Spirithorses schreef op zondag 8 oktober 2006, 0:26:


Nou... de allereerste reden waarom het bij mij verboden toegang voor andermans grut is, is dat ik juridisch ervoor verantwoordelijk ben als er wat dan ook mis gaat. Nee danku bedankt!
Een nmm goede 2e reden is dat het gewoon niets voor mij is. Ik hou van mijn rust en ben geen sociaal tiep voor een bende grut-aanloop. Ik zie geen enkele reden waarom iedereen met dieren gelijk maar als inloop-kinderboerderij moet fungeren. Daar zijn ondernemers voor zoals Pien.

Groeten, Egon
Ik heb gezegd, lezer, dat myn verhaal eentonig is. - Max Havelaar

e m kraak schreef op zondag 8 oktober 2006, 2:03:


Kan ik helemaal inkomen, Egon. Ik heb alle buurtkinderen hier ruim een jaar lang elke dag over de vloer gehad, soms 10 tegelijk die door elkaar schreeuwen, overal aanzitten, ruzie maken en absoluut NIET luisteren. De ouders blij, eindelijk rust, dump maar bij Monique en Klaas.
Sorry, maar daar heb ik dus helemaal geen zin in. Kom je 's avonds na je werk thuis, staan ze daar al sinds een uur, overal fietsjes en zwermen gelijk brullend uit over je weiland. Er is geen begrip dat Indy niet de hele avond rondjes wil lopen, er wordt voortdurend aangefrutselt, de ouders vinden we moeten ons niet zo aanstellen, kinderen zijn toch leuk. Er is geen praten tegenaan. Er zijn hier al enkele malen bijna ongelukken gebeurt, omdat de kinderen gewoon NIET luisteren. Plotseling onder Indy duiken en gaan liggen krijsen: "Kijk ik ben een veulentje". Indy schrikt zich te pletter en loopt tegen een ander kind aan dat op de grond valt en als een sirene begint te huilen, het hek wagenwijd openzwaait en naar huis rent en daar vertelt dat ik haar geslagen heb. Boze vader aan de deur met het huilende kind, niet te geloven. En dan eisen dat ze als goedmakertje op Indy moet rijden. (Schijnbaar dorps hier, wie geen kinderen heeft, daar mankeert wat aan....). Kinderen worden hier heel vrij opgevoed en mogen alles. Het woord "Nee" bestaat niet. Daarom komt hier nu gewoon GEEN kind uit de buurt meer. Heel af en toe komt een meisje langs als ze met haar ouders bij haar opa op bezoek is, en dat is de enige die wil leren en die normaal met Indy omgaat, zonder te brullen en te meppen. En dat is dan ook erg leuk, als je zo'n meisje over de vloer krijgt, die een paard niet als een ding beschouwd waarmee je kan opscheppen tegenover andere kinderen maar als een levend wezen.
Ik heb een tijd geleden de knoop doorgehakt omdat ik zat was van de boze blikken en heb met de ouders hier in de buurt gepraat en vertelt waarom ik alle kinderen weer; er is nu eindelijk begrip. De rust en vrede is in ieder geval gelukkig hersteld, maar voor mij geen hordes kleine kinderen meer.
Groeten,
Monique

e m kraak schreef :


Nou, dan heb je mij niet helemaal begrepen hoor.
Hier geen kinderlessen; en geen dumpkinderen van anderen, heb ik de paarden niet voor en ben ik de persoon niet voor, ondanks het feit dat ikzelf 4 (grote) kinderen heb. Ik heb gewoon dat geduld niet met andermans kinderen en ik vind het, net als jou, Egon, veel te gevaarlijk.

Kinderen zijn zo onbevangen, die lopen zó de kudde in om het veulentje te aaien, niet bewust van enig kuddegedrag.
Dit laatste is al moeilijk genoeg met volwassenen.

Het feit dat wij eeen manege hebben betekent niet dat zomaar iedereen bij ons kan binnenlopen om paardjes te aaien en te voeren.

Groet, Pien

Monique Meijer schreef :


Ik begrijp je

Het is eigenlijk de 'schuld' van de ouders die blij zijn dat kindlief wat omhanden heeft zodat zijzelf even een moment voor zichzelf hebben.
Ouders die zelf niks met paarden hebben en zich niet realiseren hoe gevaarlijk het op-en rondom paarden kan zijn (is) en hoe nauwgezet je dat in de gaten moet houden.

De meesten van ons zijn ooit als kind begonnen met wat ponnies, toch was dat heel anders, heb ikzelf het idee. Ik werd veel meer in de gaten gehouden zodat ook ik geen stomme dingen deed en aan mijn pony hing (en geloof maar dat ik ook creatieve ideeën had).

Mijn eigen kinderen hebben vanaf het begin geweten dat je niet teveel met de paarden moet gaan sollen; die hebben gelukkig nooit speelgoed in de paarden gezien. Dus het kan heel goed, kids en paarden, maar dan wel op een verantwoorde manier met vééél begeleiding en opvoeding van de ouders.

Pien

Ik ben zelf ook ontzettend wantrouwig tegenover kinderen bij mijn paarden. Maar laatst was er een heel braaf jongetje van 10 die vroeg of hij mijn paard mocht aanraken. Hij was er ontzettend voorzichtig mee en ik zag dat hij iets had wat heel veel kinderen nog niet hebben: inlevingsvermogen.
Hij vroeg allerlei dingen als: vindt hij het fijn als ik hem hier aai?
Als alle kinderen zo waren, zou ik ze met plezier bij de paarden laten.

Spirithorses schreef op zondag 8 oktober 2006, 9:18:


Bedankt Pien!
Groeten,
Monique