Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier maar ik heb toch wel een paar vraagjes. Ik ben zelf een gediplomeerd dierenartsassistente en zit al 12 jaar tussen de paarden. Ik voel er heel veel voor om zelf te gaan bekappen, ik denk dat met het boek natuurlijk bekappen en de juiste spullen ik dit best zelf kan. Ik vind het namelijk allemaal zo logisch dat toen ik alles las had ik echt zoiets had van, hehe iets wat mijn gevoel al jaren roept.
Ik heb een jong paard wat nog nooit ijzers heeft gehad. De hoeven zijn in redelijke conditie maar hiervoor kwam de smid.

Wat mij vroeger geleerd is dat je de binnenkant van de hoef moest teren als je paard op een vochtige ondergrond staat om zo te voorkomen dat er vocht in de hoef zou komen. Aan de buitenkant moest je vet smeren om het vocht in de hoef te houden. (ik doe het nooit, LUI) Jaja het is erg dubbel.
Wat is jullie mening hier over?

Frans Veldman schreef op zondag, 23 januari 2005, 21:24:


De meeste merries zijn idd in de winter niet hengstig. Als je er nu een hengst op zet heb je juist een vergrote kans dat het volgend winter alleen maar erger wordt! Het paard zal haar veulen gaan beschermen en pikt het vast niet als er ook maar iemand in de buurt komt, als ik jullie zo hoor. Het is zaak eerst de (werkelijke) oorzaak van haar gedrag te vinden en daar verder mee aan de gang te gaan. Je moet eerst een goede vertrouwensband opbouwen voordat je verder kan met wat dan ook.
Succes!
Groetjes Ellen

We hadden vanmorgen naar Duitsland moeten afreizen, maar er is even uitstel voor Pauli…
Het gaat al twee dagen beter – en in overleg met Prof.Tóth van de kliniek in Hochmoor is besloten haar nog een paar dagen in Utrecht te laten om te zien hoe ze reageert op de volgende stap: het verminderen van de medicatie.
Dat wordt dus nu even héél spannend!

Als het goed blijft gaan, mag ze in ieder geval een paar dagen bijkomen bij ons thuis.. even ademhalen, rust, de wei op – voordat ze alsnog naar Hochmoor gaat. Want haar aandoenig is waarschijnlijk niet zonder verder onderzoek en mogelijk een operatie te genezen.

Maar gisteravond zag ik opeens mijn ‘oude’ Pauli weer: en echt, nu vloeiden bij mij wel even tranen toen we voor het eerst na drie weken weer oogcontact hadden! Mijn paard ZIET mij.. en ze heeft geen pijn!

Met de vreugde komt ook meteen de angst dat het allemaal weer omslaat.. maar ik blijf voorzichtig hopen.

Groet, Marianne