Inge Teblick schreef op donderdag, 17 februari 2005, 17:30:
> Sabrina Adams schreef op donderdag, 17 februari 2005, 9:28:
>
>> Met mijn ander paard een halfbloedarabiertje, duurde het wat
> hier thuis in Duffel.
>
> met vriendelijke groeten,
> Inge
In Brecht ? Dat zou inderdaad fantastisch zijn, want dat is zowat in mijn achtertuin. Zeker laten weten ! Duffel is nu voor mij ook niet het einde van de wereld. Ikzelf ben van Schilde dus ... Niet ver.
Het is inderdaad zoals je zegt, soms verwachten we teveel. Yitta vergt een heel andere aanpak dan Donna. En waarschijnlijk omdat het met Donna zooooo vlotjes verliep, dat ik dacht ....
Ze is al heel onzeker op zich. In alles wat ze doet. Een verlegen angsthaasje. Maar achter die facade een fantastisch paard, ze wil wel moedig zijn.
Ik heb haar van haar 8 jaar. Van de eerste 8 jaren in haar leven weet ik, dat ze nooit veel affectie heeft gekend. Daarom is ze ietwat afstandelijker. Waarschijnlijk ook een trauma opgedaan in de trailer, want als ze er nog maar een geparkeerd ziet staan, gaat ze al over de rooie. Constant verkeerd gereden en gekweekt voor de renbaan .... Dus een heel erg ontwikkelde vluchtreflex. Maar in die 6 jaar dat ze bij ons is, is ze al heeeeel veeeeel veranderd. Maar haar moet je inderdaad met fluwelen handschoentjes aanpakken. Een echt juffertje.
Groetjes,
Sabrina
------------
