Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:

...

Leuk verhaal Es! Ik ben er ook wel wat jaloers op, zo'n mooie start met paarden.
Ik wou altijd al bij paarden zijn, zolang ik mij kan herinneren, maar dat bleef beperkt tot eens een ritje op de ponies op de kermis. Ik ben nogal streng opgevoed en na lang voorzichtig aan blijven komen met mijn paardendromen mocht ik uiteindelijk toch mee met mijn nichtjes (jonger maar 'verwender', zij rijden al lang niet meer nu) op paardenkamp. Traditionele manege uiteraard. Ik herinner me de paarden nog goed. Ik was helemaal verliefd op het paard dat ik de eerste dag uren lang geborsteld had. Veertien was ik, en vanaf dan was het telkens uitkijken naar die ene week in de zomer dat ik op paardenkamp mocht. Tussenin ging ik ook af en toe lessen bij een kleine manege in de buurt, klein maar duur, dat wil zeggen in een zodanig duur stukje vlaanderen dat er geen weide was, paarden sjiek op stal, rijden in de bak in de lessen was enkel op de rechterhand... Pas in mijn studententijd ben ik echt zelf gaan regelen dat ik elke week kon gaan paardrijden, grote goedkope manege met veel paarden en veel soorten lessen, ook weer paarden allemaal op stal of in stands, als je wou dat je paard hooi kreeg moest je bijbetalen(!), idem voor enkele uren weidegang. Wegens grote liefde heb ik daar één van de manegepaarden eerst twee jaar gehuurd en uiteindelijk gekocht: Cesar (hij woont nu nog steeds bij mij!). Pas toen ik telkens met hetzelfde paard reed en we een relatie opbouwden kon ik beginnen proberen hoe ik dat met mijn oorspronkelijke paardendromen kon overeenstemmen en probeerde ik zonder zadel, zonder bit, longeren op halsring, longeren zonder longe... en kwam ik uiteindelijk bij Parelli terecht, en van daaruit ook bij ijzerloos en deurloze stallen. Een lange weg eigenlijk, en helemaal anders dan ik dus begonnen ben. Maar als ik van één ding spijt heb in hoe ik begonnen ben met paarden is het eigenlijk dat ik niet veel jonger kon beginnen. Ik ben makkelijk bang op een paardenrug en ik benijd nog steeds kleine kinderen die onbezorgd op hun pony rondcrossen, eraf donderen, er weer op klauteren en gewoon verder doen. Zoals jij dus! Prijs je gelukkig!

Groetjes,
Nathalie

Piet schreef op dinsdag 13 maart 2007, 16:55:



ok! bedankt! ik ben weg nu
5 uur....
Ik heb trouwens je mail gekregen rond die hoeven van Sara, maar ga dus vanavond antwoorden, als ik thuis ben
Tnx!

HannahFroukje schreef op zondag 11 maart 2007, 10:30:


De rillingen lopen over mijn rug... Vreselijk! Mooi dat je het zo kan neerschrijven.

Nathalie

Michiel schreef op zondag 11 maart 2007, 21:47:


Dit vind ik een heel goed idee. Uiteindelijk is het de publieke opinie die mee bepaalt wat de dierenbescherming doet. En het 'publiek' die naar de DB belt om te klagen over zielige paarden in de sneeuw. Als dat zou kunnen veranderen... Dat een ruiter die op het werk z'n collega's over z'n paard vertelt te horen krijgt 'Huh? staat je paard niet in groep buiten? Is dat niet zielig?' Ipv. de verwondering die ik nu krijg, en jullie vast ook als je aan niet-paardenmensen vertelt hoe je paard leeft. Tuurlijk is het aan diezelfde mensen heel makkelijk uit te leggen waarom stallen ed. niet nodig en niet gewenst zijn, er zijn immers logische argumenten en het grote publiek (rare term) heeft geen emotionele weerstand om hun visie te veranderen.
Heeft er niemand connecties in de televisiewereld, mensen die je kan warm maken om een spraakmakende documentaire over 'verborgen dierenleed bij onze meest fout begrepen verovering' te maken?

Nathalie