Hallo, Michiel,
Bedankt voor je uitgebreide antwoord op mijn vraag: "mogelijk maken dat aktiviteiten zelf belonend worden". Hoe doe je dit zonder te belonen?
Ik wil er nog even op reageren aan de hand van Lily:
**Om te beginnen wordt iets zelfbelonend door het regelmatig vaak
te doen. Alleen dat al, doet weerstand afnemen en laat het overgaan van neutraal naar waarderen.
--Dit werkt bij Lily averechts. Haar tik van een tijdje geleden om plotseling te stoppen en om te draaien heb ik eerst opgepakt door haar consequent steeds weer om te draaien. Gevolg was dat de weerstand steeds groter werd en steeds explosiever. Niks zelfbelonend, wel de bevestiging dat ik zwakker was en dat mevrouw deed wat ze wilde. Lily heb ik toen overbluft door ineens iets heel anders te doen, of haar plotseling omdraaien geweldig te versterken dat ze razendsnel twee rondjes moest draaien, bijna viel en dan toch die kant opging waar ik heen wilde. Lily wist in het begin dat ze sterker is dan mij, nu is ze daar niet meer zo zeker van. Merk ik dat ze wil omdraaien is "nee" genoeg, of ik pak een teugel iets op en ze geeft onmiddellijk toe.
**Voedselbeloning zoals speed clickeren bij veel weerstand, heeft een therapeutische werking, iets heerlijks lang genoeg mengen met iets afschuwelijks, doet het heerlijke overwinnen. Al werkt dit alleen als het afschuwlijke tussen de oren zit, een mentaal probleem dus is. Allemaal stappen op weg naar zelfbelonend maken.
--Indy had vooral lichamelijke problemen en kon de laatste maanden nauwelijks een achterbeen optillen, ze had dan gruwelijk pijn. Voor een "goedzo" of een snoepje was ze graag bereid het toch te proberen, ik moest af en toe haar achterhoeven bekappen omdat ze Franse stand had. Zelfbelonend kan je dit niet noemen, eerder overdreven gehoorzaamheid en beslist aan mijn vraag te willen voldoen.
**Wat ook belangrijk is afstemming op wat de ander wil. Kijk dat is mijn eigenbelang, wil ik samen iets bereiken dan lukt dat beter als ik zo veel mogelijk kan aansluit bij wat mijn paard zelf van nature wil. Ik sluit natuurlijk niet aan bij angsten door die te bevestigen, maar sluit aan bij zijn aanboren talent om: in harmonie samen op te trekken. Ik vraag gedrag op het moment dat ik voorvoel dat mijn paard er ook voor in is. Ik vraag iemand niet uit eten, als hij zijn buik net vol heeft. Zo ga ik over naar stap als ik merk dat zij wil stappen. Zo vraag ik draf als ik merk dat ze er bereid toe is. Dit aansluiten bij haar mogelijkheden draagt zeker bij aan het verkrijgen van
waardering van wat we doen.
--Lily is van nature erg rustig, verspild niet onnodig energie, bekijkt eerst alles rustig alvoren te reageren. Gedrag vragen op het moment dat Lily er ook voor in is: Leidt bij Lily tot een puinhoop. Alleen draven totdat die vervelende vlieg van de kont verdwenen is, alleen die zijweg in want daar kun je grazen zonder je hoofd naar de grond te bewegen, enz.
**Iets heel goed aangeleerd, met ook nog hele lichte hulpen, kan nog steeds vol weerstand zijn. Echte zachtheid, van binnen uit het paard, kan alleen komen als het graag doet wat je doet. En dat is niet zo simpel te bereiken, daar gaat tijd overeen van samen iets opbouwen, de weerstanden overwinnen, vertrouwen laten groeien.
--Mee eens, Lily is niet zacht, Lily is knoerthard gemaakt en bereid discussies tot het uiterste aan te gaan als ze merkt dat je het niet waard bent gevolgd te worden. Ze moet schijnbaar eerst bevestigd zien dat ik het waard ben voordat ze bereid is mij te volgen. Ze laat inmiddels al iets van zachtheid zien, ik probeer haar duidelijk te maken dat hard zijn niet nodig is, dat het ook op een andere manier kan. De kinderen die op haar gereden hebben waren slechts schreeuwende passagiers, die in haar mond rukten, in haar buik schopten. Lily negeerde gewoon alles en nam de beslissing wat er gedaan werd, wanneer, hoe lang en op welke manier. Ze kan heel rustig, bijna ongemerkt het roer overnemen en dan heb je verloren, de op hol geslagen stoomwals die gewoon rustig weg gaat.
** Wat me deed reageren, in de mail van Piet was dat, "ook een paard een meter zal groeien als hij beloont wordt". En dat vind ik helemaal niet terug in mezelf.
--Michiel, je bent ook geen paard.... Lily kende geen lof/beloning, ze was een machine. Ze keek er vreemd van op dat ik zo raar deed en ze een snoepje kreeg. Er ging plotseling een knop om en je zag haar gewoon groeien en gretig worden naar meer, ze wil nu zo graag de bevestiging dat ze het goed doet, dat ik tevreden met haar ben.
**Ik doe de dingen omdat ik ze graag doe en als een ander dat een beloning waard vind, zegt dat meer iets over die ander dan over mij, ik voel me zelf iets gemanipuleerd door een beloning, om meer van dat gedrag te laten zien.
--Ik heb laatste zomaar een bos bloemen van mijn directeur gehad. En ja, het spoort natuurlijk wel aan om je best te doen. :) Maar om je gemanipuleerd te voelen, nee.
**Nu weet ik wel dat mensen onderling verschillen in de mate dat ze beloningen fijn vinden. Er zit een gevaar in een teveel, namelijk dat het streven en verlangen naar beloont worden, je gedrag gaat bepalen. En daarmee ga je dan voorbij aan het enigste wat echt bevredigend is: waardering vinden in dat wat je doet, en wel alles wat je doet.
--Paarden zullen ook wel verschillend zijn in de mate dat ze beloningen fijn vinden. Ik beloon in het begin elk detail, later worden bepaalde dingen normaal en beloon ik die niet meer met een snoepje en uitbundig gedoe maar met een simpel "goedzo", nog later is het normaal dat een paard bijvoorbeeld wacht als je het hek opendoet en je niet gelijk plat loopt. Zelfs dit speelde in het begin bij Lily, hek open en drukken maar, ik geplet tegen het hek. Ze ken nu het woord "wachten" en wacht alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zonder goedzo, zonder beloning, totdat het touw vast zit en ik zeg "kom maar". Ze weet nu dat we dit zo doen, rustig, zonder hektiek.
**En dat staat los van de waardering door anderen, moet daar wel van los van staan, het is leven vanuit je eigen kompas en innerlijk leren voldoening
te vinden in alles wat je doet. Snap je ? Beloont worden kan daarin storend zijn, omdat het de waardering van een ander is, niet je eigen. En wel ook in paarden training gelden de zelfde principes.
--Ik denk dat je teveel van menselijke emoties uitgaat; bovendien is elk paard anders. Lily is een heel ander type dan Indy. Indy moest ik altijd wat afremmen, ze wilde teveel in een keer. Wilde ik haar iets nieuws leren werd ik gek van haar overdreven getrippel met gespitste oortjes. Lily is een veel rustiger type die geen stap teveel zet en die je echt moet motiveren en laten zien dat je samen erg veel leuke dingen kunt doen. Maar heb je haar een keer zover, biedt ze ook vanalles aan.
Groeten,
Monique
------------
