trea hoex schreef op zondag 8 oktober 2006, 15:03:


Ha, we kunnen een "over de jeugd van tegenwoordig" klaaglijn maken.
Hoewel, toen ik een jaar of zeventien was (en da's héél lang geleden) mijn buurjongens ook al met rotjes naar mijn paard gooiden. Pal onder haar buik! Nou schrok die Jolah nergens van, deed een luchthopsje en liep weer rustig verder, fantastisch beest wat dat betreft.
Stenen gooien heb ik hier twee jaar terug nog meegemaakt. Vanaf de in aanleg zijnde nieuwe weg achter ons. Stond een zootje van dat tuig met bakstenen naar Froukje te gooien, en die was toen toch al zo van streek doordat mijn ruin kort daarvoor doodgegaan was. Toen ze mij zagen, gingen ze er als een haas op een paar brommertjes vandoor. John gauw een helm opgezet en d'r op zijn motor achteraan. Nou, ze zweetten peentjes, hoor! Doodeng, zo'n boze man op een oude zwarte BMW die ze klemreed. We hebben ze nooit meer gezien.

Groetjes, Els.

Michiel schreef op zondag 8 oktober 2006, 14:00:


Toen Cadiz er nog niet was, stond er een eigenwijze shet bij Buck, Arthur, omdat een paard niet alleen hoort. Een GE-WEL-DIG lief kind van 10 verzorgde hem op zaterdag. (Ik heb zelf geen kinderen). Thuis punnikte ze hoofdstellen, tuigwaren en zadeldekjes en als ze op zaterdag stipt op tijd kwam, werd Tuur uitgebreid gepoetst (ook al ging hij erbij liggen) en bereden, gelangeteugeld, mee gewandeld en 'beleerd' als springpony. Het meisje was bloedserieus en gaf geen kik, kwam alleen, vroeg geen aandacht, hield zichzelf bezig, vroeg nooit om uitbreiding van haar privileges, deed deuren en hekken keurig dicht, ruimde mest op, vulde zelfstandig de waterbak bij en stond om kwart voor 3 weer klaar om mee terug te rijden: pony in de wei, stroom erop, hek dicht.
Mijn hart bloedde toen ze een eigen (verdiende) pony kreeg en ze de tijd voor Tuur niet meer kon opbrengen. Ze probeerde het nog een tijd, maar raakte oververmoeid van de dubbele verantwoordelijkheid, dus we -ik- hebben besloten ermee te stoppen.
Die kinderen zijn er dus ook! En Nederlands nog wel! Ik heb er daarna nooit meer een van dit zeldzame kaliber ontmoet en ik weer nu eventuele verzorgkinderen van mijn erf.