Spirithorses schreef op donderdag 8 maart 2007, 0:25:
> Moniek schreef :
>> Is het wel mogelijk om na drie hernia's, scoliose en
>> bekkenproblemen nog op een uitgebalanceerde en ontspannen
> dingen signaleert die ikzelf niet registreer.
> Dat blijft, ook al ben je zelf instructeur....
>
> Groetjes, Pien
Dank je Pien, voor je uitgebreide antwoord.
Dat de beweging van mijn paard veel losmaakt, ervaar ik ook. Aan het einde van de rit gaat het altijd beter dan aan het begin. Soms denk ik dat ik niet het paard, maar mijzelf aan het losrijden ben. Mijn paard wordt ook wel soepeler, maar ik weet dan niet of dat komt omdat ik soepeler wordt of andersom. En als ik (of mijn paard) dan inderdaad wat losser gereden ben, ontstaat ook meer de eenheid.
Toch ideaal zou je zeggen. Ik blijf ook echter mijn beperkingen voelen of ik ga ze juist steeds sterker voelen. Als ik merk hoe groot het effekt is van mijn soepeler worden in de loop van de rit, kan ik niet anders dan vermoeden (en ook voelen) hoe ik met wat aan bewegingsbeperking nog overblijft mijn paard en de eenheid beperk.
Het is dus eigenlijk een gebeuren dat naar twee kanten toe werkt. Het positieve maakt het negatieve zichtbaar.
Maar daarom niet getreurd hoor; het blijft zo wel een wonderlijk gedoe, dat paardrijden. Er blijft altijd iets te leren. Er komt nooit een eind aan.
Doet me denken aan iets dat ik eens las, maar ik zou niet meer weten waar. Het ging over een man die bijna honderd was en op sterven lag. Hij was tijdens zijn leven een heel succesvol paardenmens geweest. Nu betreurde hij het dat hij ging sterven, want hij begreep pas zo kort wat het betekent om een paard te berijden......... Ik weet het weer. Dit is de inleiding van het eerste boek van Hempfling.
Moniek
------------
