marielle schreef op dinsdag 28 februari 2006, 8:10:


Voilá, daar heb je het.
Waarbij het niet zo heel veel meer uitmaakt wát er gebeurd is, maar dát er iets gebeurd is.
Tja, wat doet die man in Belgie he, dat ze ergens heen gaat wil niet gelijk zeggen dat dat ook een juiste methode is (misschien wel in de ogen van de eigenaar). Veel mensen trainen met de zweep erbij.
Ik geloof best dat dat een tijdje goed zal gaan, maar dat geeft geen solide basis en het paard komt toch weer in opstand.
Ik zie het niet zo in 'trainen' in de vorm van werken, ik zie het meer in de vier R's (basisbehoeften) en pas wanneer daaraan voldaan is kun je een vorm van training oppakken.

Wanneer iets solide in een paard aanwezig is en iedereen houdt zich daaraan is er voor het paard geen reden om terug te vallen.
Is dat wel zo (mits solide aanwezig) is het een menselijke 'fout' , niet die van het paard. Het paard 'doet' immers gewoon zijn paardending.

Groetejs, Pien

Wil schreef op dinsdag 28 februari 2006, 2:09:


Bedankt allemaal voor de positieve reacties en complimenten. Maar ik ben niet zo trots op mezelf, alleen maar op Froukje. Bij mij is er dat schuldgevoel en dat voelt heel zwaar. Ik heb Froukje al 14 jaar. Heb vroeger wel eens gedacht dat er iets niet goed bij haar zat. Veearts ernaar laten kijken, gebit laten controleren etc. Maar ik heb er nooit bij stilgestaan dat er in haar hoeven iets fout kon zitten. Heb altijd gedacht dat de hoefsmid (en ik had zeker geen goedkope, maar één met een goede naam) dat wel zou zien of melden. Heb hem ook wel over Froukjes kuren verteld en dat ze zo slecht stelling gaf en dat ze aan de longe haar achterbenen zo vreemd neerzette, maar hij heeft nooit gezegd dat de stand van de hoeven daar nog wel eens de oorzaak van kon zijn. En daarbij komt dat ik vaak genoeg te horen heb gekregen dat het een rotpaard was en dat ik haar weg moest doen. Ik ben bang dat ze dus haar hele lange leven op zere voeten heeft gelopen en dat ze daar zo krengig van is geworden. (En dat zou iedereen worden, nietwaar?) Het is heel wonderlijk te merken dat het krengige, nu ze niet meer gevoelig loopt, gewoon uit lijkt te doven.
Ik zal er mee moeten leren leven, probeer Froukje nu zo positief mogelijk te benaderen en doe dingen die ze leuk vindt. Moet nu wel uitkijken dat ik haar niet teveel verwen...

Groetjes Els. (Alweer met tranen in haar ogen, maar dat gaat vast wel over.)

Rody schreef op maandag 27 februari 2006, 18:03:


Hallo,
Ik heb gemerkt dat Indy begon te wisselen toen ze drie/vier was. Op een gegeven moment kauwde ze wat moeilijk en trok rare gezichten. Ik dacht eerst dat er iets in het voer zat dat ze bij de boer gekregen had, maar toen hoorde ik "klonk" in haar voerbak. Mevrouw had een kies uitgespuugd.
Ik heb hem nog steeds. :) :) :)
Groeten,
Monique

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 28 februari 2006, 10:56:


Hallo, Els
Dat schuldgevoel herken ik heel goed. Indy heeft jarenlang zere voeten gehad en was daardoor ook niet altijd even vrolijk en meegaand, vooral niet naar hoefsmeden toe. Ik heb ook vaak te horen gekregen dat ik maar een normaal paard moest kopen en dat kreng weg moest doen. Dat doet erg pijn.........
Nu Indy steeds beter kan lopen is ze ook heel anders geworden, heel levendig, overal voor te vinden.
Wat fijn voor je dat Froukje zo aan het veranderen is. Ik hoop dat jullie samen nog heel wat leuke jaren mogen meemaken!
Groeten,
Monique

Nelly Boot schreef op zondag 26 februari 2006, 20:00:


wij hebben ijsco's, en die hebben ook heel sterk de neiging om gauw te dik te worden. we geven ze nu onbeperkt hooi endat gat geweldig! ze zijn absoluut niet te dik en ze vallen ook niet meer af . ze krijgen er verder niets bij.
ze staan 24/7 buiten.

Jacqueline

cindynl68 schreef op zondag 26 februari 2006, 19:48:


hai Cindy,

als ik dit zo lees denk ik dat je gewoon een zelfverzekerd relaxt paard heb,
die zich inderdaad niet gauw zal laten opjagen maar als je het op de goede manier vraagt kun je alles met hem. als puber zal hij wel veranderen, maar het is aan jou om dat in goede banen te lijden.

Jacqueline

Wroeging is een van de ergste emoties die je als mens kunt hebben. Het vreet aan je alsof er een worm in je zit. Toen ik mijn 15-jarige hond op aandringen van de dierenarts liet inslapen, heb ik er zo'n enorme last van gehad! Ik vond dat ik hem geen eerlijke kans meer had gegeven door te wachten of hij nog op zou knappen van zijn attaque. Niemand helpt je van dat gevoel af en het blijft heel lang zo'n vuile broeierige plek in je hart.
Bedenk dat je Frouk NU hebt en dat haar laatste herinneringen haar beste zullen zijn. Wat gebeurd is, is gebeurd. Tis om en voorbij, je leeft nu en een paard al helemaal, die kijkt niet vergelijkend terug maar ervaart wat NU is. En kent godzijdank ook gevoelens als wroeging niet.

En inderdaad... die valkuil van het verwennen...! Toen Cadiz matraspaard geweest bleek te zijn, heb ik eerst de ogen uit mijn hoofd gehuild en hem vervolgens overladen met medelijden, aandacht en liefde. Na enkele weken werd het een verwende eikel, die continu staakte en in mijn schoenen beet. Inmiddels heb ik geleerd dat hij het meest gebaat is bij een kordate, duidelijke, consequente houding. Da's nl ook een vorm van liefde, de vorm die hij begrijpt.

Christel Provaas schreef op dinsdag 28 februari 2006, 12:29:


Wees blij en dankbaar dat jij als mens het vermogen hebt om wroeging te voelen.
Dat zegt iets over de bewuste manier van hoe je in het leven staat.
Hadden ál die anderen dat maar....

Groet, Pien

Paul K schreef op maandag 27 februari 2006, 20:51:


Stal `t Relaer doet het ook. Je gaat dan wel met een hele groep. Zelf heb ik het 3 keer gedaan, en ik heb 3 keer top dagen gehad!

Bandida schreef op zondag 5 december 2004, 0:17:


Ik ben een tijdje aan het zoeken geweest op deze site, maar heb nog geen antwoord kunnen op mijn vraag: Zijn er ook mensen die met hun ("moeilijke") paard bitloos langs de weg rijden? Ik heb namelijk een pony die niet verkeersmak is, maar rijd wel altijd langs de weg. Bij mij bestaat er nog veel te veel angst om dit zelf te gaan proberen, dus zou ik graag wat reacties van anderen willen horen, hoe zij hiermee omgaan. Ik heb geen makkelijk paard, dus ben me eerst aan het orienteren op deze site, voordat ik het zelf ga proberen. Hoe doen anderen dit? In een bak zou ik het best eens overwegen om het te proberen, maar ik zie me echt niet langs de weg bitloos rijden. Ook ben ik er nog lang niet aan toe hoor, wil eerst gaan beginnen met grondwerk etc. Ik ben nu ook nog zo'n "dressuurmuts", maar niet met kleppen voor m'n ogen .

Groetjes Carin.

jacqueline postmes schreef op dinsdag 28 februari 2006, 12:28:

Hallo,
Mijn Minero (ondertussen een 5 jarige ruin) is ook zooooo slooooom. Bij hem telt enkel eten eten eten en nog es eten. Als we op wandeling zijn is het meestal als ik er vandaag of morgen niet kom, ook goed, ik blijf wel achter om te eten. Ik zou gaan denken dat hij een fysiek probleem heeft maar neen want een enkele uitzonderlijke dag gaat hij ervandoor, afhankelijk met wie ik op wandel ga. Er is bv een heel groot paard (Minero is denk ik net geen pony meer) waar hij graag mee op stap gaat. Als die samen zijn is mijn dwerg de snelste in stap, ongelofelijk. HIj geeft mij de indruk gewoon geen zin te hebben. ik mat hem niet af, hij staat 24/7 buiten, gebruik geen geweld, rij met verschillende zadels,... Ik weet het niet meer. IK WIL GEWOON, GEWOON GAAN RIJDEN maar voel me schuldig als ik hem uit de weide "sleur". Iemand raad voor een depressief paard?
Belinda

Carin schreef op dinsdag 28 februari 2006, 15:19:


Goh, Bandida wel. Die rijdt nu netjes niet alleen bitloos maar ook dwangloos.

Teugelloos kan ook;

http://www.mijnalbum.nl/Foto=JIBMZYMD

en de basis vind je op:

http://users.telenet.be/huertecilla

HC