We hadden vanmorgen naar Duitsland moeten afreizen, maar er is even uitstel voor Pauli…
Het gaat al twee dagen beter – en in overleg met Prof.Tóth van de kliniek in Hochmoor is besloten haar nog een paar dagen in Utrecht te laten om te zien hoe ze reageert op de volgende stap: het verminderen van de medicatie.
Dat wordt dus nu even héél spannend!

Als het goed blijft gaan, mag ze in ieder geval een paar dagen bijkomen bij ons thuis.. even ademhalen, rust, de wei op – voordat ze alsnog naar Hochmoor gaat. Want haar aandoenig is waarschijnlijk niet zonder verder onderzoek en mogelijk een operatie te genezen.

Maar gisteravond zag ik opeens mijn ‘oude’ Pauli weer: en echt, nu vloeiden bij mij wel even tranen toen we voor het eerst na drie weken weer oogcontact hadden! Mijn paard ZIET mij.. en ze heeft geen pijn!

Met de vreugde komt ook meteen de angst dat het allemaal weer omslaat.. maar ik blijf voorzichtig hopen.

Groet, Marianne