Gister was er een programma over de newyorkse animal police. In het Central Park rijden heel veel koetsjes rond voor de toeristen. De koetsiers moeten heel nauwkeurig bijhouden met welk paard ze hoeveel uur ze werken en hoeveel ritten ze maken. Dat word ook best streng gecontroleerd (altans dat zeiden ze )
Om de paarden te kunnen identificeren werd er in de linker voorhoef het nummer van het paard en het nummer van de stal waar het beestje woont.

Nou leek het mij niet erg slim om in de hoefwand nummers te kerven, maar het was wel heel duidelijk en zichtbaar. Het nummer moest dan natuurlijk overeen komen met het nummer op de formulieren en alles.
Ik moet zeggen, hoewel zeer paard onnatuurlijk, ze zagen er allemaal goed uit en ze waren ook allemaal (zoals ik dat dan zou noemen) vrolijk en gelukkig.

Ik dacht vertel het even, ook al is het verder niet echt bijdragend.

Groetjes Karin

Ingrid den Ouden schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 18:04:


Yes! Mooi gemaakt, en erg leuk om te lezen. Dat brievenbusverhaal, en de reis naar het buitenland

Saskia

Inge Teblick schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 10:54:


Hallo Inge,

Ik had niet gelezen dat de clinics in april en mei zijn. jammergenoeg zit onze agenda dan al vol met paardenzaken en andere. Ik houd wel in de gaten wanneer er weer iets is op je eigen site. Mettertijd kom ik graag eens langs.

groet,

ineke

Karin schreef op zondag, 13 februari 2005, 11:04:


en wat als de nummertjes uitgroeien ?

Ja dat vroeg ik me ook wel af. De hoef die ingezoomd in beeld was, had alles nog heel netjes midden op de hoef. Op een gegeven moment groeit het natuurlijk weg. Ik denk dat tegen de tijd dat de nummers niet goed leesbaar meer zijn erboven nieuwe ruimte is ontstaan voor het opnieuw inkerven.

Groetjes Karin

Doordat de bak één modderbende is en de andere paarden (met dekens) niet naar buiten mogen in dit slechte weer staat Mike alweer sinds eergisteren op stal. (Buitenstal) Dus besloot ik hem en mij een plezier te doen en naar de stallen te rijden en met hem te gaan grazen langs de dijken. We hadden net even mazzel tussen de buien door maar het stormt hier in het vlakke Noordholland wel behoorlijk.

Maar zo’n plezier deed ik hem schijnbaar niet want hij was op plaats van bestemming helemaal opgefokt. Deed enkele happen en vloog dan weer om me heen schrikkend van een voor mij niet zichtbare vijand of zo. Op een gegeven moment vond ik het zelfs gevaarlijk worden omdat hij langs mij heen de dijk op vloog waar de weg loopt. (En stel je voor dat hij zijn evenwicht verliest heb ik 600 kg paard bovenop me.) Op zo’n moment zwengelde ik hem flink aan de leadrope terug naar beneden en uit mijn buurt maar daar werd hij nou niet echt rustiger op. Een hoop gespring en licht steigeren... Na enkele van die griezelige momenten (ben voor hem niet bang maar wel voor wat er allemaal mis kan gaan als ik hem niet meer zou kunnen houden...) besloot ik terug naar stal te gaan. En dat vond hij blijkbaar prima want zo’n vreetkont als hij is: het gras was niet meer belangrijk!!! Gelukkig met nog enkele berispingen veilig op stal aangekomen, hem toch maar even de bak in en stal uitgemest. Grote pluk kuilgras van een kruiwagen gepakt en in de stal gegooid met wat peen en een appel in de voerbak. Als bezigheids therapie... Nou dat was wel weer naar meneers zin.

Nou zit ik met het hele gebeuren toch in mijn maag: wat is namelijk de juiste manier van handelen met een paard dat over de rooie drijgt te gaan? Het heeft echt met de harde wind te maken want normaal is hij wel eens een beetje jolig aan de leadrope maar nooit onhandelbaar. Ik probeerde zelf kalm te blijven en niet kwaad te worden en een grens te stellen voor mijzelf om alles in de hand te houden. Maar als een paard echt gevaarlijk doet moet je hem in dit geval dan toch hard aanpakken omdat het eigenlijk onacceptabel is? Maar gaat hij dan niet echt door het lint, want als hij ook nog bij mij vandaan zou willen hou ik hem niet meer natuurlijk. menselijke kippekracht t.o.v. paardenkracht... Overigens aan het snuiven en snurken te horen en de verwarde orenstanden was b.v. het omhoogkomen van de voorbenen volgens mij niet echt tegen mij gericht... Ik denk zelf meer het niet weten waar hij het zoeken moest...

Kortom: wat is wijsheid? Met stormachtig weer maar niet meer gaan grazen in de winter? Dan staat hij alleen met erg slecht weer de hele dag op stal en dat wil ik niet. (Ben de enige daar die aan Parelli en NH doet overigens...)

e m kraak schreef op zaterdag, 5 februari 2005, 17:13:

hele grote KNIP...

Ik weet dat angstvrij een utopie is, maar ik denk dat je een paard voor iets is, je hem kunt leren dat er eigenlijk niets aan de hand is. Hoe vaker het paard ziet dat je gelijk hebt (en nooit ziet dat je ongelijkheid had), hoe meer het paard vertrouwen in je krijgt. En dat maakt (onbekende) angstige situaties een stuk gemakkelijker, als ik zeg "er is niets aan de hand" dan weet mijn paard dat er niets aan de hand is.

Omgekeerd krijg ik daardoor ook meer vertrouwen in mijn paard. Doordat ik weet dat hij op mij vertrouwd, ben ik minder angstig.

Uiteraard ben in niet angstvrij. gelukkig maar.

Ivanhoe schreef op zaterdag, 5 februari 2005, 19:45:


Je weet best in welke contect ik deze vraag stel. Natuurlijk weet ik dat je een paard niet angstVRIJ kan maken.....

Ivanhoe schreef op zaterdag, 5 februari 2005, 19:47:


Ook landbouw plastic kom je buiten tegen, en vreemde ondergronden, en wapperend wasgoed enz. enz.... dus hoe meer je paard als bekend en niet eng beschouwd, hoe minder problemen.

Elzaliene Proost schreef op zondag, 13 februari 2005, 14:13:


Nagel op de kop
bij stormweer zoekt je paard naar veiligheid :
punt 1 = andere paarden, samen staan we sterk
punt 2 = beschutting, met de kont naar regen en wind, hoofd laag
staart intrekken en beetje ronde rug maken

dit is natuurlijk voor een paard
niet in zn eentje in de storm eropuit
zo eenvoudig is dat
en dat moet je respekteren
en doe precies hetzelfde
pook de kachel op en kruip maar onder je dekentje
met een kop heet lekkers en wat gezelschap naar keuze ....

groetjes, Peter

haha! een goei! maar als halterquarter heeft hij wel een enorm achterste.
soit, bedankt voor de reactie.

groetjes

kristel

bedankt, het overwegen waard!
groetjes

kristel

Mijn merrie werd hoefbevangen,door een mengeling van factoren..
Wij moesten vluchten naar een andere plek,,,,veulen weg,terwijl ik beloofd had ,dat wij altyd samen zouden zijn !!
Onzekerheid,gras was toen niet aan de orde (misschien fructaangehalte)nou we kijken ,hoe t dit jaar gaat!!
Beweging genoeg(dag en nacht buiten ,zonder deken)en onbeperkt hooi..
En wat ook wel belangrijk is :: Ik heb er nu vrede mee.....>>>
En natuurlijk op blote voetjes ,waar ze nu zelfs over grintpaden gaat..
Heeft een jaar geduurd ,,maar beloning geeft de geduldige
Groet trudy

Peter Donck schreef op zondag, 13 februari 2005, 14:55:

\
Ten dele met je eens Peter.
Als het een bui is heb je gelijk, maar bij regen voor de hele dag gaat een koe en een paard gewoon grazen. Het zal toch moeten eten.
Je kan dus het weer voorspellen door naar de dieren te kijken
Misschien is het omdat ik in een winderiger omgeving woon, maar ik ben zaterdag gewoon gaan rijden en later met Shiny gaan wandelen.
Ik denk dat het net zoiets is als verkeersmak maken.
Ze wennen eraan.
Als we bv langs een dijk lopen met loeiende populieren zie ik wel wat onrust, maar niet zo dat hij de benen zou willen nemen of zo.
Ik vind wind en wat regen dus geen reden om te zeggen blijf maar thuis. Zorg natuurlijk wel dat je daar rijdt waar geen takken of andere narigheid voor ongelukken kunnen zorgen.
Piet
.