Trudy schreef op donderdag, 17 februari 2005, 17:23:


Trudy, een serieuze vraag voor jou.

Ik begrijp dat jij je paard graag zo natuurlijk mogelijk wilt houden, maar dat je hier (niet helemaal) de mogelijkheid voor hebt. Of zie ik het verkeerd? Wat is jou visie op het "paard natuurlijk"?

Angela

Sabrina Adams schreef op donderdag, 17 februari 2005, 9:28:


Je verwacht teveel. Doe minder .



Wel, waarschijnlijk in maart een introductieclinicje in Brecht maar de precieze datum weet ik pas volgende week; en op 16 april hier thuis in Duffel.

met vriendelijke groeten,
Inge

Trudy schreef op donderdag, 17 februari 2005, 17:23:


Hoi Trudy,

Jawel hoor, Egon reageert weldegelijk... op Inge en Anne-Lauren.
Jou en mij negeert hij inderdaad, ik weet ook niet waarom. Misschien beschouwt hij jou en mij als verloren

Groeten,
Dorien

Ik heb jou al eerder bedankt ,dorien ,maar jij en ik zijn niet t zelfde ,maar geweldig mooie strydbare vrouwen ..,,,,,en uiteindelijk vechten wij voor t zelfde >>>>.
Liefs trudy

e m kraak schreef op donderdag, 17 februari 2005, 17:04:


De meeste mensen hebben niet de luxe van een eigen stabiele groep op een eigen stuk land.



Ja, dat bedoel ik met pride & prejudice. Dus bescherm ik liever de paarden voor de mensen, als het moet door castratie.


Nee, maar wel een praktisch. Ik kom onder gewone mensen bij gewone paarden in gewone omstandigheden, en ik begin daar waar de mensen zijn, niet waar ik zou willen dat ze waren. Zo werkt het niet. Je kan met een lichtje zwaaien op het einde van het pad, maar ze moeten wel zélf het pad aflopen.


Volg je de discussie die momenteel onder ethologen loopt, namelijk of intelligentie en cognitie bepalen op welke manier pijn wordt ervaren?
Vroeger dacht men dat "minder intelligente" (spreektaal, efkes geen discussie over "wat is intelligentie") dieren ook minder pijn zouden voelen. Nu denkt men (en ik ook) dat dieren die niet vooruit kunnen denken juist veel meer pijn voelen, omdat hun hele wezen met pijn vervuld is zonder dat ze weten dat het gaat stoppen. Bij erge pijn kan een mens denken "morgen is het beter" en daarin hoop en sterkte vinden, maar zo'n dieren kunnen dat niet.
In die zin vraag ik me af of ook een "persoonlijkheidsverandering" iets is dat paarden raakt. Of ze "weten" dat ze veranderd zijn. ALs ze het niet weten, is het ook geen probleem, niet voor henzelf althans. Let wel - ik wéét het niet, he, niet in de ene noch in de andere richting, ik vraag het me gewoon af.
Ik heb het gevoel dat jouw argumenten eerder gebaseerd zijn op wat jouw persoonlijke perceptie zou zijn. Ik denk dat paarden veel intelligenter zijn dan de meeste mensen denken, maar ik wil daarin ook weer niet al te ver gaan; ik denk in de richting dat ze in geval van castratie alleen zichzelf in het nu beseffen (met dus het belang van een veel betere voor- en nazorg bij castratie!), niet het feit dat ze vandaag een andere persoonlijkheid hebben dan gisteren.

met vriendelijke groeten,
Inge

Nou ik weet niet waar je dit vandaan haalt maar dit strookt totaal niet met mijn ervaringen. Al de castraties die ik persoonlijk heb meegemaakt of bij goede vrienden hebben plaatsgevonden werden door een dierenarts gedaan MET fatsoenlijke verdoving. En dit waren castraties bij paarden van particulieren evenals op bedrijven waar er 5 a 6 in de week plaatsvonden. Gewoon MET verdoving en ZONDER pijn. Ook qua nazorg werd er gewoon fatsoenlijk aan pijnbehandeling en wondverzorging gedaan.

Hier heb je aan de ene kant gelijk, maar ik vind het erg kort door de bocht gaan dat een ieder die een hengst niet houden kan daarom per definitie maar geen paarden mag houden.
Onze paarden staan er behoorlijk fatsoenlijk bij. 7 hectare is in drieen verdeelt voor drie groepjes paarden. Alle paarden staan dus in de groep, 24 uur per dag buiten op redelijk wat ruimte voor een land als NL. Maar ik zou me er voor zijn verdriet geen hengst tussen kunnen voorstellen. Er kunnen twee dingen gebeuren. Rivaliteit tussen de dieren, door ruimte tekort. Dit hoeft niet maar kan wel voorkomen omdat 7 hectare nou eenmaal geen ruimte biedt tot vluchten. Of we krijgen heel veel veulentjes van onze 10 merries....... En sorry hoor, maar daar zitten we echt niet op te wachten.

Met dieren willen

Ik begrijp je hier wel Egon, maar vind het te kort door de bocht. Ik weet dat mijn ventje er goed bijstaat. Hij word goed verzorgd, heeft ruimte en vriendjes en goed voer. Dat ik maar 3 keer in de week langskomt kan hem geen reet schelen hoor, hij ziet me graag komen denk ik, maar hij ziet me ook graag gaan. Ik BEN geen kuddegenoot van hem, ik ben het mens dat af en toe met hem op stap gaat. Niets meer niets minder. Ik vind niet dat jij het recht hebt negatief daarover te oordelen. Ik ben er gelukkig mee, mijn paard is er gelukkig mee, dus wie heeft er hier nou een probleem?


Hier heb ik geen ervaringen mee. Alle castraties die ik heb meegemaakt zijn prima verlopen. Ik heb er ook nog nooit anderen over gehoord. Wil absoluut niet zeggen dat het niet voorkomt hoor. Ik vraag me overigens af hoe het wondweefsel zich aan de achterbeenspieren hecht. Moet je dan niet ook een opening in het achterbeen hebben?

Groetjes Karin

En dat is waarom de meeste mannen er zo vreselijk nerveus van worden. Kwestie van projectie.

In een samenleving als de onze, waarin beperkte ruimte is voor mens en dier is castratie een zeer zinnige oplossing. Denk eens aan al die katers in Nederland. Als katlievende boerenhuisbewoonster heb ik er hier een hele zooi. Sommige boeren laten de kater voor wat hij is (niet uit katlievendheid trouwens, en de kreet "natuurlijk" komt in hun vocabulaire al helemaal niet voor). En dan zie ik gejaagde dieren lopen, wilde blik in de ogen, altijd op zoek, gedreven door hormonen, territorium bevechtend en helaas almaar voortplantend. Dit in tegenstelling tot de volmaakt rustige onspannen, tevreden, rustige en sociaal samenlevende jeweetwel-katers die ik hier allemaal heb lopen. Tuurlijk is er ingegrepen in het karakter, het gedrag, maar ze zijn er m.i. gelukkiger van geworden.

Dit geldt wat mij betreft ook voor ruinen. Rust, sociaal verkeer, geen gedoe.... niks mis mee voor die dieren!! En al die veulens.... waar laat een mens ze.... goede baasjes liggen ook niet op het opstapelen.... en om de merries nu aan de pil te helpen... chemicaliën, hormonen, is het echt gezond?.... ik wil 'm zelf ook niet!

Er zijn zelfs gevallen te bedenken waarin ik me afvraag of het bij mensen ook niet een heel goed id..... sssssttttttt!!!!
Marjolijn

Trudy schreef op donderdag, 17 februari 2005, 17:23:


Over reageren op vragen gesproken Trudy?? Als iemand jou wat vraagt krijgt ie geen antwoord. Ik heb je een paar keer gevraagd welke wormkuur Vera had gekregen, hoe het met Vera en haar hoefbevangenheid was. Pien heeft laatst een reactie op de foto van Vera gegeven, die vroeg zich af of Vera drachtig is, ik vraag me dat ook af.
Dus ik vraag het nu nog een keer!! Hoe is het met de voeten van Vera?? Om welke wormkuur ging het, en is Vera drachtig?
De discussie over wel of niet castreren volg ik met belangstelling, zelf heb ik namelijk het gevoel dat castratie cultuurgebonden is, in Afrikaanse en Zuid Amerikaanse landen wordt er namelijk NIET gecastreerd, en bij mijn weten wordt er daar NIET op merries gereden, enkel op hengsten. Dat vind ik interesssant, waarom gaat het daar wel, en hier niet. Ik ben zelf enkel in het bezit van merries, maar vraag me idd wel eens af of ik zelf wel met een hengst om zou kunnen gaan, en dan waarom wel, of waarom niet.
Ik hoop dat je eens op mijn vragen reageert.

Groeten Esther

Esther schreef op donderdag, 17 februari 2005, 18:46:


Ik heb het gevraagd toen ik er was (Marokko en Senegal). Het is ook een mannenprojectie . Het is beneden de waardigheid van mannen om op merries te rijden. Merries dienen om veulens te krijgen.

Overigens no problem met die hengsten onderling . Logisch: hengsten leven in het wild ofwel in bachelorgroepen, of hebben het (harem-)rijk voor zich alleen. Alleen als er merries in 't spel zijn, wordt er onderling stoer gedaan. Tiens... ;-p

met vriendelijke groeten,
Inge

Nou sorry ,hoor esther,maar mijn wormenkuur heeft al 3 keer met alle beladenheid van dien op deze site gestaan!!(ik durf hier niet meer)
Ik zet het niet meer neer hier ,want dan krijg ik zoveel herrie over mij heen ,dus als je t echt wilt weten ,mail ik t persoonlijk aan je door !
Ik doe t al jaren niet anders en merrie ziet er perfect uit !!
Wat wil een mens nog meerr??
mail mij prive ,dan geef ik jou t hele recept!
groet trudy

Inge Teblick schreef op donderdag, 17 februari 2005, 17:30:


In Brecht ? Dat zou inderdaad fantastisch zijn, want dat is zowat in mijn achtertuin. Zeker laten weten ! Duffel is nu voor mij ook niet het einde van de wereld. Ikzelf ben van Schilde dus ... Niet ver.

Het is inderdaad zoals je zegt, soms verwachten we teveel. Yitta vergt een heel andere aanpak dan Donna. En waarschijnlijk omdat het met Donna zooooo vlotjes verliep, dat ik dacht ....
Ze is al heel onzeker op zich. In alles wat ze doet. Een verlegen angsthaasje. Maar achter die facade een fantastisch paard, ze wil wel moedig zijn.
Ik heb haar van haar 8 jaar. Van de eerste 8 jaren in haar leven weet ik, dat ze nooit veel affectie heeft gekend. Daarom is ze ietwat afstandelijker. Waarschijnlijk ook een trauma opgedaan in de trailer, want als ze er nog maar een geparkeerd ziet staan, gaat ze al over de rooie. Constant verkeerd gereden en gekweekt voor de renbaan .... Dus een heel erg ontwikkelde vluchtreflex. Maar in die 6 jaar dat ze bij ons is, is ze al heeeeel veeeeel veranderd. Maar haar moet je inderdaad met fluwelen handschoentjes aanpakken. Een echt juffertje.

Groetjes,

Sabrina

Nou sorry hoor ,dat ik ns niet een vraag beantwoord!!
Nee ,vera is niet drachtig !!en weet je waarom niet ??
Ilk vertrouw niemand ,om t veulen toe te vertrouwen op t ogenblik!!
I k zou op dit moment niemand kunen verzinnen ,om t veulen van vera en mij toe te vertrouwen!!
ERG he !!!
nou ,zo zit dat gewoon ,en verder met de voetjes van vera gaat t perfect,en als wij samen zin hebben,stap ik zo op haar rug ,en in overleg maken wij er iets moois van...
verder heb ik weinig te melden
in alle liefde welgemeend trudy