Nick Altena schreef op zaterdag, 8 mei 2004, 23:19:
>> Ik heb er op de yahoo lijst al
>> ooit eens een heel stuk over geschreven.
Is de mailgroep van Frans. Helaas was daar niet veel animo voor het hinniken. Alleen dat even gedacht werd door sommige lezers dat Isabella dus panisch naar mij zou hinniken als ik aankwam omdat ze alleen staat. Daarom ben ik daar gestopt met mijn verhaal, want dat kwam kennelijk niet goed over. Hier vind ik meer medestanders.
Panisch hinniken heb ik ooit 1x gehoord bij haar en dat deed echt zeer tot in mijn ziel. We waren op trektocht en hadden een tent gezet in de wei, maar besloten omdat het te koud werd even bij die mensen naar binnen te gaan, uit het zicht van Isabella. Nou die gaf me daar een hinnik die mij door merg en been ging. Die kende ik niet en die deed me zeer. Echt waar. Ik kon haar gewoon niet alleen laten, dat wilde ze ook niet. Maar ja ik werd natuurlijk een zeikerd gevonden.
De hele avond zag ik Isabella ijsberen en steeds weer die roep. Wat lag ik vroeg op bed die avond haha, want ik zat niet rustig binnen daar. En wat denk je juist, Isabella was tevreden. Het ijsberen en het hinniken hield op en ze kwam voor onze tent staan, zij ons vriendelijk goede nacht en ging toen grazen.
De volgende morgen stond ze weer voor de tent op wacht. Niets schrikreactie toen ik de tent opende, maar ze bewoog even een oor naar mij daar op de grond en haar neusgaten vertelde mij goede morgen. Dus ik gaf een goede morgen terug uiteraard.
Overigens praat ik wel heel veel tegen Isabella. Vaak zo zacht dat niemand het hoort. Ik kan haar ook in slaap praten. Dat is een bijzonder lui moment voor ons samen. Voordeel is dan ook dat ze echt reageert op een luide stem. Maar ja ik men dan ook met haar en dan is stem natuurlijk erg belangrijk. Maar als je altijd schreeuwt als je bij je paard bent, dan worden ze wel ongevoelig voor je stem denk ik zo.
Maar Isabella kan meer dan `praten´ dmv geluid. Ze kan ook met haar hoef, neus en achterwerk inderdaad aangeven wat ze wil. Ze kan op de cm nauwkeurig aan mij aangeven waar ik moet krabbelen en hoe hard. Het is een kwestie van kijken en elkaar aanvoelen.
Ik doe niets specifieks aan NH, althans helemaal niets volgens de boeken. Doe het op mijn eigen manier. Bij en met Isabella heb ik het echt getroffen hoor, ze is er wat dat betreft eentje uit duizenden. Zo´n kletsmajoor vind je inderdaad misschien niet snel.
Maar toch kun je het een paard leren. Althans als een paard het is afgeleerd. Even goed zeggen nu. Neem een manegepaard. Op onze manege staan veel van die afgestompte beestjes. Er wordt nl. niets anders gedaan dan alleen mee gereden. Af en toe een borstel, maar verder niets. Geen ruiter die zich bemoeid met de communicatie van het paard. Als ze `moeilijk´ doen bij het opzadelen direct een mep verkopen. Vreselijk af en toe. En veel paarden doen moeilijk (vind je het gek). Echter ik praat altijd tegen die beesten en zo kwam ik ooit eens op een nogal communicatie-arm paard terecht. Maar langzaam aan kwam ze los. Iedere week ik er steeds vroeger heen en maar praten onder het poetsen. Ze vond het poetsen lekker en nu jawel, ze hinnikt zacht tegen me als ik aankom. Dat is een grote pluim vind ik van mezelf. Helaas mag ik nu niet meer op dit paard rijden (moet een ander op) en als ik dan weer dat geschreeuw uit die box hoor, dan doet me dat zeer (schreeuwen van de ruiter want paard doet moeilijk).
ja ik denk ook dat heel veel misverstanden ontstaan door het niet luisteren en kijken naar je paard. Ga gewoon in de wei zitten en kijk naar het dier. Ik doe dat vaak (bij mooi weer, of als ik onkruid uittrek). Je leert dan het snelst hoe ze reageren op diverse dingen als vogels, fietsers, stemmen, en dat soort zaken.
En over die motorcross nog even. Ik was even bang dat het harde geluid niet goed zou zijn voor Isabella´s oren. Heb hier echt wel over nagedacht. Maar ze lostte het zelf op door ze continu van het geluid weg te houden. Heel frapant om te zien, ze zijn echt zo stom nog niet. Met het vuurwerk van de eeuwwisseling had ze het ook opgelost door haar neus op de grond te drukken en de oren richting de bodem te richten.
En als het hard knalde gaf ze een geluidje richting mij, zo van hoor jij dat ook?
Ze heeft zo ook ooit haar buurpaard gered van een ernstige blessure door mij verbaal en met haar lichaam te waarschuwen dat er daar in de naburige wei wat vreselijk fout was. Ze heeft ooit mijn moeder gehaald toen het konijn was doodgebeten door een kat of iets dergelijks. Ze heeft ooit gewaarschuwd toen er zeer vermoedelijk een inbreker rond het huis waarde, ze heeft geroepen toen een ander konijn was uitgebroken en liep waar het niet hoorde.
Ze is gewoon een slim paardje en ik ben erg blij met haar.
Maar meestal praat ik toch niet graag over dit soort dingen, omdat men nogal snel geneigd is om het als sentimentele onzin af te schepen. Jaja jouw paardje kan met je praten ... jaja vast wel.
Fijn eindelijk eens medestanders te vinden haha.
Groeten,
Ingrid
------------
