Britt Claeys schreef op zaterdag 8 augustus 2009, 23:53:
> Vandaag wandeling nr. 2 en ja zenne, Old Soraya is nog ni
> helemaal verdwenen
> Eerst effe in de piste gereden, geen stressmomenten bij het
> Slecht: ikke veel te nerveus voor die stomme brug maar das zo hoog
, weer staakmomenten en kpeins dat er nog wel wat gaan komen, waarschijnlijk al bij het vertrek op de wei.
> Goed: ik heb doorgezet en de wandeling gedaan die ik wou doen hoewel ik een kortere route had kunnen nemen, 1 staakmoment heb ik overwonnen (die op de straat zelf vind ik te gevaarlijk, nu hopen dat ze die link ni gaat leggen) en er waren uiteraard ook ontspannen momenten.
>
> Kben eens benieuwd hoe het verder gaat verlopen, met haar is het altijd een verrassing...
Tja, ik heb ook zo'n paard, ik weet niet of dit je vrolijk maakt, hij is nu 13 jaar en ik ga eindelijk ontspannen met m op rit. Ik reed eerst ook altiijd eerst in de bak en dan pas naar buiten. Nu nooit meer! Dat staken, het is gewoon toch een kwestie van steeds een stapje verder vragen. Goofy was ook erg vroeger, zodra ik het hek uitwas, begon de ellende al. En als we omdraaiden, ging ie bokkend ervan door. Hier rij je meestal tussen 2 sloten, dus ja soms moest ik m toch laten draaien, wilde ik niet met paard en al in de sloot terechtkomen. Soms komt er nog wat van dat stakerige bovendrijven, maar dat is niets vergeleken met vroeger. Ik herken jouw verhaal helemaal, ook ipv vooruit dan maar in z'n achteruit gereden. Bij ons is de ommedraai gekomen door niets te forceren, gewoon laten staan en zodra er beweging in kwam, belonen. Zelf ontspannen blijven. En vooral niet om laten draaien, het heeft wat jaartjes en tijd gekost. Echt wortel schieten. pffff. Sterkte met jouw paardje. Gr. Ingrid
------------
