Cap

Het is mooi weer voor een buitenrit. Niet te warm, lekker windje erbij. Op de helft van de route kom ik een groepje IJslander tegen. Ik mag met ze meerijden. Gezellig, ik ben altijd alleen met mijn merrie dus dat vind ik wel leuk. Na een tijdje te hebben gestapt besluiten we om even een galopje te doen. Na een tijdje houdt de groep IJslanders weer in. Mijn merrie houdt er kennelijk niet van om achteraan te lopen want ze maakt gelijk van de gelegenheid gebruik om ze voorbij te schieten. Eenmaal voorbij spurt ze ervandoor. De IJslander die voorop loopt is al net zo’n streber en gaat de strijd met haar aan. Oei oei wat gaat dat hard. Mijn linkervoet schiet uit de stijgbeugel. Ik probeer mijn merrie in te houden. Dat doet ze ook braaf maar achter ons komt die hele groep IJslander in volle galop aanzetten. Met een gekke sprong knalt ze weer weg. Ik zat al niet meer zo heel stevig met mijn ene voet uit de stijgbeugel en voel dat ik mijn evenwicht verlies. Op zo’n moment gaan je gedachten ineens razendsnel.
“Geen arm uitsteken om de klap op te vangen. Tegen me aan trekken en me als en zak aardappels laten vallen. Dan loop ik de minste kans om iets te breken.” En met een schietgebedje naar onze lieve heer dat hij die kudde IJslander niet over me heen laat denderen val ik naar de grond.
De klap is enorm. Ik kom op de rechterkant van mijn rug terecht, voel hoe de lucht met een klap uit mijn longen slaat en hoe mijn hoofd achterover met een knal tegen het beton slaat. En hoe mijn hoofd vriendelijk wordt opgevangen door het piepschuim van de cap die ik altijd draag als ik ga rijden.

Ik ben op de een of andere manier teruggekomen naar de trailer. Daar vandaan door vriendelijke mensen en een haastig opgetrommelde echtgenoot gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Na een hele middag daar te hebben doorgebracht waarbij ik van alle kanten ben onderzocht en op de foto gezet (röntgen) blijkt de schade mee te vallen. Dankzij het feit dat ik me als een zak aardappels tegen de grond heb laten vallen en er geen uitstekende obstakels waren heb ik geen botfracturen opgelopen en dankzij het feit dat ik een cap droeg heb ik geen schedelbasisfractuur opgelopen. Het is nu een paar dagen verder en ik zit hier op de bank met gekneusde ribben, gekneusde heup en rug. Steeds gaat die val weer door mijn hoofd en hoe mijn hoofd naar achteren tegen het beton sloeg en die cap die daartussen zat. Ik moet ineens weer terugdenken aan de discussie hier op paardnatuurlijk toen ik nog een geregelde bezoeker was. De discussie over de zin van het dragen van een cap.
“Schijnveiligheid” was een term die onder andere langs kwam.
Ik ben geen bezoeker meer van het forum maar gezien de discussie die we toen hebben gevoerd en vooral voor de mensen die het dragen van een cap maar onzin vinden zet ik toch mijn verhaal hier neer. Niet om een discussie op te starten maar gewoon voor jullie allemaal. Iets om over na te denken.

Groetje,

Sandra