Spirithorses schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 12:05:
> Inge en Egon hadden het erover waar je gaat staan zwaaien met je
> lichtje....
>>
>> Ja. En dat is goed, er moeten ook Egons zijn
.
>> Ik loop daarentegen met hen mee op het pad, toon hen de putten
> gaat.
> En zo zijn er dus nog een paar die met bit rijden en hun paard
> in een stal wensen te zetten.
> Ook al denk ik anders daarover en laat ik dat echt wel merken.
Ja, ook dit is het maken van keuzes.
Ik heb makkelijk lullen, ik hoef er niet van te leven, daar ben ik me hevig van bewust.
Maar in jouw geval Pien, waar leg je de ondergrens?
Wanneer is het eind aan jouw tolerantie en gematigdheid bereikt?
Even het volgende belachelijke voorbeeld: wat als zo'n lesser naar je toekomt en die zegt van " ik vind dat ik gerust flink met mijn sporen mag schoppen, want een paard heeft bijna geen gevoel in zijn flanken, me vader zegt ut zelf". De familie heeft 5 paarden, ze staan allemaal bij jou en de drie kinderen nemen les.
De vader is niet van zijn geloof te brengen en ze blijven allemaal zo rijden als ze deden.
Je begrijpt Pien dat ik dit voorbeeld nog wel met iets gruwelijks aan kan dikken, als het niet dik genoeg is :)
Natuurlijk weet ik wat je zult antwoorden. Je zult zeggen "bij mij worden geen paarden mishandeld, wat denk jij nou!"
Mijn vraag is dus " waar ligt je acceptatiegrens en waarom leg je hem daar waar je hem legt"?
Wanneer zeg je: "we doen het op de manier die
IK het beste vind of we doen het niet"?
Hoeveel plaatsen wil je in laten nemen door mensen die niet te bewegen zijn jou te volgen en ervoor zullen zorgen dat mensen die echt alles willen leren geen plaats hebben en hoeveel tijd wil je daaraan besteden?
En toch ben ik hardstikke lief hoor :)
Piet
------------
