Böske schreef op zondag 18 maart 2007, 11:15:


Het zijn keien van verschillende formaten, varierend van 3/3 cm tot 15/15 cm. De bak is ongeveer 20 cm diep.
Wij hadden hem in eerste instantie aangelegd als buffer om de zand zoveel mogelijk in de bak te houden. Amy is namelijk een fanatieke stoeplikker en heeft door opgelikte bakzand al een keer vreselijke koliek gehad. Daarvoor is de keienbak met grotere keien dus wel weer ideaal. Het scheelt me veel vegen en de zand zakt mooi tussen de keien naar beneden.
Ze hebben een hekel om erop te lopen. Bij ons gaan de paarden er niet voor de lol instaan zoals bij Eva, ik denk toch dat het met het formaat stenen te maken heeft, dus als massage voor de zolen schiet het hier tóch zijn doel voorbij. Per 24 uur gaan ze ongeveer 4x de paddock in en uit, dusse.. dat zijn zo'n 12/15 pasjes over het grint niet de moeite dus.

trea hoex schreef op zondag 18 maart 2007, 11:30:


Dank je Trea. Ik moet dus niet de grote soort laten storten. Goed idee, trouwens, zo een grindbak als buffer tussen zandpaddock en beton.

Ik heb net verhaal over Amy gelezen en maak me nog meer zorgen om mijn veulens. Heb je Amy al als veulen gehad? Weet je nog wanneer het zandlikken begon bij haar? Heeft dit gedrag met eten te maken, of is het een gewoonte? - sorry, dit is eigenlijk mijn andere topic.

Böske

Peter Donck schreef op zaterdag 17 maart 2007, 22:20:


Pardon? Verklaar u nader, voordat niet kloppende dingen hier een eigen leven gaan leiden???

Esther schreef op zaterdag 17 maart 2007, 22:30:


Over het algemeen ben ik het met jullie eens MAAR er zijn echter uitzonderingen (bij de paarden dan) weliswaar bijna altijd door mishandeling of misplaatste verwennerij maar zo kan een totaal onlogische, onverwachte reactie je totaal verrassen zelfs al ben je nog zo ervaren. Het voorbeeld van een kudde paarden in de wei vindt ik zeker niet tekend want meestal handelt om losse enkelingen bij elkaar gesmeten en daarin wordt over het algemeen serieus geknokt de eerste dagen weken vooraleer er een strikte hierargie is . Ook is het zo dat deze uitzonderingen binnen in een groep meestal de volle laag krijgen. Mentaal gezonde paarden tolereren geen misplaatst gedrag dan moet je maar ergens aan de rand van de kudde je kostje bij ekaar gaan zoeken. Dus mijn stelling is dat je bij een mentaal gelittekend paard best wel "absurde" reakties kan krijgen waar GEEN signalen aan vooraf gaan .

Nils Vellinga schreef op zaterdag 17 maart 2007, 22:21:

Nog veel belangrijker is dat de paarden ons niet als paard zien en ons dus ook heel anders behandelen. Ik weet niet hoe dat met jullie kuddes is, maar geen een van de paarden gedraagt zich god zij dank naar mij, zoals ze zich onderling gedragen.

Om de een of andere onbegrijpelijke reden doen paarden alles voor een mens en houden ze enorm rekening met - en zijn ze eigenlijk alleen maar vreselijk lief en zorgzaam voor - dat mens.

Tenminste, mijn paarden wel. Iets om alleen maar geweldig dankbaar voor te zijn.