Spirithorses schreef op zondag, 9 mei 2004, 1:19:

Haha dat had ik ook ooit op een manege paard dat tevens huifkar paard was. In de galop, ik werd afgesneden en zeg eigenlijk HO tegen het paard, maar meer bedoeld als kijk uit. Niet denkt dat beest, ik moet stoppen. Dus die graaft haar hoeven in de grond en stopt (dus vanuit de galop). Nou dan lig je ook tussen de oren hoor en de rest lachen.

Maar dit is niet wat ik bedoelde met communiceren. Dat is gewoon een paard termen leren. Isabella kent zo ook gras, brokjes, braaf, enz. Met haar manier van uitdrukken kan ze er ook zelf om vragen. Hoef op de tegel (ja exact de juiste) waar altijd gemaaid gras komt te liggen is toch duidelijk teken dat ze nu graag wat gras wil hebben. Maar lopend naar de hooivoorraad en omkijkend of ik volg is een teken dat ze dan liever hooi heeft. Om brokjes schooit ze nooit overigens.

Maar goed, voordat ik een heel verhaal over Isabella weer ga zitten vertellen wil ik eigenlijk nog even over dat kakelen beginnen.

Wij hebben ook zo´n kakelgroepje hoor. Allemaal dames, dus je begrijpt het wel haha.
Maar daar zit er eentje bij met een piepstem en altijd snel nerveus. Nou en of de paarden daar nerveus van worden. Als er wat gebeurd dan worden ze niet rustiger door deze mevrouw. Kan zij ook niets aan doen, maar het kan wel eens heel vervelend zijn. Een menselijke stem heeft wel degelijk indruk op een paard. Als je zelf maar rustig blijft in paniek situaties gaat het veel sneller weer goed dan dat je zelf ook druk en een hoge stem gaat aannemen.

Hmmm wat ben ik weer lekker helder in de uitleg. Maar denk dat jullie het wel begrijpen wat ik bedoel.

Communiceren zonder woorden gaat bij mij wel moeilijker. Dit omdat Isabella altijd al geluid maakt en dan maak je vanzelf geluid terug.

Soms ook helemaal zonder. Lekker ontspannen samen met eigenlijk niets speciaals bezig zijn. Maar elkaar toch begrijpen en aanvoelen.
Ze kan dan plots wel eens een diepe zucht slaken overigens.
Ook communicatie.

Groeten,
Ingrid

Jeetje, wat gaat dit topic snel! hahaha...
Kan bijna niet reageren joh

Tamara heeft ook nooit die lage begroetingshinnik laten horen, tot nu dan...ze staat nu sinds kort bij iemand om verder ingereden te worden en nu hinnikt ze zowaar elke keer als ze mijn voetstappen hoort :)
Dus Annick, geef de moed niet op, Tamara hinnikte vrijwel nooit en nu dus wel (misschien ook iets wat op latere leeftijd komt?)...

Verder communiceert Tamara ook meer met haar lichaam en houding i.p.v. hinniken, wat Pien al zei. Datzelfde gedrag zie ik bij Tamara ook.

Dan over met het touw zwaaien, vind ik eigenlijk een heel interessante gedachte Nick. Het zou namelijk best wel eens kunnen, maar is het veilig genoeg om zoiets uit te proberen?
Ikzelf heb ook wel eens met een emmertje staan zwaaien (omdat ik toen niets anders had) en dat hielp ook heel goed (maar ja, kan een paard daar ook een soort van toon in horen? dat is de vraag dan weer).
Bij sommige paarden is er echter meer nodig en ik denk dat geluid maken dan ook een behoorlijke impact kan maken.

Er is al eens een 'discussie' geweest over het gebruiken van geluid en wat voor impact dit op je paard kan hebben. Ikzelf heb het bij mijn Shetlander weleens geprobeerd. Ik wilde er langs en hij wilde dus echt niet opzij...ik dacht bij mezelf: "Hmmm,laat ik nu eens dat hoge geluid nabootsen wat Tamara altijd doet"...en verrek! het werkte meteen. Mijn Shetje wist niet hoe snel die opzij moest!...ik denk dus wel zeker dat het een middel kan zijn om iets duidelijk te maken, maar heeft dit een positieve of negatieve invloed op de langere termijn? Dat is wat ik graag zou willen weten, de impact die het maakt op een paard en of de boodschap wel de goede is zeg maar...
Op de lijst hadden we het toen erover of die 'gil' die een paard maakt, juist bij dominante paarden hoort of niet. Daar was nogal wat twijfel over.

Groetjes,
Linda

Spirithorses schreef op zondag, 9 mei 2004, 1:49:

Hoi Pien,
Zie mijn vorige verhaal ergens tussen de vele tekst door.
Isabella was ook al `zo hinnikerig´ toen ze nog in de kudde stond.
Ze schijnt altijd op mensen gericht te zijn.
Tijdens de keuring stond ze liever bij de mensen te buurten dan bij haar soortgenoten.

Ze is normaal opgevoed door haar eigen moeder en ze worden bij die man ook pas heel laat gespeend. Gaan dan weer met alle jaarlingen tegelijk een wei in. Ze is tot haar 3,5 jaar in de kudde gebleven voordat ze bij ons kwam. Ze staat alleen. Heb haar wel eens bij de buurman gezet (ook een shet, maar een ruin), maar direct bonje. Ze wilde hem niet op haar wei hebben dus rammen.
Met het hengstje gaat het soms beter (ja vind je het gek haha), maar ook vaak genoeg kan hij een knauw krijgen hoor.

Beetje contactgestoorde pony dus misschien.

Groeten,
Ingrid

dan...ze staat nu sinds kort bij iemand om verder ingereden te worden en nu
hinnikt ze zowaar elke keer als ze mijn voetstappen hoort :)
wel (misschien ook iets wat op latere leeftijd komt?)...
Zou inderdaad best wel kunnen hij moet pas 2 worden.
alleen als hij opgewonden is maakt hij een piep geluid.
ik maak me niet echt zorgen erom.
in de groep is hij ook een eenling, hij speelt wel, maar is ook graag
alleen.
zijn buurman op stal kent mij ook heel goed en begroet me dan ook als ik
binnen komt, al is het alleen omdat hij weet dat ie voer krijgt haha.
Annick

annick schreef op Sun, 9 May 2004 10:21:05:
Hoi Annick,

Ik zou me er ook zeker geen zorgen om maken als ik jouw was.
Kijk als jij helemaal niet op je zou reageren, noch met hinnik, maar ook niet met oortjes naar je toe (dus lichaamstaal) ja dan zou je misschien wel even moeten gaan nadenken.
Maar als je gewoon goed met hem om kunt gaan, alleen hinnikt hij niet, dan is er niet veel aan de hand.

Bij het hengstje van de buren dacht ik eerst ook dat het beest niet normaal was. Hij was na een krappe 3 maanden (veel te vroeg in mijn ogen) al gespeend en had in alle opzichten een achterstand. Hij kon ook niet hinniken, wist eigenlijk volgens mij niet dat hij een paard was. Galoppeerde niet, draafde niet, altijd bonje met de ruin.

Maar nu is hij 2,5 en als ik nu met Isabella langs kom, dan gaat hij aan het knorren. Continu bij die merrie in de buurt willen zijn, de ruin kan nu een knauw krijgen: ze is van mij !!

Maar hij hinnikt nu sowieso meer. De ruin die gilt echt als hij hinnikt, maar het hengstje hinnikt veel lager (dus is ook niet altijd zo dat een hengst gilt). En hij rent af en toe door de wei en bokt ook eens een keer. Hij heeft dus door dat hij paard is nu.

Groeten,
Ingrid