Michaela schreef op zondag, 27 februari 2005, 9:38:
****************
Dat ben ik helemaal met je eens.
Persoonlijk vind ik beweging voor je paard natuurlijk wel belangrijk en zo, maar in relatie tot de nierbelasting is dat denk ik niet je eerste prioriteit. Het voer (de belasting door het voer) vind ik in dit verband echt prio nummer 1. Een nierprobleem los je niet op door het paard meer beweging te geven (hoe belangrijk dat verder ook voor't paard in kwestie is).

Maar hoe zit het nu met die nierwaardes, weet je daar iets meer over? Of kun je dat navragen?

Spirithorses schreef op zaterdag, 26 februari 2005, 15:54:


Die zijn tegen dan al lang weg.
In het wild bestaat een kudde niet uit één grote groep, maar uit kleinere haremgroepen (20 is al een grote) en vrijgezellengroepen. In een haremgroep heb je de dominante hengst die vader is van 80% van de veulens. De oudste (oudere) merrie is de leidende merrie, en zij geeft haar status door aan haar kinderen en kleinkinderen (waarschijnlijk omdat die kinderen van hun moeder leren hoe ze zich dominant moeten gedragen - dominantie is een gevolg, geen oorzaak van gedrag). De hengst dekt zijn eigen dochters zelden of nooit - daar blijft hij af. Het gebeurt, maar incest is zeldzaam.
De jonge hengsten blijven in de groep tot ze ongeveer twee-drie jaar zijn, dan vertrekken ze naar de vrijgezellengroepen: groepen jonge hengsten waarvan de meesten tussen twee en vijf jaar zijn; er zijn echter ook hengsten die hun hele leven in dir vrijgezellengroepen blijven hangen. De jonge merries blijven iets langer in de haremgroep, maar ook zij verlaten (meestal) de haremgroep om samen met een jonge hengsten uit de vrijgezellengroep een nieuwe harem te starten. Zo'n jonge hengst hangt dan dagen rond zo'n haremgroep om een jonge merrie het hof te maken. Het gebeurt dat een hengst uit zo'n vrijgezellengroep ook de haremgroep van een andere hengst overneemt - dat zijn de enige serieuze gevechten die paardenhengsten ooit aangaan.
In het wild worden merries haast nooit gedekt voor ze drie zijn. Het gebeurt, maar ook hier weer zelden. Tienermoeders zijn bij paarden net zo uitzonderlijk als bij ons .
Wat je wel hebt is dat de hengstigheid van jonge merries heel hevig en zichtbaar is en men vermoed dat dat openlijke presenteren en zo juist te maken heeft met het feit dat die vrijgezelle jonge hengsten op een afstand van de haremgroep komen rondhangen.

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op zondag, 27 februari 2005, 10:17:


Oh ja - ik denk (maar dat is een persoonlijke mening) dat sommige hengsten ruinen beschouwen als onvolwassen mannetjes die ofwel gedoogd worden (ot ze "oud genoeg" zijn, als ze zich maar gedragen) of uit hun haremgroep moeten gehouden worden.

met vriendelijke groeten,
Inge

Michaela schreef op vrijdag, 25 februari 2005, 17:48:


Hoi Michaela, ik ga je wat vragen stellen.
Als ik jouw verhaal zo lees krijg ik een beetje het idee dat je je paard een aantal keren niet voldoende hebt opgewarmd voordat je daadwerkelijk begon met rijden.
Als zijn spieren nog koud zijn en zijn rug niet soepel zal hij eerder last krijgen van blessures. Dit wat ik lees lijkt daar sterk op. Zou dat kunnen?

Een paard dat spierbevangen is geweest dient, zeker in de winter minimaal een half uur opgewarmd te worden in stap en dmv losmakingsoefeningen. Ook het uitstappen is net zo belangrijk.
Spierbevangenheid gaat vaak samen met nierproblemen, dat is ook de reden dat de urine van een paard dat acuut spierbevangen is zo donker gekleurd kan zijn.

Misschien heeft je paard er een nierprobleem aan overgehouden.
Er kan ook blijvende spierschade zijn opgetreden. Ik ben geen arts.
Ik heb echter ooit door toedoen van mijzelf mijn paard spierbevangen zien worden.
Ze stond toen dag en nacht op stal, kreeg 3 kilo krachtvoer per dag omdat ze te mager was. Het was winter en ik ging rijden terwijl ze zo gek was als een bos uien. Ik heb haar toen maar even laten uitrazen met mij erop zonder haar eerst op te warmen en nog geen 5 minuten later was het prijs.
Het herstel geeft weken geduurd. Daarna heeft ze ook rugproblemen gekregen en daar heb ik zeer veel van geleerd.

Alles had te maken met mijn gebrek aan ervaring op dat moment.
Ik heb haar toen beloofd dat ik haar nooit meer op die manier zou houden. Zodra ze begon te genezen en ze weer een beetje kon lopen heb ik haar naar een wei verhuisd.Ingepakt in dikke dekens heeft ze die eerste winter en haar genezingsproces goed doorstaan.
Tot op de dag van vandaag staat ze buiten.

Oerigens : Als je paard een deken opheeft en je neemt die er in een klap af in de vrieskou kan dat al een nieuwe bevangenheid opleveren.
Laat de deken even op het kruis liggen (de meest kwetsbare plek) en neem hem er na een paar minuten af.
Ik doe dat terwijl het paard rustig staat te eten.

Dit ook is de reden dat wij na het opwarmen beginnen met een paar rondjes draven en dan weer even in stap gaan. De ademhaling van het paard is dan dieper en zo kan de zuurstof de spieren goed bereiken.

Die bultjes op zijn hals kunnen komen door teveel (eiwirijke) voeding. Een ooit spierbevangen paard moet veel bewegen en niet te rijk eten.

Ik begrijp niet dat je dierenarts zout aanraadt om het drinken te bevorderen.
Voor zover ik weet geeft zout een enorme belasting, juist op die nieren.
Hij zou mi helemaal geen zout mogen hebben.

Hou je ons op de hoogte? Ik hoop dat je wat verder komt zo.
Groet, Pien