Hans van Keeken schreef op donderdag, 6 januari 2005, 20:39:


Haha :), ons werd toch verbazing toegewenst.. daar passen vier vraagtekens wel bij!

Nee, ik wil je niet aan het werk zetten maar dacht, och, als bosbelasting van 10 euri ook te doen is, en iemand zet z'n bank of girorekening tijdelijk even open voor een kleine donatie van degene die zo graag een bitless bridle wil, en daarna loten we uit een van de liefhebbers de gelukkige? 't was maar een idee!

Groet, Marianne

Kimberly schreef op donderdag, 6 januari 2005, 22:27:

hoi kimberly,
het kan absoluut geen kwaat om op verschillede tijden te voeren en als er genoeg gras is en je rijd geen uren per dag hoef je niet eens bij te voeren, dus dan is dat probleem alweer opgelost nietwaar?
groetjes
Jacqueline
geduld is een schone zaak

Caroline schreef op donderdag, 6 januari 2005, 19:55:


Nee... helaas.... nadat ik de laatste twee dagen een opmerkelijke verbetering zag, kreeg ze in de afgelopen nacht een gigantische terugval. Om één uur in de nacht hoorde ik veel lawaai op stal : ze liep als een dolleman rond te draaien, haar hele snuit was drijfnat van de tranen die uit haar ogen stroomden en ze zag totaal niks meer.. ze had kennelijk verschrikkelijke pijn, zoals ik dat eerder alleen nog maar gezien heb bij paarden die een fatale koliek hebben. Opnieuw torenhoge koorts.
We konden niets anders doen dan haar totaal platspuiten met pijnstillers
en ik heb tot bijna drie uur vannacht bij haar in stal gezeten om haar te troosten en te kalmeren. Op een bepaald moment werd ze toch rustig en is ze gaan liggen slapen. Vanmorgen vroeg weer de DA erbij en hebben we moeten besluiten haar naar Utrecht te brengen. Het lijkt op uveitis (maanblindheid, acuut) en er is in beide ogen schade aan de lenzen geconstateerd. In de ogen zelf zit heel veel vocht tussen het hoornvlies en er ligt ontstekingsprodukt op de bodem van de voorste oogkamers. De hoge koorts die zij had past niet in het ziektebeeld en daarom wordt nu verder onderzoek gedaan ( bloed, parasieten etc.) en wordt ze nu de komende dagen om de twee uur ingedruppeld ( dag en nacht) om verdere oogschade te proberen te voorkomen.

Ik ben er behoorlijk stuk van want door het moeilijke begin wat Pauli en ik samen doorgemaakt hebben, is zij na al die jaren mijn tweelingziel geworden, een paard dat niemand behalve mij vertrouwd. Ik voel nu hoezeer ze deel van mij is, die mooie grote trotse bonte, en het voelt alsof ik haar - ondanks de afstand die ons nu scheidt - van verre aan me voel trekken. Maar och.. mijn verdrietje is niet zo van belang, ik hoop alleen maar heel erg dat het morgen beter gaat.. en dat ze een rustige nacht heeft en vriendelijke mensen om haar heen die deze eenkennige ziel wat zullen helpen.

Marianne

Marianne schreef op donderdag, 6 januari 2005, 22:54:

Jouw verdrietje is wel van belang! Het raakt me hoe je je verhaal doet. Het maakt mij ook verdrietig. Ik help je mee hopen. Wat ben je machteloos he als je paard zo'n pijn heeft. Hoop dat je ondanks de afstand haar kan steunen. Gr Caroline

Peet schreef op donderdag, 6 januari 2005, 14:17:


Klopt...ik had het ook helemaal bedacht. Jong paard om zelf als te leren. en toen kwam Idunn op m'n pad, van 12 jaar oud
Je komt gewoon een paard tegen op een dag, let maar op!

Saskia

Marianne schreef op donderdag, 6 januari 2005, 22:54:


Ik denk dat het heel goed mogelijk is om op afstand in contact te staan met een paard dat je na aan het hart ligt. Ooit had ik een paard dat zich tijdelijk in een ander gebied van Nederland bevond dan ikzelf. Op een zekere zaterdagochtend wilde ik uitslapen, maar ik werd heel vroeg wakker en kon de volgende uren niet slapen. Wel moest ik aldoor aan het bewuste paard denken. Hierbij was ik heel verdrietig en omdat de tranen bleven rollen, ben ik maar opgestaan. De volgende dag kreeg ik een telefoontje dat mijn paard de vorige dag s'ochtends overleden was. Dus in zijn nood heeft hij contact met mij gezocht en gekregen. Dat is toen een grote troost voor mij geweest.


Moniek