Zondag heb ik Lily voor het eerst zover gekregen dat ze een voorbeen op de hoefbok zet. Heel eventjes maar, maar ze heeft het gedaan. Ze was zelf verbaasd over haar moed, dat ze zomaar een hoef op dat ding durfde te zetten. Steunsels snijden en onderkant raspen lukt nu goed, afronden vindt ze nog wat eng. Rechtsvoor heb ik al weer stukken lager kunnen zetten. De achterbenen mag ik steeds langer aanraken, kwestie van tijd dat ik ook die hoeven op mag tillen. Ik heb geen haast, haar hoeven zijn verder in orde, wat te lang is breekt mooi recht af, onderhoudt zich eigenlijk zelf. Haar staart heb ik nu een paar keer gewassen, ze kan er eindelijk van genieten dat ik aangekoekt vuil van 4 jaar uit haar staart haal. Je plakte gewoon aan de staart vast, kluiten mest zaten tussen billen en staart geplakt, bah. Het meeste is gelukkig weg.
Lily was de afgelopen dagen het spoor bijster en onrustig. Reden hiervan was dat ik langzamerhand steeds meer afgestapt was van "bevelen uitdelen" en overgegaan was op "vragen". Ik ben de afgelopen dagen bezig geweest haar zover te krijgen dat ze zou doen wat ik haar vraag omdat ze er ZELF aan wilde voldoen en niet omdat ze moet van MIJ. Lily kan inmiddels met haar nieuwe vrijheden omgaan en is er duidelijk geestelijk door gegroeid. Ze weet nu wat ze aan me heeft, ze weet ook dat ik geen onmogelijke dingen van haar verlang en dat ik haar wensen ook tot op zekere hoogte respecteer. Ze kan geestelijk nog niet zoveel aan, ik stop wanneer ik merk dat ze zich niet meer kan concentreren en stop zoveel mogelijk op een moment dat ze iets heel goed gedaan heeft. Soms is dat al na 5 minuten, maar het geleerde blijft wel goed hangen en leidt tot nog meer ijver van haar kant.
Ik ben nog een aantal vreemde dingen tegen gekomen. In de bak bijvoorbeeld wilde ze eerst niet te dicht bij de rand komen, ik denk dat ze haar geleerd hebben te stoppen door haar gewoon tegen de bakrand te laten lopen. Met veel geduld en op het juiste moment veel lof en een snoepje durft ze inmiddels dicht langs de omheining van de bak te lopen. Recht op de omheinig aflopen was een drama - zenuwachtig nach links en rechts wijken. Inmiddels loopt ze rechtdoor en vertrouwt erop dat ik tijdig meldt waar we heen gaan.
Wil ik haar nu iets nieuws leren, doet ze gelijk mee onder het motto van "wat gaan we doen, wat bedoel je, bedoel je dit, of bedoel je dat". Eerder ging ze volledig op slot, durfde geen reactie te geven uit angst een pak rammel te krijgen. Achterwaarts heeft ze nu goed onder de knie, ze buigt haar hoofd mooi en loopt vlot achteruit, vol vertrouwen. Zijwaarts zijn we nu aan het oefenen; ze is nu zover dat ze reageert met zijwaarts/achterwaarts als ik naast haar sta, haar hoofd iets naar me toetrek en met mijn vinger naast haar schouder tik. Er volgt tenminste een reactie en niet meer: ik doe liever niks, als ik het fout doe krijg ik een pak rammel. Elk stapje in de goede richting beloon ik en dan gaan we iets leuks doen. Doet ze het fout zeg ik "nee" en proberen we het nog eens, gewoon in alle rust. Ik zal in de toekomst nog wel meer vreemde dingen tegenkomen.
Lily is hierdoor helemaal opgebloeid en erg ijverig geworden, wil graag leren, probeert gewoon uit om er achter te komen wat ik bedoel en is niet meer bang het fout te doen. Nu komen we tenminste ergens! Gisteravond stond ik de heg te knippen, voel ik ineens een neus in mijn nek - Lily hing zover mogelijk over de draad om te kijken wat ik aan het doen was. De heggeschaar werd uitgebreid besnuffeld, zeer interessant en niet als een voorwerp gezien waar ze mee geslagen zou kunnen worden. Eindelijk zijn veel voorwerpen ook interessant en niet meer bedreigend., tenminste als ik ze in de hand heb.
Het zou wel handig zijn te weten wat zij meegemaakt heeft, maar eigenlijk wil ik het niet eens weten, dan krijg ik zin daar op bezoek te gaan.....
Onze Kim is een verhaal apart - dat tweejarige mormel is nergens bang voor en loopt over van enthousiasme. Ze gaat graag met ons op stap, ze loopt bij voorkeur voorop en drukt haar neus overal tegenaan. Klaas is duidelijk haar favoriet, hij gaat ook graag met haar om. Het interesseert haar werkelijk niet waar we heen gaan, hoofdzaak weg gaan ergens heen. Honden vindt ze maar niks, daar gaat ze gewoon op af om een knauw te geven: niks snuffelen, weg jij! De hond van de buren die het waagde aan haar staart te snuffelen heeft een flinke mep van haar gehad, haar twee achterbenen gingen gelijk de lucht in. Ik heb gewaarschuwd, maar nee...... de buurman vond dat de hond het maar moest leren. Ook goed.....
Onze buren lachen zich dood als we voorbij komen. Erst Klaas met een heftig trippelende Shetlander, die werkelijk alles in de gaten heeft, een paar meter erachter ik met een rustig stappende Tinker die het niet zoveel kan schelen en geniet van een rustig wandelingetje. Helemaal leuk is het als Kim niet boven een heg uitsteekt en mensen zich afvragen tegen wie Klaas aan het brabbelen is. Klaas rent onderweg ook af en toe met haar, Kim vindt het geweldig en gaat dan helemaal uit haar dak, zonder trouwens gevaarlijk te worden. Trekkers, vrachtwagens, het interesseert Kim geen fluit, ze loopt rustig door, Kim gaat rustig met Klaas een bushokje in, of staat erop een lopende grasmaaier te besnuffelen. Het ergste is nog dat Lily er bij staat te gapen en niet snapt waarom zo'n stomme grasmaaier zo interessant is en waarom zich Kim zo druk maakt. Zij heeft het immers allemaal al gezien, en wat je niet kunt eten is sowieso minder interessant.....
We hebben wel een span gevonden.
Groeten,
Monique
------------
