epona schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 0:43:


Goed verhaal en we verschillen slechts in details volgens mij.
Een heel duidelijke nee en ja, zonder psychologische oorlogsvoering,
daar ben ik ook helemaal voor.

Ik vul dat in thuis, zonder vaste regels.
Dat zal ik even uitleggen, de krachtige Nee is er wel vaak.

We luisteren naar elkaar wat we willen en wat we niet willen. We zijn heel consequent aan ons eigen gevoel. En mijn kinderen letten op en vragen aan me of ik iets goedkeur of niet. En dat verschilt dus van moment tot moment, bij sommige onderwerpen. En het blijft heel duidelijk op deze manier, we kennen elkaar en weten ongeveer wat we toestaan en wat niet en anders vragen we het wel. Zo heeft mijn vrouw hele andere grenzen dan ik, we zijn ook andere mensen en blijven ieders onszelf. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn eigen gevoel zou moeten weg cijveren, we trekken geen één lijn in de opvoeding. Zo zijn onze kids gewend met eenieder als individu rekening te houden. Ik vraag wel vaak wat mijn vrouw van iets vind, zo stemmen we dingen af mocht dat handig zijn.
Overigens deze manier is beschreven door Thomas Gordon, luisteren naar kinderen. Het heet consequent zijn aan je eigen gevoel.

Zo genoeg over regels :)
Michiel

Michiel schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 14:45:


Moet dit nog even kwijt: Prachtig als je zo met kinderen kunt omgaan en dat het bij jou thuis op die manier werkt!
Groeten,
Monique

Vanmiddag heb ik voor de allereerste keer mijn 2 jarige connemara als handpaard meegenomen! Misschien voor veel mensen van het forum al gewone kost, maar voor mij een nieuwe ervaring.

We hebben al heel veel voorbereidende oefeningen gedaan. Ik had het idee dat we er klaar voor waren en met het rustige weer van vanmiddag vond ik het een goed idee om maar eens op pad te gaan. Het ging echt supergoed, alsof we het al tijden op deze manier doen. We hebben een uur rondgestapt in het dorp, een vertrouwde omgeving voor D-Day. Beide paarden hebben hetzelfde staptempo en zijn graag in elkaars nabijheid. Het leidtouw van D-Day hing mooi in een boogje en hij liep met zijn hoofd ongeveer naast de schouder van Guus. Kon ik teminste gewoon recht op mijn paard zitten.

Behalve 1 keer: D-Day moest mesten en dan staat hij altijd stil! Mijn armen zaten toen min of meer in een spagaat!
Hoe los ik dat nu op? Tot nu toe bij het wandelen met hem heb ik wel geprobeerd om hem door te laten lopen onder het mesten (ook met iemand erbij die met een touwtje zwaaide achter hem), maar dat heeft nog niet echt effect gehad.
In boeken heb ik tot nu toe dit probleem nooit gelezen, maar ik ben toch zeker niet de enige die hier tegen aan loopt?

Het is mijn bedoeling om hem 2 keer per week mee te nemen als handpaard en daarnaast uiteraard ook nog alleen met hem wandelen. Maar dan wil ik wel graag dit mestprobleem opgelost hebben. Wie herkent het en heeft het opgelost?

Groet,
Tineke

Tineke Nolet-Verdel schreef op dinsdag 10 oktober 2006, 16:00:


Hoi Tineke,
Leuk dat het zo goed ging.
Wat dat mesten betreft geen idee hoe je dat oplost. Ik laat hem altijd stilstaan, zit zelf ook graag op mijn gemak.......
Maar in jouw geval is dat inderdaad wel lastig. Misschien gewoon oefenen op vrij abrubt stilstaan? Iets anders zou ik ook niet weten.

Groet
Simon