alleen gras. Voor maisvlokken trekt ze nu haar neus op (volgens mij heeft ze hier op de site zitten surfen ofzo)...

Wat haar betreft, denk ik niet dat het psychologisch is, tenzij ze echt het rijden mist (lijkt me sterk) want ze krijgt nog wel dagelijks aandacht en er zijn nog 6 andere paarden in de buurt, dus...

Waarom kunnen ze het niet gewoon zelf zeggen?

Wil schreef op woensdag 8 juli 2009, 21:36:


Sja, onze 20 + paarden zijn ook niet meer de dikste. Het model verandert behoorlijk als ze wat meer op leeftijd zijn. Maar wat ook van invloed is en dat zie ik hier: Het enige waar ze echt flinker van worden is groen gras. Heb je dat niet dan is het flink tobben met de oudere paarden. Ons gras is inmiddels gemillimeterd en groeit voor geen donder meer dus voeren we volop hooi. BD met haar veulen en Holly krijgen twee keer per dag bijvoer, ander steken de ribben uit hun buik en liggen die staarten bovenop de kont. Dat vind ik toch wel een belangrijke graadmeter. Ik vind een paard te mager als de staart bovenop de kont/rug ligt en ze er van achter gezien hoekig uitzien.

Hadden we nu nog volop gras dan zou ik dat bijvoer gelijk achterwege laten. Hooi alleen is te weinig nu, bovendien maken mijn paarden flink wat uren hier in het hoogseizoen. BD niet,om haar te sparen en te zorgen dat ze niet nog magerder wordt hoeft ze niet te werken.

Ik ben dus wel blij met de regen van afgelopen dagen, nu gebeurt er weer eens iets op die weides. Temeer daar we over 3 weken 14.000 liter regenwater op voorraad moeten hebben als we zelf weg gaan.

Groet, Pien

Helms Cindy schreef op woensdag 8 juli 2009, 21:48:


Wat betekent dat dan, Cindy?
Gentle doet dat soms wel (nu niet, maar ik herken het beeld).
Wat mij wel opvalt is dat ze dus ook al is het erg regenachtig geweest, niet terug diarree of krampen heeft gekregen.

Pfff... Zaterdag naar de kliniek. Ik hoop maar dat er gewoon iets met een tand is dat ze dan liefst ook gewoon kunnen oplossen en dat ze daarna weer gewoon eet.

Ik heb dus twee issues, ze is en blijft mager en momenteel is ze ook erg kieskeurig in haar eten (alleen gras en oud brood, dus, de rest hoeft ze momenteel niet, sinds een week ongeveer, voordien was haar eetlust dus al een dikke maand super).

Mijn dierenarts had ook gerst en maisvlokken aangeraden, maar dat wil ze dus nu niet.

Verder is ze wel aandachtig en aler, hoor, als je alleen naar haar blik kijkt, ziet ze er geen 26 uit, maar die romp is een ramp, echt niet fijn om naar te kijken momenteel, een harige kapstok...

Spirithorses schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:19:


Er valt hier een muntje...

Ik stond gisteren naar mijn paard te kijken en bedacht me dat ze me qua model deed denken aan de paarden van vrienden die in Toscane wonen en waar ik als kind soms mee mocht rijden, volbloedtypes die daar op de wei werden gehouden en ja, door de droogte was dat in het vakantieseizoen eerder hooi dan gras daar op de wei.
Die paarden hadden ook zo'n "windhondenmodel", niet echt "opgetrokken met spanning", maar wel alle reserve eraf, ribben licht zichtbaar en geen "grasbuik" zoals ik kende van hier.
Alleen dat "staart bovenop kont" dat Gentle nu wel heeft, hadden zij niet echt.

Kaat_E schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:20:


Spirit, onze 4 jarige, is in de winter vreselijk afgevallen als gevolg van het wisselen van zijn tanden. Hooi kon hij niet eens eten, dat kwam er in enengrote proppen uit. Hem hebben we weer op gewicht gekregen met emmers bietenpulp en.... merriemüsli. En dat voor een hengst

Een oud paard kan dat misschien allemaal niet meer verteren. Ik had ooit een 33 jarige ijslander die driarree kreeg van wortelen, hij kon ze niet meer kauwen. En iets met bietenpulp en slobber ofzo? Dat conseqent twee keer per dag bijvoeren. Kan niet anders of er komt weer vlees op de ribben. Maar dan moet je het ook niet overslaan. Af en toe ene emmertje zet geen zoden aan de dijk. Tenzij er natuurlijk een andere oorzaak is. Mijn 21 jarige, Stef (die volop in de lessen meedraait als een van mijn beste paarden, daar niet van) heeft achteraan al flink afgesleten kiezen, constateerde de tandarts laatst. Er komt voor hem ook een moment dat hij zijn eten niet meer goed kan kauwen, naja, dan zien we wel verder. Voorlopig gaat het erg goed met hem.

Modellen van oude paarden veranderen drastisch. Een 26 jarige ziet er zelden uit als een 10 jarige. Tenzij je over hópen gras beschikt en ze het jaar rond op gras kunnen blijven lopen.

Groet, Pien

Michiel schreef op woensdag 8 juli 2009, 21:57:

Waarom is Jur graatmager?

1Geachte heer

De prijs voor de dazenvallen zijn als volgt

Per stuk € 163,87
Prijs per stuk bij afname van 2 € 159,66
Prijs per stuk bij afname van 3 € 155,46
Prijs vanaf 4 vallen per stuk € 151,26

Prijzen zijn exclusief BTW en verzending

----------------------------------------------------------------------------------------

2Wij verkopen alleen de originele H-trap dazanval.
Dit is een zeer degelijke dazenval die goede resultaten behaald. Op dit maoment hanteren wij een aktieprijs voor een stuk 189,07 exclusief Bij afname van 10 stuks of meer 170 exclusief btw

Afhalen is mogelijk, wij accepteren allen contante betaling (wij
hebben geen pinautomaat)

Ik hoop u zo voldoende geïnformeerd te hebben en zie uw bestelling
graag tegemoet.

------------------------------------------------------------------------------------------

Geachte heer

3Wij leveren in Belgie via directe verkoop aan consumenten
Wij werken tot nu toe niet met kortingen voor grotere aantallen Dus een LOER dazenval kost 250,- per stuk, een lijmval 125,- per stuk
Mogelijk gaat dat binnen afzienbare tijd veranderen
Als dat zo is zal ik u dat laten weten.

Met vriendelijke groeten

Naam van Bedrijf is weggelaten

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:59:


Groot vraagteken ! Heb hem laten onderzoeken ,was niets te vinden . Geen wormen , leverwaardes toonden een klein tekort maar niets wat het gewichtsverlies kan verklaren .Tanden zijn in orde Hij is fris en monter ,loopt evenwichtig en ruim .Eet goed .Cindy gaat nu met osteo alle eventuele fysieke oorzaken gaan uitsluiten
Maar de tegenstelling van NL en een graasmasker stelt me voor een raadsel ! De weides waar hij op staat zijn onbemest maar overvloedig zodanig dat als ik enkele andere paarden er laat op staan ze bijna ontploffen na één week

Kaat_E schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:20:


als ze niet zo goed eet is het logisch dat ze wat opgetrokken staat, maar als ze goed eten zoals het paardje wal Wil, niet.

Spirithorses schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:28:


hallo,
ik heb hier ook een paar ´oudere´ dames en heren staan. het verschil is enorm. eentje (met zwaar afgesleten tanden die niet goed meer kan kauwen) krijgt pulp met zemelen en hooi, en is echt rond te noemen. enkele andere zijn hoekig en , alhoewel niet echt mager te noemen, krijgen pulp, gerst, beetje krachtvoer en hooi. zij komen niks bij. het is nu eenmaal zo dat spieren ook verdwijnen met het ouder worden. bij mensen is het toch ook zo dat sommigen dik zijn en anderen graatmager alhoewel gezond. ik kan zelf ook eten wat ik wil zonder 1 gram bij te komen.

belinda defraene schreef op donderdag 9 juli 2009, 11:15:


Klopt wel.
Een paar weken geleden at ze super en dan vond ik dat mager zijn niet zo erg, maar een paard dat niet wil eten, wat je ze ook geeft, da's lastig. Ik voel me zo machteloos. Geen fijn gevoel.

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:59:


Onbekend, bloed goed, tanden goed, geen wormen, hoog gras, goede conditie waardoor hij na 2 uur rijden onbezweet thuis komt, kortom kerngezond maar wel graatmager. Mogelijke opties, staan hierboven, met ander gras en verliefdheid. Een reading zou iets meer kunnen zeggen wellicht.

Groet, Michiel

Cap

Het is mooi weer voor een buitenrit. Niet te warm, lekker windje erbij. Op de helft van de route kom ik een groepje IJslander tegen. Ik mag met ze meerijden. Gezellig, ik ben altijd alleen met mijn merrie dus dat vind ik wel leuk. Na een tijdje te hebben gestapt besluiten we om even een galopje te doen. Na een tijdje houdt de groep IJslanders weer in. Mijn merrie houdt er kennelijk niet van om achteraan te lopen want ze maakt gelijk van de gelegenheid gebruik om ze voorbij te schieten. Eenmaal voorbij spurt ze ervandoor. De IJslander die voorop loopt is al net zo’n streber en gaat de strijd met haar aan. Oei oei wat gaat dat hard. Mijn linkervoet schiet uit de stijgbeugel. Ik probeer mijn merrie in te houden. Dat doet ze ook braaf maar achter ons komt die hele groep IJslander in volle galop aanzetten. Met een gekke sprong knalt ze weer weg. Ik zat al niet meer zo heel stevig met mijn ene voet uit de stijgbeugel en voel dat ik mijn evenwicht verlies. Op zo’n moment gaan je gedachten ineens razendsnel.
“Geen arm uitsteken om de klap op te vangen. Tegen me aan trekken en me als en zak aardappels laten vallen. Dan loop ik de minste kans om iets te breken.” En met een schietgebedje naar onze lieve heer dat hij die kudde IJslander niet over me heen laat denderen val ik naar de grond.
De klap is enorm. Ik kom op de rechterkant van mijn rug terecht, voel hoe de lucht met een klap uit mijn longen slaat en hoe mijn hoofd achterover met een knal tegen het beton slaat. En hoe mijn hoofd vriendelijk wordt opgevangen door het piepschuim van de cap die ik altijd draag als ik ga rijden.

Ik ben op de een of andere manier teruggekomen naar de trailer. Daar vandaan door vriendelijke mensen en een haastig opgetrommelde echtgenoot gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Na een hele middag daar te hebben doorgebracht waarbij ik van alle kanten ben onderzocht en op de foto gezet (röntgen) blijkt de schade mee te vallen. Dankzij het feit dat ik me als een zak aardappels tegen de grond heb laten vallen en er geen uitstekende obstakels waren heb ik geen botfracturen opgelopen en dankzij het feit dat ik een cap droeg heb ik geen schedelbasisfractuur opgelopen. Het is nu een paar dagen verder en ik zit hier op de bank met gekneusde ribben, gekneusde heup en rug. Steeds gaat die val weer door mijn hoofd en hoe mijn hoofd naar achteren tegen het beton sloeg en die cap die daartussen zat. Ik moet ineens weer terugdenken aan de discussie hier op paardnatuurlijk toen ik nog een geregelde bezoeker was. De discussie over de zin van het dragen van een cap.
“Schijnveiligheid” was een term die onder andere langs kwam.
Ik ben geen bezoeker meer van het forum maar gezien de discussie die we toen hebben gevoerd en vooral voor de mensen die het dragen van een cap maar onzin vinden zet ik toch mijn verhaal hier neer. Niet om een discussie op te starten maar gewoon voor jullie allemaal. Iets om over na te denken.

Groetje,

Sandra