Arabesk schreef op zaterdag 11 juli 2009, 0:47:


Was het toevallig Janneke Buddendijk?

Ben ook heel benieuw naar foto's en filmpjes.
Ik denk inderdaad dat de reacties van sommige omstaanders te verwachten was. Vandaag kreeg ik nog de opmerking dat ik toch met een heel apart kopstuk (lees touwhalster) rijdt.
Voor sommige mensen is het waarschijnlijk moeilijk toegeven dat alles wat ze kennen en als de "normale" manier van trainen en rijden beschouwen, niet de enige is. Het kan ook anders.

Eerlijk toegegeven heeft het voor mij ook lang geduurd eer ik de stap heb durven zetten naar NH, omdat dit betekende dat ik alles wat ik kende en tot dan toe geleerd had moest loslaten. En helemaal opnieuw beginnen. Dit is toch wel een beetje eng als je al 20 jaar aan het rijden bent.

Ik heb er nog geen enkele minuut spijt van gehad. Nooit had ik gedacht de relatie met mijn paard zo te kunnen verbeteren. Zo te begrijpen wat er bij hen leeft.

Kaat_E schreef op zaterdag 11 juli 2009, 16:39:


Elke dag is er eentje ...
Stel ook vooraf de grens waarover je niet over gaat zodat ze niet onnodig lijden hoeft. Als het ooit zover komt, vervaagt die grens automatisch omdat afscheid nemen nu eenmaal pijn doet. Maar op zulk moment moet je inderdaad eerst aan het dier zelf en dan pas aan je eigen verdriet denken. Geen makkelijke opgave, maar zoals je reeds vermeldde: jij zult dat wel goed kunnen inschatten voor jullie beiden.
Geniet nog met volle teugen van elke dag dat ze nog bij je kan zijn.
Cindy

Of zelf eentje maken ........http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=149&t=1135956&&hilit=dazenval

Kaat_E schreef op zaterdag 11 juli 2009, 16:39:


Nu Kaat E, dat is dat een diagnose in ieder geval. Het lijkt mij een rustig gevoel als je eindelijk weet wat er aan de hand is.
Ik denk ook dat je er alles aan gedaan hebt, en zoals we allemaal hier weten stopt het leven van ieder dier en mens 'n keer.
Neemt niet weg dat definitief afscheid moeten nemen een heel emotionele en ingrijpende gebeurtenis zal zijn.
Geniet van de tijd die jullie samen nog hebben!

Groet,
Wil.

Hartelijk bedankt voor uw reactie.
Het is inderdaad zo dat ik het idee heb dat hij niet begrijpt hoe alles normaal gesproken in elkaar zit. Ik heb de tijd dat ik hem heb er veel over nagedacht, maar tot een andere conclusie kan ik niet komen. In een kudde is hij heel afwachtend, een shetlander is hem de baas. Maar op sommige momenten trekt hij de stoute schoenen aan en probeert hij het een ander uit, maar weet dan niet wanneer hij moet stoppen. Helaas heb ik momenteel niet de mogelijkheid om hem weer in een grotere kudde te houden dan met 2 andere paardjes.
Wanneer je hem zelf in handen hebt is hij heel anders. Als je niet duidelijk bent loopt hij tegen je aan te douwen, gaat hij expres op je tenen staan en zodra hij de kans krijgt haalt hij vanalles uit de kast. Als je goed met hem om weet te gaan is het werkelijk een schat van een beest. Hij raakt zelfs in paniek als je in een onbekende omgeving even bij hem wegloopt en hij niet mee kan. Hoe meer aandacht hij krijgt, hoe beter het over het algemeen gaat, al blijft hij het af en toe wel proberen.
Zijn onzekerheid is wel een probleem, omdat hij met het rijden niet durft. Dit uit zich in stilstaan, maar ook in rare flipbuien. Net als je denkt dat het goed gaat kan hij er enorm vandoor gaan en dan gaat hij ook van het pad af (als je in het bos rijdt). In het weiland moet hij nog erg veel leren. Maar goed, dit is een ander onderwerp.
Ik ben bang dat ik het maar even moet laten wezen totdat ik zelf weer met hem aan de slag kan, helemaal van voren af aan en daarbij hopen dat het verstand met de jaren komt Gelukkig ken ik een vrouw die goed les geeft op het gebied van omgang met en gedrag van paarden. Dit heeft in het verleden ook erg goed geholpen.