marjolijn schreef op zondag 8 oktober 2006, 13:03:


Nou, in ieder geval bedankt voor de steun!

Willem wordt inmiddels weer wat actiever. Staat niet meer vastgeroest op één plaats. Hij blijft nog steeds stijf in zijn achterhand. Loopt met zijn voorbenen heen en weer om te grazen en laat zijn achterbenen zoveel mogelijk staan. Is een heel raar gezicht, dan hangt hij helemaal voorover en dan weer achterover. Doet met zijn achterbenen ook nog steeds heel kleine stapjes.

Dat paarden wat koortsig en sloom zijn na een enting heb ik wel vaker meegemaakt, zou ik niet zo van geschrokken zijn. Maar de symptomen die Willem heeft lijken voor mijn gevoel het meest op een tetanus-besmetting. En dan zou het, weer volgens mijn gevoel, dus het tetanus-deel van de enting zijn waar hij last van heeft. Niet tegen griep enten lijkt mij niet zo'n probleem, maar om nou ook niet tegen tetanus te enten... Ik weet het niet. Vooral nu ik meemaak hoe Willem eraan toe is en dit zal nog lang niet zo erg zijn als een échte tetanusbesmetting. Zal van de week de veearts maar eens bellen en e.e.a. met hem bespreken. Maar helaas staat die niet zo heel erg open voor een eigen inbreng en ben ik mijn vertrouwen in de reguliere medici al jaren een beetje kwijt. Zal ook nog weer eens gaan googelen om te zien of ik nog meer over tetanus te weten kan komen.

Groetjes, Els.

Michiel schreef op zondag 8 oktober 2006, 14:00:


Ik ben blij voor je Michiel, dat je als "wat ouder jongetje" wel je dromen hebt kunnen waarmaken.

Zo iemand, als jij vroeger was, zijn een zeldzaamheid tegenwoordig.

Hier in 't dorp crossen ze als 11 jarigen liever rond op brommers, of op de tractoren van hun pa, hebben een grote mond, en steken rotjes af in de buurt van je paarden, vér voor nieuwjaar. Mijn paarden noemen ze rotknollen, omdat ik ze gebaar om aub met wat minder vaart en herrie voorbij te komen als ik buitenrijd.

Volgens mij is de wereld veranderd.

Trea

trea hoex schreef op zondag 8 oktober 2006, 15:03:


Ha, we kunnen een "over de jeugd van tegenwoordig" klaaglijn maken.
Hoewel, toen ik een jaar of zeventien was (en da's héél lang geleden) mijn buurjongens ook al met rotjes naar mijn paard gooiden. Pal onder haar buik! Nou schrok die Jolah nergens van, deed een luchthopsje en liep weer rustig verder, fantastisch beest wat dat betreft.
Stenen gooien heb ik hier twee jaar terug nog meegemaakt. Vanaf de in aanleg zijnde nieuwe weg achter ons. Stond een zootje van dat tuig met bakstenen naar Froukje te gooien, en die was toen toch al zo van streek doordat mijn ruin kort daarvoor doodgegaan was. Toen ze mij zagen, gingen ze er als een haas op een paar brommertjes vandoor. John gauw een helm opgezet en d'r op zijn motor achteraan. Nou, ze zweetten peentjes, hoor! Doodeng, zo'n boze man op een oude zwarte BMW die ze klemreed. We hebben ze nooit meer gezien.

Groetjes, Els.

Michiel schreef op zondag 8 oktober 2006, 14:00:


Toen Cadiz er nog niet was, stond er een eigenwijze shet bij Buck, Arthur, omdat een paard niet alleen hoort. Een GE-WEL-DIG lief kind van 10 verzorgde hem op zaterdag. (Ik heb zelf geen kinderen). Thuis punnikte ze hoofdstellen, tuigwaren en zadeldekjes en als ze op zaterdag stipt op tijd kwam, werd Tuur uitgebreid gepoetst (ook al ging hij erbij liggen) en bereden, gelangeteugeld, mee gewandeld en 'beleerd' als springpony. Het meisje was bloedserieus en gaf geen kik, kwam alleen, vroeg geen aandacht, hield zichzelf bezig, vroeg nooit om uitbreiding van haar privileges, deed deuren en hekken keurig dicht, ruimde mest op, vulde zelfstandig de waterbak bij en stond om kwart voor 3 weer klaar om mee terug te rijden: pony in de wei, stroom erop, hek dicht.
Mijn hart bloedde toen ze een eigen (verdiende) pony kreeg en ze de tijd voor Tuur niet meer kon opbrengen. Ze probeerde het nog een tijd, maar raakte oververmoeid van de dubbele verantwoordelijkheid, dus we -ik- hebben besloten ermee te stoppen.
Die kinderen zijn er dus ook! En Nederlands nog wel! Ik heb er daarna nooit meer een van dit zeldzame kaliber ontmoet en ik weer nu eventuele verzorgkinderen van mijn erf.